بریده‌هایی از کتاب بال‌های شکسته

گویند نادانی.، گهواره‌ی آسایش است و بی‌خیالی.، مایه‌ی آرامش. چه بسا برای آنان که مرده به دنیا می‌آیند و همچون پیکری سرد و بی‌روح بر روی خاک می‌زیند چنین باشد؛ اما اگر نادانی کور، در کنار احساسات بیدار جای گیرد، آن گاه نادانی، از قعر دوزخ دشوارتر و از مرگ تلخ‌تر خواهد بود

آیا پیش از آن که ولادت، ما را در بند روزها و شب‌ها گرفتار کند، دست خداوند جان‌های ما را با یکدیگر پیوند نداده بود؟

عشقی که سرشک دیدگان شستشویش داده باشد، هماره پاک، زیبا و جاودان خواهد ماند.

جوانی را بال‌هایی است بافته از تار و پود خیال و پندار که با این بال‌ها، جوانان را به ماورای ابرها فرا می‌برد، آنجا که هستی را در پرتو اشعه‌ی رنگین‌کمان می‌توان دید و ترانه‌ی شکوه و عظمت را از لبان زندگی می‌توان شنید. افسوس که آن بال‌ها با وزش تندباد تجربه، به سرعت درهم می‌شکند و آنان به دنیای واقعی فرو می‌افتند. دنیای واقعیت‌ها، آینه‌ای است که آدمی، جان تحقیر شده و سرگشته‌ی خویش را در آن می‌نگرد.