بریده‌هایی از کتاب داستان‌های مرموز موراکامی

دانشگاه خسته کننده‌س. منم وقتی وارد دانشگاه شدم، واقعا ناامید شدم.

وقتی به گذشته و به بیست‌سالگی‌ام نگاه می‌کنم، بیشتر از همه تنهایی و بی کسی خود را به یاد می‌آورم. و نه دوستی که برایش درد دل کنم. نه برنامه‌ای برای روزمره و نه هدفی برای آینده. بیشتر وقت‌ها در خود فرو می‌رفتم. گاهی اوقات، حتی یک هفته را بدون حرف زدن با کسی، سر می‌کردم و این نوع زندگی، حدود یک سال بر همین منوال گذشت. با این‌که پذیرفتنش برایم سخت است، اما شاید این دورهٔ سرد زمستانی، باعث ایجاد حلقه‌های رشد با ارزش درون من شده‌اند.

«جون سالم به در بردن توی زمستون‌های سخت، درخت رو قوی‌تر می‌کنه و حلقه‌های رشد داخل اون، نفوذناپذیرتر می‌شن.»

همیشه اونجایی که برمی‌گردی با اونی که قبلا بوده، متفاوته. قانونش اینه. هیچ‌وقت نمی‌تونه دقیقا عین قبل باشه.

فکر از دست دادن قصه‌گویی شهرزاد، از هر چیزی غم انگیزتر بود.

اما از دید من، این نکته که بتونیم با شفافیت تمام و به طور کامل وارد قلب کس دیگه‌ای بشیم یه بازی احمقانه س. من اهمیتی به این موضوع نمی‌دم که فکر می‌کنیم چقدر می‌شناسیمشون یا چقدر دوستشون داریم. در هر صورت، برامون آزار دهنده‌س. حالا این‌که تو داری قلب خودت رو امتحان می‌کنی یه موضوع دیگه‌س. فکر کنم اگه سخت روش کار کنی، بتونی ببینی که توش چی می‌گذره. و در پایان یه چالش خواهی داشت: که به دقیق‌ترین و جدی‌ترین حالت ممکن، به درون قلب خودت نگاه کنی و با هر چی که اون‌جا پیدا می‌کنی، به آرامش برسی. اگر امیدواریم که واقعا کس دیگه‌ای رو بشناسیم، باید از شناخت خودمون شروع کنیم.»

اما این‌روزا این فکر تو سرمه که آخه من کجای این دنیام؟ اگه شغل جراحی و محیط شادی رو که در اون زندگی می‌کنم ازم بگیرن و منو بدون هیچ توضیحی به دنیای بیرون پرت کنن و همه چی رو ازم بگیرن؛ من چی خواهم بود؟»

شرایط اون کتاب و رابطهٔ ما با هم، منو به افسردگی میانسالی رسونده. من، کی هستم؟ مدام اینو از خودم می‌پرسم. اما هر چه‌قدر هم که می‌پرسم، به جوابی نمی‌رسم. انگار فقط دور خودم می‌چرخم. همهٔ چیزایی که ازشون لذت می‌بردم برام خسته‌کننده شدن.