بریده‌هایی از کتاب مایکل وی (جلد چهارم)

عطش قدرت این کار رو با آدم می‌کنه.

«فقط بهم قول بده که همیشه برمی‌گردی.» گفتم: «قول می‌دم.» ما هر دو می‌دانستیم این قولی است که نمی‌توانم مطمئن باشم به آن عمل می‌کنم.

«بهتره که در امان باشی و بی‌ارزش، یا ارزشمند باشی و در خطر؟»

نیشل گفت: «فکر نکنم بتونم شنا کنم. من شناگر خوبی نیستم.» جک پرسید: «می‌تونی نفست رو سی ثانیه حبس کنی؟» نیشل به او نگاه کرد. «فکر کنم.» «پس می‌تونی از پسش بربیای. اگه نتونی شنا کنی، من می‌برمت.» نیشل با حالتی پرسشگرانه به او نگاه کرد. «چرا این کار رو می‌کنی؟» «ما هیچ‌کدوم از اعضای خانواده رو پشت سر جا نمی‌ذاریم.» زبان نیشل برای چند لحظه بند آمده بود. «ممنون.»

راحته که آدم‌ها رو تو دسته‌بندی‌های سیاه و سفید و خوب و بد بذاریم؛ ولی حقیقت اینه که تو وجود همهٔ ما مقدار زیادی از هر دوش وجود داره

«الجن خیلی باهوشه. مردم سرشون به زندگی‌شون گرمه؛ مثل این می‌مونه که دارن توی هواپیما یه برنامه تماشا می‌کنن. اون‌ها نمی‌دونن هواپیما داره کجا می‌ره، فقط دارن برنامه‌شون رو تماشا می‌کنن.»

این اتفاقیه که اکثراً برای قهرمان‌ها می‌افته و ما بیشتر وقت‌ها، بعدها برای افرادی که پدرهامون سنگسارشون کرده‌ان، بنای یادبود می‌سازیم. ممکنه یه روزی ازت تقدیر بشه؛ ولی ممکنه این اتفاق تو دوران زندگی‌ت نیفته. قهرمان‌ها قهرمان هستن چون حاضرن کارهایی رو انجام بدن که با وجود ادعاهای فراوان، هیچ‌کس دیگری حاضر به انجامش نیست؛ ولی ما می‌دونیم شما چی‌کار کرده‌این. تو هم ته قلبت می‌دونی و این حتی از قهرمان بودن هم برتره. این شرافتمندانه‌ست.»

قهرمان‌ها قهرمان هستن چون حاضرن کارهایی رو انجام بدن که با وجود ادعاهای فراوان، هیچ‌کس دیگری حاضر به انجامش نیست

قهرمان‌ها قهرمان هستن چون حاضرن کارهایی رو انجام بدن که با وجود ادعاهای فراوان، هیچ‌کس دیگری حاضر به انجامش نیست

ما بیشتر وقت‌ها، بعدها برای افرادی که پدرهامون سنگسارشون کرده‌ان، بنای یادبود می‌سازیم.

حتی اگه الجن و هتچ و تمام آدم‌بدهای دنیا هم یهو ناپدید بشن، بازهم نمی‌تونیم برگردیم. ما می‌تونیم برگردیم به خونه‌هامون و پیش خانواده‌هامون، اما دیگه مثل قبل نیست. دیگه هیچی مثل قبل نمی‌شه. دنیا عوض نشده، ما عوض شده‌ایم. ما زیادی چیزهای شیطانی دیده‌ایم. ما زیادی سریع بزرگ شده‌ایم.» چشم‌هایش را با دست‌هایش پوشاند و زد زیر گریه

«چرا این کار رو می‌کنی؟» «ما هیچ‌کدوم از اعضای خانواده رو پشت سر جا نمی‌ذاریم.»

«اگه آدم دلیل یه کاری رو بدونه، راه‌حلش یه‌جوری پیدا می‌شه.»

مادرم پرسید: «چطور خوابیدی؟» «خوب. ساعت چهار صبح صدای خروس رو نشنیدم.» تایلور گفت: «من شنیدم. حدوداً ده دقیقه‌ای ادامه داد تا اینکه من ریبوتش کردم.» «تو یه خروس رو ریبوت کردی؟» «فکر کنم. اون وسط قوقولی‌قوقو متوقف شد.»

اوستین لباس پوشیده و چهارزانو روی تختش نشسته بود و چیزی می‌خواند. پرسید: «صدای خروسه رو شنیدی؟ ساعت چهار صبح داشت قوقولی قوقو می‌کرد.» «نه، خیلی خسته بودم.» «اگه جای تو بودم، ممکن بود یه گلولهٔ رعدوبرق پرت کنم سمتش.» گفتم: «باید این کار رو می‌کردی.»

«هیچ حرکتی توی نیروگاه می‌بینی؟» ایان گفت: «حرکت کمی هست. یه سری کامیون و سرباز دارن نزدیک خروجی جمع می‌شن.» سرش را به چپ و راست تکان داد. «پسر، ما اونجا رو داغون کرده‌ایم. یه طوری شده انگار طوفان بهش خورده.» مک‌کینا آهسته گفت: «طوفانِ الکتروکلن.»

باید قبل از اینکه اون‌ها بفهمن تو بالاخره حقیقت رو فهمیده‌ای، مادرت رو نجات بدیم.» «چه حقیقتی؟» «اینکه الجنی‌ها آدم‌خوب‌ها هستن.»

«دزائو آن، صبح به‌خیر. خسته‌این؟» قیافهٔ همهٔ ما طوری بود که انگار وسط شب بیدارمان کرده‌اند. اوستین جواب داد: «لِی سزل.» بن زد زیر خنده. «خیلی خوبه.» از اوستین پرسیدم: «چی گفتی؟» بن گفت: «گفت تا حد مرگ خسته‌ست.» غرولند کردم: «ولی اون کسیه که خوب خوابیده.»

«یکی از آخرین چیزهایی که پدرت قبل از مردن بهم گفت این بود که از تو محافظت کنم. خیلی خوب از پس این کار برنیومدم.» او به چشمانم خیره شد. «از خودم می‌پرسم که ازم ناامید شده یا نه.» «بهتره که در امان باشی و بی‌ارزش، یا ارزشمند باشی و در خطر؟» «الان دیگه عین پدرت حرف می‌زنی.» «این بده؟» آهسته سرش را تکان داد. «نه، نیست؛ ولی تو می‌خوای چی‌کار کنی؟» «مهم نیست من چی می‌خوام.» مادرم گفت: «این همیشه مهمه

«اون دری که ازش فرار کردن چی؟» «اون یه فریزره.»