بریده‌هایی از کتاب مایکل وی (جلد چهارم)

«الجن خیلی باهوشه. مردم سرشون به زندگی‌شون گرمه؛ مثل این می‌مونه که دارن توی هواپیما یه برنامه تماشا می‌کنن. اون‌ها نمی‌دونن هواپیما داره کجا می‌ره، فقط دارن برنامه‌شون رو تماشا می‌کنن.»

این اتفاقیه که اکثراً برای قهرمان‌ها می‌افته و ما بیشتر وقت‌ها، بعدها برای افرادی که پدرهامون سنگسارشون کرده‌ان، بنای یادبود می‌سازیم. ممکنه یه روزی ازت تقدیر بشه؛ ولی ممکنه این اتفاق تو دوران زندگی‌ت نیفته. قهرمان‌ها قهرمان هستن چون حاضرن کارهایی رو انجام بدن که با وجود ادعاهای فراوان، هیچ‌کس دیگری حاضر به انجامش نیست؛ ولی ما می‌دونیم شما چی‌کار کرده‌این. تو هم ته قلبت می‌دونی و این حتی از قهرمان بودن هم برتره. این شرافتمندانه‌ست.»

قهرمان‌ها قهرمان هستن چون حاضرن کارهایی رو انجام بدن که با وجود ادعاهای فراوان، هیچ‌کس دیگری حاضر به انجامش نیست

قهرمان‌ها قهرمان هستن چون حاضرن کارهایی رو انجام بدن که با وجود ادعاهای فراوان، هیچ‌کس دیگری حاضر به انجامش نیست

ما بیشتر وقت‌ها، بعدها برای افرادی که پدرهامون سنگسارشون کرده‌ان، بنای یادبود می‌سازیم.

مادرم پرسید: «چطور خوابیدی؟» «خوب. ساعت چهار صبح صدای خروس رو نشنیدم.» تایلور گفت: «من شنیدم. حدوداً ده دقیقه‌ای ادامه داد تا اینکه من ریبوتش کردم.» «تو یه خروس رو ریبوت کردی؟» «فکر کنم. اون وسط قوقولی‌قوقو متوقف شد.»

اوستین لباس پوشیده و چهارزانو روی تختش نشسته بود و چیزی می‌خواند. پرسید: «صدای خروسه رو شنیدی؟ ساعت چهار صبح داشت قوقولی قوقو می‌کرد.» «نه، خیلی خسته بودم.» «اگه جای تو بودم، ممکن بود یه گلولهٔ رعدوبرق پرت کنم سمتش.» گفتم: «باید این کار رو می‌کردی.»

«هیچ حرکتی توی نیروگاه می‌بینی؟» ایان گفت: «حرکت کمی هست. یه سری کامیون و سرباز دارن نزدیک خروجی جمع می‌شن.» سرش را به چپ و راست تکان داد. «پسر، ما اونجا رو داغون کرده‌ایم. یه طوری شده انگار طوفان بهش خورده.» مک‌کینا آهسته گفت: «طوفانِ الکتروکلن.»

باید قبل از اینکه اون‌ها بفهمن تو بالاخره حقیقت رو فهمیده‌ای، مادرت رو نجات بدیم.» «چه حقیقتی؟» «اینکه الجنی‌ها آدم‌خوب‌ها هستن.»

«دزائو آن، صبح به‌خیر. خسته‌این؟» قیافهٔ همهٔ ما طوری بود که انگار وسط شب بیدارمان کرده‌اند. اوستین جواب داد: «لِی سزل.» بن زد زیر خنده. «خیلی خوبه.» از اوستین پرسیدم: «چی گفتی؟» بن گفت: «گفت تا حد مرگ خسته‌ست.» غرولند کردم: «ولی اون کسیه که خوب خوابیده.»

«یکی از آخرین چیزهایی که پدرت قبل از مردن بهم گفت این بود که از تو محافظت کنم. خیلی خوب از پس این کار برنیومدم.» او به چشمانم خیره شد. «از خودم می‌پرسم که ازم ناامید شده یا نه.» «بهتره که در امان باشی و بی‌ارزش، یا ارزشمند باشی و در خطر؟» «الان دیگه عین پدرت حرف می‌زنی.» «این بده؟» آهسته سرش را تکان داد. «نه، نیست؛ ولی تو می‌خوای چی‌کار کنی؟» «مهم نیست من چی می‌خوام.» مادرم گفت: «این همیشه مهمه

اولین قانون موفقیت اینه که هیچ‌وقت دشمنت رو دستِ‌کم نگیری

«اگه آدم دلیل یه کاری رو بدونه، راه‌حلش یه‌جوری پیدا می‌شه