بریده‌هایی از کتاب هفت گنبد

«آدم باید بودنش جوری باشه که وقتی نیست همه بفهمن دیگه نیست.»

آن تکه از عمر آدم که در اتوبوس می‌گذرد مثل ریست کردن ویندوز است. توی اتوبوس می‌شود از همه چیز دست کشید، می‌شود زندگی دیگری را شروع کرد، می‌شود اصلاً آدم دیگری شد.

هدف‌های آدم یکی‌یکی با سرعت تبدیل به چیزهای دم‌دستی می‌شوند و با همان سرعت آدم را به این فکر می‌اندازند که چرا این همه می‌خواسته‌شان.

«آدم باید بودنش جوری باشه که وقتی نیست همه بفهمن دیگه نیست.»

انگار من را ول کرده‌اند روی آب و رفته‌اند، مثل پاک‌کن بچه‌ای که زیر میزش روز آخرین امتحان خرداد جا مانده.

آدم هر جا زندگی می‌کنه باید لااقل یه مرده تو قبرستونش داشته باشه.

از البوکمال تا دمشق ساکت بودم، ترسانده بودندم. گفتند اگر بفهمند ایرانی‌ای می‌دزدندت. تا دمشق حتی خودم نبودم، آدم لالی بودم تهِ یک اتوبوس.

گفتم: «عمو راستش رو بگو بابام تو سوریه زن داشت؟» به دهنم نیامد بگویم با کسی سر و سِرّ داشت. آدم پشت سر مرده این چیزها را نمی‌گوید.

گفت: «یه مرد کوچیک که یه شمشیر بزرگ داره یا یه مرد بزرگ که شمشیر کوچیک داره یا یه مرد معمولی که یه شمشیر به‌اندازه داره کدومشون زنده می‌مونن؟» سعی کردم سریع باشم و مثل بوریس قاطع جواب بدهم، گفتم: «یه مردِ معمولی با شمشیر به‌اندازه.» پایش را از روی پایش انداخت پایین و تکیه داد، لبخندی روی صورتش بود که اعماق ذهنش را برای آدم مسدود می‌کرد، گفت: «هیچ کدومِ این مردا زنده نمی‌مونن، چون یه روزی تصمیم گرفتن شمشیر دست بگیرن. این همیشه باید یادت باشه، تو دیگه شمشیر دستته.»

کفِ هرمِ مازلو رو که بسازی بقیه رو هم می‌خوای، سیر که شدی و خوابیدی بعد یهو می‌بینی دلت مادینه می‌خواد، از صدای جوی داری لذت می‌بری. کم‌کم به سرت می‌افته باید آزاد زندگی کنی، بعد راه می‌افتی شعار می‌دی، رگ گردن بیرون می‌اندازی، داد می‌زنی برابری، برادری.