بریده‌هایی از کتاب همه چیز به فنا رفته (خلاصه کتاب)

جهان روی احساسات افراد می‌چرخد چون مردم پول‌هایشان را خرج چیزی می‌کنند که احساس خوبی به آنها بدهد.

رنج سرچشمه تمام ارزش‌هاست و بی‌حس کردن خود در برابر درد و رنج، یعنی بی‌حس کردن خود در برابر تمام چیزهایی که در دنیا اهمیت دارند. وقتی به خاطر هدفی اجازه احساس رنج را از خودمان دریغ می‌کنیم، در واقع توانایی احساس هرگونه هدفی در زندگی را از خود دریغ کرده‌ایم.

برای ایجاد و حفظ امید به ۳ چیز نیاز داریم: ۱. احساس کنترل: یعنی حس کنیم کنترل زندگی در دستان خودمان است. ۲. باور داشتن ارزش هر چیزی: یعنی چیزی پیدا کنیم که آنقدر برایمان مهم باشد که برای رسیدن به آن کار کنیم. ۳. جامعه: یعنی بخشی از گروهی هستیم که برای اهداف مشترک تلاش می‌کنیم. بدون هر کدام از این ۳ مورد، انگار امیدی وجود ندارد.

تنها شکل واقعی و اخلاقی آزادی، از طریق خود محدودسازی است. آزادی اختیار انتخاب خواسته‌هایتان نیست، بلکه انتخاب چیزهایی است که حاضرید در زندگی رهایشان کنید.

ویتنام وارد جنگ داخلی شد. دیم، مردی مستبعد و خودخواه بود او با بوداییان مشکل داشت در حالی که بیش از ۸۰ درصد مردم ویتنام، بودایی بودند. او تمام فعالیت‌های آنها را ممنوع و از کارهای دولتی باز داشته شدند، او با حمله به معبد و راهب‌ها آنها را مورد آزار و اذیت قرار می‌داد. راهب‌ها تظاهرت به پا کردن اما بازهم فایده چندانی نداشت تا اینکه راهبی به اسم کوانگ دوک، در وسط تقاطعی خودش را به آتش کشید که باعث خشم مردم ویتنام و دنیا از دیم شد. بعد از آن توجه همه متوجه خودکامگی‌های دیم شد و آمریکا تصمیم گرفت که او و حکومتش را از ویتنام حذف کند. به همین خاطر جنگ آمریکا و یتنام شروع شد. این داستان نشانه‌ای از خودکامگی و استبداد رهبران جهان است که مردم خود را به خاطر عقاید غلط و منافع خود به کام مرگ می‌کشانند

مید، درست مثل چاقوی جراحی می‌تواند زندگی ببخشید یا زندگی بگیرد، می‌تواند ما را به اوج برساند یا نابودمان کند، همانطور که انواع سالم یا زیان‌بار از عشق و اعتماد وجود دارد. تا اینجا متوجه شدیم که امید برای روان ما امری بنیادین است و ما نیاز داریم که: ۱. چیزی داشته باشیم که انتظارش را بکشیم. ۲. باور کنیم که آن قدر روی سرنوشت‌مان تسلط داریم که می‌توانیم به آن چیز دست پیدا کنیم ۳. جامعه‌ای پیدا کنیم که همراه آنها به آن چیز برسیم.

در همه آیین‌ها اول باید برجسته‌ترین ارزش را براساس ایمان پیدا کنید. مهم نیست چه باشد، پرستش گربه، اعتقاد داشتن به مالیات کمتر و.... هرچه هست، ارزشی براساس ایمان که می‌گوید این یکی، بهترین واقعیت آینده را فراهم خواهد کرد، بعد زندگی خود و تمام ارزش‌های دیگر را حول محور آن ارزش سازمان‌دهی می‌کنیم. ما دنبال فعالیت‌هایی می‌گردیم که آن ایمان را به نمایش درمی‌آورند و مهم‌تر از همه دنبال اجتماعاتی می‌گردیم که در آن مشترک هستیم.

برای اینکه امید را حس کنیم باید به آینده روشنی که در انتظار ماست ایمان داشته باشیم و افرادی که در ارزش‌ها با ما مشترک هستند را پیدا و حمایت کنیم

قبلا برای افرادی که به شما آسیب فیزیکی می‌رسانند، کلمه خشونت به کار برده می‌شد ولی الان اگر کسی از نظر روحی به شما آسیب بزند یا صرفا شما از حضور آن فرد خوشتان نیاد هم خشونت محسوب می‌شود

به بلوغ رسیدن یعنی دستیابی به توانایی انجام آنچه که درست است.

نیچه باور داشت که این آیین‌های علمی هم از بین می‌روند و ما از خودمان ناامید می‌شویم. او باور داشت که ما باید به فراتر از امید نگاه کنیم و آن را «عشق به سرنوشت» خواند. یعنی تمام اتفاقات زندگی را بپذیرید. بین آنچه که الان هست و آنچه که می‌خواهید فرق بگذارید و فقط برای آنچه هست امید داشته باشید و برای هیچ چیز امیدوار نباشید. چون امید پوچ است. عاشق رنج‌تان باشید و آن را با تمام حقیقت‌های تلخ و خوب بپذیرید. این چالش ماست، که به بهتر شدن امیدوار نباشیم، بلکه بهتر شویم در همین لحظه و لحظه بعد و بعد از آن و بعدی.