کتاب سو من سه

برای سلامتی جوان تنبل، کم‌اطلاع و کتاب‌نخونِ جاهل امروزی صلوات!

مهدوی بارها گفته بود: بچه‌ها زندگی‌تون رو بر مبنای این و اون نبندید. بر مبنای درست ببندید. سیل دنیا شما را با خودش نبره. غرق می‌شید. این آدمه مومنه فلان کار بد رو کرد و من از دین زده شدم. اون فلان کارو کرد من گفتم اگه اسلام اینه من نمی‌خوام. اینا بهانه است. دستتون رو بذارید تو دست صاحب دین، تو دست امام و بروید تا کنار خدا!

آدم هرچه‌قدر آتئیست باشد و کافر، باز هم دارد یکی را می‌پرستد. یکی که شاید شیطان باشد. چون دل همه یک خدا می‌خواهد، یک خالق، یک قدرت برتر، یک خوب بی‌نظیر؛ که مثل همه نباشد و همیشه باشد. من همهٔ این‌ها را نداشتم. دلم می‌خواست، ذهنم را اما این انیمیشن‌ها و فیلم‌ها به گند کشیده بودند. ولی خدا وکیلی دنیای بی‌خدا می‌شود چی؟

این وسط دیدی پدر و مادر، بچه رو چه‌جوری به حرف میارن. چند ماهه است می‌گن بگو: آقون، آقون. بچه دست‌وپا می‌زنه می‌خنده چون می‌خوان توانایی کلام بچه‌شون رو بالا ببرن، توانمندی یه اصل مهم تو زندگیه. رشد کردن با کمک وسیله‌ها. اینا دوست دارند صداشو بشنوند. با...با. بگو با...با. خدا دوست داره صدا بشنوه از ما. کسی هست به پدر و مادر بگه چرا می‌گی بچه‌ت برات حرف بزنه. یا بچه‌ای این‌قدر بی‌ادب باشه بگه من دلم نمی‌خواد براتون حرف بزنم. فلسفهٔ نماز و قرآن خوندن همینه. خدا دلش می‌خواد ما باهاش اختصاصی حرف بزنیم. می‌خواد رشد کنیم. کنار خودش رشد کنیم. کوتوله نمونیم. می‌خواد کلاس خصوصی بذاره برای قبولیمون تو کنکورای سخت. کتاب و مدرسه رو قبول داریم، اما معلمی و کتاب و درس و قوانینشو برای قبولی تو آزمون بزرگ خدا و قوت گرفتن و بزرگ شدن رو قبول نداریم!

بچه‌ها زندگی‌تون رو بر مبنای این و اون نبندید. بر مبنای درست ببندید. سیل دنیا شما را با خودش نبره. غرق می‌شید. این آدمه مومنه فلان کار بد رو کرد و من از دین زده شدم. اون فلان کارو کرد من گفتم اگه اسلام اینه من نمی‌خوام. اینا بهانه است. دستتون رو بذارید تو دست صاحب دین، تو دست امام و بروید تا کنار خدا!

من متوجه نمی‌شوم که چه ضرورتی داره بودن این امام. عقل دارم که خودم. یادته گفتی عقل رو خدا داده. همین خدا می‌گه عقل ظاهری، یعنی امام. من می‌گم چه ضرورتی داره معلم فیزیک و کتاب کمک‌درسی و قلم‌چی. فقط کتاب فیزیک، فقط کتاب شیمی، فقط کتاب ریاضی کافیه دیگه. خودت این حرف رو از من قبول نمی‌کنی. می‌گی کتاب بی‌معلم نمی‌شه که... اون که یه درسه وحید. این یه زندگیه، یه زندگی؛ یه عمر. کودکی و جوونی و پیری. خوش‌بختی و بدبختی. هم جسم و هم روح. می‌شه بی‌همراه؛ بی‌راه بلد. نمی‌شه بی‌امام. لشکر بی‌فرمانده دیدی؟ کشور بی‌رهبر؟ خونهٔ بی‌پدر و مادر؟ مدرسهٔ بی‌مدیر؟ اینا که کوچیکه... انسان، یک عمر زندگی، بی امام!؟

غالبا معلم‌ها می‌خواهند بچه‌ها را شبیه خودشان بار بیاورند. انگار که ما شخصیت و استعداد و توانمندی خاص خودمان نداریم، تمام تلاششان را می‌کند که خاک ما را در قالبی که خودشان درست کرده‌اند بریزند و مجسمهٔ ما را تراشیده شده مقابلشان بگذارند و هر بار که نگاهش می‌کنند بادی به غبغب بیندازند. این کار بزرگ‌ترهای ما جوان‌هاست. بشویم مقلد بی‌فکر. همین هم هست که ما را سر لج می‌اندازد. نمی‌خواهم نه شبیه پدرم بشوم نه شبیه آن که مادرم می‌خواهد. مهدوی اما ما را شبیه خودمان می‌پذیرفت و شخصیت ما زیر پایش نبود که هیچ؛ با همین شخصیت ما روبرو می‌شد و تحویل می‌گرفت. من عاشق همینش بودم

جواد این روزها ساکت و فکور شده‌است. نه این‌که توی خودش باشد. کلا خودش را قطعه قطعه کرده، مثل یک پازل. هر قطعه را برمی‌دارد، حسابی نگاهش می‌کند، بعد هم پرت می‌کند آن‌طرف. کف پازلش خالی مانده! هیچ تصویری نیست!

خودش دنیا را خلق کرده، خودش چیده، خودش تو رو آفریده، خودش هم همهٔ زیر و بم تو رو می‌دونه. آرام و شیرین و پرلذت و با نشاط جلو می‌بردت. نمی‌گم بی‌مشکل... می‌گم آرام: در مشکلات هم سرپا می‌مونی و آرامی. در سختی‌ها نشاط داری و ناامید نمی‌شی. هستی‌ات نیست نمی‌شه با خدا. دور و برت رو نگاه کن. آدم این سبکی کم می‌بینی. همه هم حسرتشون رو می‌خورن و دوستشون دارن. اینا راحت‌ترین راه رو می‌رن. "راه خدا"

خدا رو رقیب نبین، رفیقه. تو هم رفیق ببین