بریده‌هایی از کتاب خودکشی آلبالوها

بار آخر که دیدمت، تازه دانستم دلم را از همان آغاز، در میعادگاهِ نگاهمان، بر جای گذاشته‌ای و رفته‌ای.

درکی از زندگیِ بدون تو ندارم. از زمین و زمان کَنده می‌شوم وقتی که نیستی. یادِ تو مرا با دلم رو به رو می‌کند. مُدام با سرنوشت درگیرم می‌کنی. همه روزه رها در یک کابوس بی‌انتها، با تقدیر گلاویز شده‌ام. تبعید یعنی هر جایی دور از تو. همان‌جا که تنها، تنهایی آدم را تنها نمی‌گذارد.

آه، بی‌دل!! خاطره‌ها را به خاطر مَسپار. روزگارت تار گشته. سال‌ها می‌گذرد. من و نخلِ نجیب در انتظار یک سوار، یک مرکب، یک راییکا، یک مه سیما.

نازنینم، پس از تو هر نمِ بارانی، گریبانِ آرامشِ دروغینم را می‌دَرد. جنونِ خفته وجودم را به طغیان می‌کشاند. عِطر هر بارانی مرا آوارهٔ کوچه‌ها می‌کند

آگاهم مرا دوست نداری. این را من دانسته‌ام ولی قلبم نمی خواهد که بداند. هیچ‌جوره راضی نمی‌شود. عادت زشتی پیدا کرده. تو به هر چیز محبت کنی، دلم از کمبود توجّه تو، آن‌را مابین راه می‌دزدد.

من دیگر خوب می‌دانم، پروردگار زیبائیِ دو عالم را به صورت تو جلوه بخشید. تو، آن جلوه بر من نمایان کردی و جلوه ایمانم گشتی.

آگاهم مرا دوست نداری. این را من دانسته‌ام ولی قلبم نمی خواهد که بداند.

تو، مانند پاکیِ آبی. نیاز به اثبات نداری. من برای دیدنِ تو هر بار دل طاقت را می‌شکنم.

تبعید یعنی هر جایی دور از تو.

حس زندگی دارد نسیم محبت‌های تو و چقدر آغوش من مختص توست.

همهٔ مرتّب بودنم، شیفتهٔ آن برهه‌ام که نگاهت زندگی‌ام را به هم می‌ریزد.

اگر هر آن‌چه بین ما بود، اشتباه بود، دوباره اشتباه کن. اگر با من بودنت هر چند اندک اشتباه بود، دوباره اشتباه کن.