بریده‌هایی از کتاب سفر با اپیکور

خوش‌اقبالْ جوان نیست، بلکه کهن‌سالی است که خوب زندگی کرده؛ چون جوان هنوز میان امواج عقاید مختلف در نوسان است، اما کهن‌سال در بندر پهلو گرفته و شادکامی خود را تضمین کرده است. اپیکور

نیچه می‌گوید: «هنگام ازدواج از خود بپرسید: آیا می‌توانید با همسر خود تا سالمندی، کنار یکدیگر، زندگی کنید و هم‌صحبت هم باشید؟ تمام چیزهای دیگر در ازدواج گذرا هستند.»

«برای جوان‌مرگ شدن زیادی پیر هستم.»

دنیا پُر از رنج است؛ بااین‌حال، شکوفه می‌دهند درختان گیلاس.

اما نکتهٔ مثبتی که از رواقی‌گری دریافته‌ام، رها کردن اموری است که بر آنها هیچ کنترلی ندارم.

لذت بردن بی‌شرمانه از تمام این کارهای بی‌هدف.

درنگْ بهترین درمان عصبانیت است. سنکا

مسئلهْ دیر مردن یا زود مردن نیست، بلکه خوبْ مردن یا از بیماری مردن است و خوب مردن یعنی رهایی از خطر بیمارْ زندگی

«هرچه تغییر بیشتر باشد، یکنواختی بیشتر است»

افلاطون در کتاب قوانین می‌نویسد: «انسانْ بازیچهٔ خداست که عالی‌ترین وجه اوست... بنابراین تمام افراد اعم از مرد و زن بایستی به بهترین بازی‌ها بپردازند و بدین ترتیب زندگی را به معنای واقعی زندگی کنند. بنابراین بهترین روش زندگی بازی کردن است. زندگی را باید همچون بازی زندگی کرد.»

لذت بردن از هم‌نشینیِ بدون چشمداشت با دوستان، کاملاً متفاوت از تمایلات شخصی است که هنوز غرق در زندگی شغلی و روابط خود است.

دکتر اوری مونکی، سرپرست تیم تحقیق، اشاره می‌کند که «شواهد عصب‌شناختی ما نشان می‌دهد که حکمت، در پیِ سالمندی بروز می‌کند و هرچه ذهن ما پیرتر شود بهتر می‌تواند از ظرفیت‌های خود استفاده کند.»

با خود می‌گویم: «در اینجا بودن غنیمت است.» بعد لبخندی می‌زنم و می‌گویم: «درحقیقت، صِرف بودن غنیمت است.»

فهمیدن اینکه این جهان پوچ است کار سختی نیست، اما آیا این پوچی ما را به خودکشی رهنمون می‌سازد؟

اپیکور علت‌هایی را تشریح می‌کند که موجب به تلخ‌کامی انجامیدن رابطهٔ جنسی می‌شود. رابطهٔ جنسی با شهوت شروع می‌شود، سپس به هیجان می‌کشد، با مقاربت اوج می‌گیرد و سپس به حسادت، کسالت یا هر دو می‌انجامد که به باورِ اپیکور هیچ آسایشی در آن نیست.

در دوران جوانی تنش اصلی میان رابطهٔ صمیمانه و تنهایی است.

«شخص سالمند می‌تواند در هر سنی که می‌خواهد زندگی کند.»

«کارِ سخت در آینده نتیجه می‌دهد و تنبلی همین حالا.»

شخص زندانِ خود است؛ خودی که معنایی برای زندگی نمی‌یابد؛ خودی که حتی تلاشی برای یافتن چنین معنایی نمی‌کند. این همان خلأ فراگیر است که کلمهٔ فرانسویِ ennui به بهترین نحو آن را حکایت می‌کند. کلمه‌ای که پس از آهنگ کول پرتر در انگلیسی محبوب شد.

«خوش‌اقبالْ جوان نیست، بلکه کهن‌سالی است که خوب زندگی کرده. چون جوان هنوز در میان امواج عقاید مختلف در نوسان است، اما کهن‌سال در بندر پهلو گرفته و شادکامی خود را تضمین کرده است.»