بریده‌هایی از کتاب خودکشی آلبالوها

به یاد می‌آورم آخرین بار از تو پرسیدم، می‌دانی که من تو را بی‌وقفه و سراسیمه دوستت دارم؟

تمام جانم، از وقتی مرا به پاییز سپردی، نوازش‌گری جز باران ندارم.

من و عقل تصمیم گرفتیم تو را عاقلانه کنار بگذاریم، عقل، عزم مرا استوار کرد تا دیگر سایه‌ای زیر پایت نباشم.

اگر هر آن‌چه بین ما بود، اشتباه بود، دوباره اشتباه کن. اگر با من بودنت هر چند اندک اشتباه بود، دوباره اشتباه کن.

راهی شدم. بی‌دل، بی‌اشک، امّا با گلویی گره خورده از هق هقِ بغض‌های مرگ‌بار.

وقتی در خلوتِ خود با تو صحبت می‌کنم، گفته‌هایم را که می‌سنجم، جملگی جملاتم، همانند روزگارم پر است از ضدّ و نقیض از تو.

فاصلهٔ باغِ سرسبزِ با تو بودن و جهنّمِ سرسختِ بی تو ماندن، تنها باز کردنِ پلکیست. ای کاش می‌توانستم با پلکی بسته زندگی کنم.

من و عقل تصمیم گرفتیم تو را عاقلانه کنار بگذاریم، عقل، عزم مرا استوار کرد تا دیگر سایه‌ای زیر پایت نباشم. دیگر یادت همراه هر پلک زدنم نباشد. دیگر یادت مُمّدِ حیات با هر نفس نباشد. دیگر یادت نباشد و یادم، دمی آرام گیرد.

مگر نشنیده‌ای گفته‌اند: آن‌جا که عشق باشد، آن‌جا خطر نباشد؟!

سلام غمِ دل‌خواه من. سلام. درود بی‌پایان روحِ تشنه‌ام به تو. در خاطراتت سیر می‌کردم که به آرزوها رسیدم. در خاطر داری چقدر آرزوهایت برایم حسِ حیات داشت؟ با هر برآورده کردنی، عشق را به رخِ دنیا می‌کشیدم.

در عمقِ نگاهت پیوسته بارانی از معجزه برپاست، هر نگاهت نفس دارد، همیشه مهمان جانِ من است.

عاشقی نبرد است. همه تن فریاد بی‌صدا شدن. همهٔ وجود حیا شدن. عاشقی یعنی غافل از اندیشهٔ فردا شدن. یک یادگار از همهٔ شب‌ها و سحرها داشتن. عاشقی یعنی تشنه‌ترین دریا شدن؛ یعنی گونه‌هایت عطش را با طعم اشک چشیدن.

از زمانی که یادم هست تو را دوستت دارم. من تو را تکرار در تکرار دوستت دارم. با وجودت رنگین کمانی در دلم برپاست.

در را باز کن. صدای خسته‌ام را بشنو. این‌بار برای تمنّای محبت نیآمده‌ام. ترمیم را می‌جویم. دلم درمان می‌خواهد.

دنیایِ بعد از تو مرا زمین خواهد زد. ببین چگونه موجم از طوفانِ تو که دریاها به حیرت مانده‌اند! آشنایِ من، غریبانه رهایم نکنی. از من نَبُری که نفسم بریده می‌شود.

در چشم بر هم زدنی، برای همیشه وداع کردی. چقدر تلخ و ناروا، سراسیمه و پرآشوب مرا با خاطرت تنها گذاشتی. سنگدل! چطور دلت آمد؟

چه قدر مرا شبیه سفرنامه‌ها کرده‌ای. همیشه با چمدانی سنگین از خاطراتت به هر گوشه‌ای روانه هستم. از جادّه‌ای می‌گذشتم.

عشق، چه معجزهٔ بی‌بدیلی است! بر سنگِ خارا اگر ببارد، همچو موم، نرمش می‌کند. با من بگو، تو از عشق چه می‌دانی؟ من که از عشقِ زمینی به معراج رسیدم. آن‌قدر تو گشته‌ام که هر بار، رو به جام آینه می‌کنم، فقط تو را می‌بینم.

واژه‌ها را چگونه به بندِ حمد و ثنای دوست کِشم؟ لایق نیست هر چند حرفی برای این ارزنده گوهر دو عالم. پس دوست را با وزنِ خودش به قلمِ معرفت کِشم. دوست دال دارد و با دل آغاز شود. دل، دل‌دادگی در پی دارد. دل داشتی و دلداده گشتی، دوست را یافته‌ای. دوست، دودمانت را به تسخیر و یاری فرا خواند. سینِ دوست، سِمتِ خداست در کونُ و مکان و تمنّای محبّت و مهرافروزی دارد.

مگر نه این‌که هر دل‌خواسته‌ای بهایی دارد؟ مگر جز این باشد که هر دل‌خواهی تاوانی دارد؟ من بهای تو را با صبر و رنج و وفا خواهم پرداخت. آغاز کرده‌ام صبر و رنج را بجز وفا. وفا بماند تا لحظهٔ ناب وصال. این شب بیداری و شکستن، این تب و آه، این چشم به راهی، پیش‌کش رنج و عذابم. انتظار دیدار رویت، حسرت شنیدن آهنگ خوش‌وزن صدایت، مرارتی است بر صبر و تحمّلم. امّا آن خوش هنگامهٔ دیدار که من دست در دست تو مبهوتِ برق چشمانت خواهم گشت، تو وفا را در نبض بی‌امانِ شاهرگ دست‌هایم حس خواهی کرد. دوستت دارم ای بهایِ صبر و رنج و وفا.