بریده‌هایی از کتاب سفر با اپیکور

دکتر اوری مونکی، سرپرست تیم تحقیق، اشاره می‌کند که «شواهد عصب‌شناختی ما نشان می‌دهد که حکمت، در پیِ سالمندی بروز می‌کند و هرچه ذهن ما پیرتر شود بهتر می‌تواند از ظرفیت‌های خود استفاده کند.»

با خود می‌گویم: «در اینجا بودن غنیمت است.» بعد لبخندی می‌زنم و می‌گویم: «درحقیقت، صِرف بودن غنیمت است.»

فهمیدن اینکه این جهان پوچ است کار سختی نیست، اما آیا این پوچی ما را به خودکشی رهنمون می‌سازد؟

در دوران جوانی تنش اصلی میان رابطهٔ صمیمانه و تنهایی است.

«شخص سالمند می‌تواند در هر سنی که می‌خواهد زندگی کند.»

شخص زندانِ خود است؛ خودی که معنایی برای زندگی نمی‌یابد؛ خودی که حتی تلاشی برای یافتن چنین معنایی نمی‌کند. این همان خلأ فراگیر است که کلمهٔ فرانسویِ ennui به بهترین نحو آن را حکایت می‌کند. کلمه‌ای که پس از آهنگ کول پرتر در انگلیسی محبوب شد.

«خوش‌اقبالْ جوان نیست، بلکه کهن‌سالی است که خوب زندگی کرده. چون جوان هنوز در میان امواج عقاید مختلف در نوسان است، اما کهن‌سال در بندر پهلو گرفته و شادکامی خود را تضمین کرده است.»

افراد عجول و مضطرب همیشه دلیلی برای سبک زندگی پراضطراب خود دارند. به عقیدهٔ آنها تکاپو راهی برای مبارزه با بطالت است.

اپیکور از مرگ ترسی نداشت. مشهور است که گفته: «تا زمانی که هستیم مرگ فرا نرسیده است و هنگامی‌که فرارسد دیگر نیستیم. مرگ وحشتناک‌تر از نیستیِ پیش از حیات نیست، و دل‌مردگی پیش از مرگ وحشتناک است.»

نیچه می‌گوید: «هنگام ازدواج از خود بپرسید: آیا می‌توانید با همسر خود تا سالمندی، کنار یکدیگر، زندگی کنید و هم‌صحبت هم باشید؟ تمام چیزهای دیگر در ازدواج گذرا هستند.»