بریده‌هایی از کتاب ماسه و کف

آن‌گاه که به پایان آنچه باید بدانی، برسی؛ در آستانه‌ی آنچه که باید احساس کنی خواهی بود.

اگر در برابر یکدیگر به گناهانمان اعتراف کنیم، همگی از عدم نوآوری خویش می‌خندیم. و اگر همه‌ی فضیلت‌های خویش را بر یکدیگر بنمایانیم، باز هم به همان سبب خواهیم خندید.

اگر زمستان بگوید: بهار در دل من جای دارد، چه کسی آن را باور می‌کند؟ ٭ در دل هر دانه شوقی نهفته است.