بریده‌هایی از کتاب نیم‌دانگ پیونگ‌یانگ

جرأت ندارم به‌ش بگویم که حالا می‌فهمم تحریم و دیکتاتوری دو روی یک سکه‌اند. کشور تحریم‌شده ناچار به دام‌چالهٔ تک‌صدایی می‌افتد و تک‌صدایی شروعی‌ست برای دیکتاتوری. عدم مراوده در سطح حاکمیت، امکان مقایسه را از بین می‌برد. مقایسه نشدن، تقدس می‌آورد برای چیزی که مقدس نیست... تقدیس، جناب رفیق می‌سازد، جناب ژنرال می‌سازد و...

سر برمی‌گردانم به سمت تله‌ویزیون. خودش هم محو مستند است. بعد دونالد ترامپ و کیم جونگ اون به سمت دری می‌روند و ترامپ تعارف می‌کند. زنِ راوی صداش می‌لرزد. با غرور جیغ می‌کشد: ــ او نیز می‌داند که پیروز باید ابتدا وارد شود!

پیونگ‌یانگ ما را طلبیده است اجمالاً...

کشور تحریم‌شده ناچار به دام‌چالهٔ تک‌صدایی می‌افتد و تک‌صدایی شروعی‌ست برای دیکتاتوری.

در خیابان هم دیده‌ایم که پسرها و دخترهای نوجوان کاری به کار هم ندارند و پلیس هم مراقب این موضوع است... تقریباً در هیچ خیابانی زن و مردی را ندیدیم که دستِ هم را گرفته باشند و مشغول پیاده‌روی باشند مثلاً... معمولاً هر کدام کیسه‌ای در دست دارند و شتابان به سمت جایی می‌روند...

سومی هم خانمی که پناهنده شده بود به کرهٔ جنوبی ـ ری تصحیح می‌کند به دشمن ـ و بعد برگشته بود...

مجتبا در خانه از کتابی تصویر می‌گیرد که خیلی مجلسی کنار تخت‌خواب پسر و عروس پارک شده بود و معلوم بود که پسر مشغول مطالعهٔ آن است. بعد از سفر کلی تلاش کردیم تا عنوان‌ش را متوجه شویم. هیچ راهی نداشتیم جز فرستادن تصویر برای دوستی در کرهٔ جنوبی. دوست کتاب‌دارِ من در سئول عنوان کتاب را ترجمه کرد: ــ فداکاری میهنی از طریق راه‌پیمایی عظیم! معلوم شد که این‌جا هم یحتمل رکب خورده بودیم!

این‌که کنارِ یک هتل بزرگ چادری با امکاناتِ ابتدایی برای کارگران زده باشند خیلی عجیب نیست. شاید همین صحنه را در کنارگذرِ هتلِ استقلال تهران دیده باشیم یا در پشتِ هتلِ هیلتونِ واشنگتن...

ری هم با صدای زیرش شروع می‌کند به داد کشیدن. روشن است که افسر مقام بالاتری دارد. اما ری دارد داد و بی‌داد می‌کند. این اتفاق به نظرم حتا از جا ماندن ما و یک هفته معطل شدن ما مهم‌تر باشد. چیزی تازه می‌بنیم از انسانِ کرهٔ شمالی. او می‌تواند عصبانی شود. حتا داد بزند سرِ مافوق‌ش...

در دل‌م می‌گویم تحریم باید انسانِ مقاوم بسازد نه انسانِ دروغ‌گو اما می‌دانم که حرف‌م به شدت آرمانی است...

آیا مردم راضی‌ند؟ نمی‌دانم... نارضایتی فرصت بروز ندارد. دقیقاً مانندهٔ آن‌که در یک پادگان کسی از درجهٔ رضایت سربازان صحبت کند...

متوجه می‌شوم که قانونی وجود دارد که پسر بزرگ‌تر به هم‌راهِ هم‌سرش در خانهٔ پدر و مادر ساکن می‌شوند. این در موردِ همهٔ خانواده‌ها و همهٔ شهرها صادق است. هر پسرِ بزرگی بعد از ازدواج با هم‌سرش در خانهٔ پدر و مادر زنده‌گی می‌کند و احتمالاً در این حالت فرزند بعدی هم اگر در کار باشد، می‌رود پنج سال یا ده سال سربازی! حالا حکمتِ نقشِ پررنگِ مادرشوهر را می‌فهمم!

اما تفاوتی در کار است. تفاوت کجاست؟! تفاوت در چهرهٔ بچه‌هاست... تفاوت در شادی است... شادی، آزادی است... هنوز نمی‌توانم موضوع و محمول قیاس را مثل هوشنگ ابتهاج باز کنم که: عشق شادی است... عشق آزادی است...

رشد در ساخت سلاح هسته‌ای مجموعاً به معنای توسعه نیست.

در تاریخ رسمی سال تولد کیم ایل سونگ مبدأ است نه میلاد مسیح.

با این‌که نزدیک غروب است چراغ‌هاش خاموش است. اصولاً نور کم است در شهر.

وارد دانش‌گاه کیم ایل سونگ شده‌ایم. این دانش‌گاه را چه کسی ساخته است؟ جناب کیم ایل سونگ! قبول... اولین رشتهٔ تحصیلی چیست؟ مدیریت کشور و جنگ با تدریس جناب کیم ایل سونگ برای تربیت مدیران آینده. (چیزی شبیه به دانش‌گاه امام صادق خودمان مثلاً!)

و روزی خواهد رسید که همه بفهمیم فقط باید راجع به روابط انسان‌ها صحبت کنیم... این یعنی ورود به دورهٔ جدید...

او مثل سیر و سرکه بالا و پایین می‌پرد

بلاتمثیل انگار وسط مسجدالحرام کسی قرآن را وارونه گذاشته باشد روی زمین. زبان‌دان به زبان بی‌زبانی عکس جناب کیم جونگ اون را به من نشان می‌دهد و خیلی عصبانی حالی‌م می‌کند که نباید چیزی روی عکس بگذارم. سر تکان می‌دهم و به عکس «چاکرم، مخلص‌م» ی می‌گویم. میز کناری، همان امریکاییِ صبحانه نشسته است. آرام به من چشمکی می‌زند و دو تایی می‌خندیم