بریده‌هایی از کتاب مایکل وی (جلد چهارم)

«بهتره که در امان باشی و بی‌ارزش، یا ارزشمند باشی و در خطر؟»

خیلی راحته که آدم‌ها رو تو دسته‌بندی‌های سیاه و سفید و خوب و بد بذاریم؛ ولی حقیقت اینه که تو وجود همهٔ ما حجم زیادی از هر دوش وجود داره.

ترس انگیزهٔ فوق‌العاده‌ای است.

«یه ضرب‌المثل چینی هست که می‌گه، اگه یه مسئله راه‌حل داره، نگران بودن فایده‌ای نداره؛ چون در آخر همه‌چی حل می‌شه. و اگه یه مسئله راه‌حل نداشته باشه، هیچ دلیلی برای نگرانی وجود نداره، چون نمی‌شه حلش کرد.»

سون تزو می‌گه، جاده‌هایی هستن که نباید ادامه‌شون داد، شهرهایی هستن که نباید محاصره بشن، موقعیت‌هایی هستن که نباید باهاشون روبه‌رو شد.

«من عاشق خوابیدنم. مثل مردن می‌مونه، البته بدون تعهداتی که همراه مرگه

اون تو عمق وجودش باید از خودش متنفر باشه، وگرنه هرگز نمی‌تونه این‌قدر بی‌رحم باشه

اگه یه مسئله، راه‌حل داره، نگران بودن فایده‌ای نداره؛ چون در آخر همه‌چی حل می‌شه. و اگه یه مسئله، راه‌حل نداشته باشه، هیچ دلیلی برای نگرانی وجود نداره، چون قابل حل نیست.

«اسکندر کبیر فقط شونزده سالش بود که داشت به دنیا حکومت می‌کرد

جنگ و سیاست، رفیق‌های عجیبی می‌سازن.

من مشکل نمی‌خوام، اِگ. من نتیجه می‌خوام.

«خیلی هم بی‌گناه نبودن. اگه تو پول یه شیطان رو قبول کنی، پس خودت هم بخشی از اون شیطان هستی. این قانون جنگه. هیچ حد وسطی وجود نداره.»

«اگه آدم دلیل یه کاری رو بدونه، راه‌حلش یه‌جوری پیدا می‌شه.»

ولی بعضی وقت‌ها همین ایده‌های احمقانه هستن که جواب می‌دن.»

اولین قانون موفقیت اینه که هیچ‌وقت دشمنت رو دستِ‌کم نگیری

ما زیادی سریع بزرگ شده‌یم

«من عاشق خوابیدنم. مثل مردن می‌مونه، البته بدون دردسرهای مردن.»

اون تو عمق وجودش باید از خودش متنفر باشه، وگرنه هرگز نمی‌تونه این‌قدر بی‌رحم باشه. وقتی مردم کارهایی رو انجام می‌دن که با شالودهٔ اخلاقی‌شون مغایرت داره، یا احساس گناه می‌کنن و خودشون رو تغییر می‌دن، یا سعی می‌کنن بنیانِ باورهاشون رو بشکنن. جیم هتچ آدم‌های زیادی رو شکنجه داده و کشته. فقط یه آدم روانی می‌تونه این کارها رو بکنه. تنها چیزی که باعث می‌شه یه آدم همچین کارهایی رو انجام بده و بازهم با خودش کنار بیاد اینه که خودش رو قانع کنه هدف، وسیله رو توجیه می‌کنه.

نیشل گفت: «فکر نکنم بتونم شنا کنم. من شناگر خوبی نیستم.» جک پرسید: «می‌تونی نفست رو سی ثانیه حبس کنی؟» نیشل به او نگاه کرد. «فکر کنم.» «پس می‌تونی از پسش بربیای. اگه نتونی شنا کنی، من می‌برمت.» نیشل با حالتی پرسشگرانه به او نگاه کرد. «چرا این کار رو می‌کنی؟» «ما هیچ‌کدوم از اعضای خانواده رو پشت سر جا نمی‌ذاریم.» زبان نیشل برای چند لحظه بند آمده بود. «ممنون.»

راحته که آدم‌ها رو تو دسته‌بندی‌های سیاه و سفید و خوب و بد بذاریم؛ ولی حقیقت اینه که تو وجود همهٔ ما مقدار زیادی از هر دوش وجود داره