بریده‌هایی از کتاب هفت گنبد

«آدم باید بودنش جوری باشه که وقتی نیست همه بفهمن دیگه نیست.»

آن تکه از عمر آدم که در اتوبوس می‌گذرد مثل ریست کردن ویندوز است. توی اتوبوس می‌شود از همه چیز دست کشید، می‌شود زندگی دیگری را شروع کرد، می‌شود اصلاً آدم دیگری شد.

هدف‌های آدم یکی‌یکی با سرعت تبدیل به چیزهای دم‌دستی می‌شوند و با همان سرعت آدم را به این فکر می‌اندازند که چرا این همه می‌خواسته‌شان.

«آدم باید بودنش جوری باشه که وقتی نیست همه بفهمن دیگه نیست.»

انگار من را ول کرده‌اند روی آب و رفته‌اند، مثل پاک‌کن بچه‌ای که زیر میزش روز آخرین امتحان خرداد جا مانده.

آدم هر جا زندگی می‌کنه باید لااقل یه مرده تو قبرستونش داشته باشه.

از البوکمال تا دمشق ساکت بودم، ترسانده بودندم. گفتند اگر بفهمند ایرانی‌ای می‌دزدندت. تا دمشق حتی خودم نبودم، آدم لالی بودم تهِ یک اتوبوس.

گفتم: «عمو راستش رو بگو بابام تو سوریه زن داشت؟» به دهنم نیامد بگویم با کسی سر و سِرّ داشت. آدم پشت سر مرده این چیزها را نمی‌گوید.

جلوی رفیق فقط آی‌پدی روشن بود، معلوم بود خیلی چیزها را از اتاق برده‌اند، ردّ خاکِ اشیا روی میز و زمین مانده بود. رفیق می‌ترسد بوریس نگاهش به جزئیات اتاق بیفتد و ادبار و بدبختی کاسبی‌اش فاش شود. جزئیات زندگی همیشه همین کار را می‌کنند. همیشه چیزهایی را نشان می‌دهند که در حال و احوال آدم و حساب‌های بانکی‌اش معلوم نیست. یک لیوانِ لب‌پر، یک قابِ کج‌مانده روی دیوار، یک کتابِ افتاده در کتابخانه بیشتر از هزار جملهٔ توصیفی اسرار مگو را آشکار می‌کند.

گفت: «یه مرد کوچیک که یه شمشیر بزرگ داره یا یه مرد بزرگ که شمشیر کوچیک داره یا یه مرد معمولی که یه شمشیر به‌اندازه داره کدومشون زنده می‌مونن؟» سعی کردم سریع باشم و مثل بوریس قاطع جواب بدهم، گفتم: «یه مردِ معمولی با شمشیر به‌اندازه.» پایش را از روی پایش انداخت پایین و تکیه داد، لبخندی روی صورتش بود که اعماق ذهنش را برای آدم مسدود می‌کرد، گفت: «هیچ کدومِ این مردا زنده نمی‌مونن، چون یه روزی تصمیم گرفتن شمشیر دست بگیرن. این همیشه باید یادت باشه، تو دیگه شمشیر دستته.»

کفِ هرمِ مازلو رو که بسازی بقیه رو هم می‌خوای، سیر که شدی و خوابیدی بعد یهو می‌بینی دلت مادینه می‌خواد، از صدای جوی داری لذت می‌بری. کم‌کم به سرت می‌افته باید آزاد زندگی کنی، بعد راه می‌افتی شعار می‌دی، رگ گردن بیرون می‌اندازی، داد می‌زنی برابری، برادری.

زن‌های دمشق همه‌شان شب‌ها می‌خندیدند چون می‌دانستند فقط تا صبح فردا وقت دارند بخندند

می‌گفت: «مرگ مثل یه چاله است که آدم روش وایستاده، اگه دست دوستات و آدمایی که بهشون وصلی رو ول کنی می‌افتی توش.»

«مرگ مثل یه چاله است که آدم روش وایستاده، اگه دست دوستات و آدمایی که بهشون وصلی رو ول کنی می‌افتی توش.»

«آدم هر جا زندگی می‌کنه باید لااقل یه مرده تو قبرستونش داشته باشه.»

عموجلیل بهترین دوست پدرم بود حتی در آن سی سال که ندیده بودش، در آن سی سال که هر کدام راه خودشان را رفته بودند. یکی رفته بود جبهه جنگیده بود، یکی فرار کرده بود رفته بود آمریکا. نامه‌های عموجلیل که می‌آمد، پدرم را می‌بردند رکن دو بازجویی می‌کردند. هر بار هم چهل و هشت ساعت بازداشت بود اما از دوستی با عموجلیل کوتاه نیامد. ایستاده بود تو روی افسر فرماندهش و گفته بود: «من می‌جنگم که همین جلیل بفهمه مملکت مال همهٔ ماست.»

بهشت هم اگر جایی باشد در شمال و شرق است.

«مرگ مثل یه چاله است که آدم روش وایستاده، اگه دست دوستات و آدمایی که بهشون وصلی رو ول کنی می‌افتی توش.»