بریده‌هایی از کتاب فیلسوفان در خیابان

من این را می‌فهمم. فشار و ناگزیر بودنِ تأمین معنی را می‌فهمم. نمی‌گویم باید آن را ریشه‌کن کرد. این کار اشتباه است چون مازادِ معنی را در حالت برگشت، برمی‌گرداند. مثل بازگشت چیزهایی که سرکوب شده‌اند. اما جار و جنجال برای معنی، چیزی است که باید آن را از نشانه‌های بیماری و اغلب، نوعی مرض و نشانهٔ ضعف دانست.

میل شدید و گسترده به معنی، مستعد این است که توسطِ انواع و اقسام تشنگان قدرت یا آدم‌های بسیار سالم‌تر و شاید نیازمندی که دنبال اهداف نامطمئن می‌روند، خیلی بد به کار برود و مورد سوءاستفاده قرار بگیرد.

خیلی وقت‌ها ذخیرهٔ اضطراریِ معنایی که صرف فلان حادثه، ساختار، یا موضوع در زندگیِ فرد می‌شود سرپوش است، راهی است برای روبه‌رو شدن با زخم بی‌معنایی

دینداری چیست؟ دینداری، دِین به آن چیزهایی است که به ما کمک می‌کنند از رحِم تا قبر سفر کنیم. از رحم مادر تا قبر، از رحم تا قبر. این، مدیون بودن است.

اشتیاق به تمامیت یا هماهنگیِ بیشتر یا غلبه بر احساس بیگانگی، همه دام‌هایی رمانتیک هستندکه سراسر گفتمان متفکران مدرن را اشباع کرده‌اند.

بازهم زبان شکست و دلسردی، سرخوردگی و ناامیدی، برای من فقط کمی رمانتیک است. ببینید، چخوف هنر خود را هیچ‌وقت شکست نخواند؛ بکت شکست خواند. این، شکست از نوعی خاص است ولی من مطمئن نیستم که شکست، اولین کلمه‌ای بود که از آن استفاده می‌کردم. بله، بخشی از مسئله این است که وقتی شما پروژه‌ای رمانتیک دارید، ذهنتان بیش از اندازه درگیر زمان و از دست‌رفتن آن است و زمان را یک گیرنده می‌دانید.

از هدف‌ها در بازار ــ مارکس در آن زبانِ حیرت‌انگیزِ مانیفست حق دارد ــ این است که شما می‌خواهید هر چیزی را ذوب کنید، می‌خواهید آداب و مناسک را تخت کنید، می‌خواهید همهٔ آن لحظه‌هایی را که آماده می‌شویم در مرگ تأمل کنیم تخت کنید. زندگی‌ای می‌خواهید که در سطح باشد و تحت هدایت پیوندهای پولی و منفعت‌طلبی و لذت‌جویی پیش برود. و این، یک راه بسیار سطحی و خام زندگی کردن است.

چیزهایی هستند که ما را خیلی زنده می‌کنند: تقریباً شبیه عاشق شدن است. نمی‌توانید هیچ کاری بکنید. برگرداندن زمانِ خطی سخت است. برگرداندن زندگیِ روزمره سخت است. می‌دانید منظورم چیست؟ بُعدِ زمانِ کیفیِعاشقِ کس دیگری بودن ــ هر چیزی که آن‌قدر مهم است که می‌خواهید حفظش کنید. فقط نمی‌توانید این کار را بکنید، می‌دانید؟ باید یک جوری خودتان را مشغول کنید!

نه، فیلسوف، عاشق حکمت است. انضباط فوق‌العاده‌ای است و شجاعت فوق‌العاده‌ای می‌خواهد که برای خودت فکر کنی و زندگی‌ات را بررسی کنی.

پس اگر از یک طرف مرگ و جزمیت‌گرایی و سلطه را دارید و از طرف دیگر میل و آرزو در برابر مرگ، و گفتگو در برابر جزمیت و دموکراسی در برابر سلطه را، پس خودِ فلسفه تبدیل می‌شود به گرایش انتقادیِ کلنجار رفتن با میل و آرزو در برابر مرگ، کلنجار رفتن با گفتگو در برابر جزمیت، و کلنجار رفتن با دموکراسی، و تلاش برای زنده نگه‌داشتن یک تجربهٔ دموکراتیکِ شکننده در مواجهه با ساختارهای سلطه، مردسالاری، سلطهٔ سفیدها، قدرت شاهانه، قدرت دولتی، و همهٔ آن شکل‌های متمرکز قدرت که در برابر مردمی که تحت سلطهٔ آن‌ها قرار دارند، پاسخگو نیستند.

شما نمی‌توانید راجع به حقیقت حرف بزنید بدون اینکه راجع به یاد گرفتنِ چگونه مردن حرف بزنید.

شرطِ حقیقت این است که اجازه بدهیم رنج به سخن دربیاید. او می‌گفت که شرطِ حقیقت، ایجاد امکان برای به سخن درآمدن رنج است.

سقراط بر خودشناسی تأکید می‌کرد و بررسی زندگی و گفتگو با دیگران را محور کار فلسفی خود می‌دانست.