بریده‌هایی از کتاب بال‌های شکسته

تنهایی، یاور همیشگی اندوه و یار دیرین همه‌ی دگرگونی‌های روحی است.

به خاطرم اندوهگین مشو، زیرا جانی که یک بار سایه‌ی خداوند را دیده باشد، دیگر از شبح شیاطین نمی‌هراسد و دیده‌ای که یک بار بر ملأ اعلی گشوده گردد، به تأثیر رنج های این جهانی بسته نمی‌شود....

آدمی زاده‌ای که اندوه، او را در زهدانش نَپروَرد؛ نومیدی، او را نزاید و محبت در گاهواره‌ی رؤیاها بزرگش نکند، به کسی می‌ماند که در کتاب هستی، صفحه‌ی زندگی او سپید و تهی مانده است.

انقلاب‌های عظیمی که جوی‌هایی از خون به راه انداخت و آزادی را چون الهه‌‌ای، پرستیدنی کرد، بی‌گمان روزی اندیشه‌ای لرزان در ذهن مردی بوده که در میان هزاران انسان دیگر می‌زیسته است.

گویند نادانی.، گهواره‌ی آسایش است و بی‌خیالی.، مایه‌ی آرامش.

هرجوانی یک سلمی دارد که به هنگام بهار جوانی، درست در لحظه‌ی بی‌خبری، از راه می‌رسد، تنهایی او را مفهومی رؤیایی می‌بخشد، اضطراب روزهایش را به الفت می‌آمیزد و آرامش شب‌هایش را از نغمه‌های دل‌انگیز مالامال می‌کند.

چه نادان‌اند آنان که می‌پندارند عشق، پس از همزیستی طولانی و همراهی مستمر پدید می‌آید. حقیقت آن است که عشق حقیقی، حاصل تفاهم روح است و این تفاهم، اگر در یک لحظه ایجاد نگردد، با گذر سال‌ها و نسل‌ها نیز به وجود نخواهد آمد.

تنهایی، یاور همیشگی اندوه و یار دیرین همه‌ی دگرگونی‌های روحی است.

کیست که نخستین عشق زندگی‌اش را از یاد ببرد؟ آیا کسی را که بی‌خبری نوباوگی را به هوشیاری آکنده از هراسِ دوست‌داشتنی، بی‌رحمی شیرین و تلخی گوارا مبدل ساخته، فراموش می‌توان کرد؟ کیست که دلش در اشتیاق آن لحظه‌ی شگفت‌انگیز، پرپر نزند؟

جوانی را بال‌هایی است بافته از تار و پود خیال و پندار که با این بال‌ها، جوانان را به ماورای ابرها فرا می‌برد، آنجا که هستی را در پرتو اشعه‌ی رنگین‌کمان می‌توان دید و ترانه‌ی شکوه و عظمت را از لبان زندگی می‌توان شنید. افسوس که آن بال‌ها با وزش تندباد تجربه، به سرعت درهم می‌شکند و آنان به دنیای واقعی فرو می‌افتند. دنیای واقعیت‌ها، آینه‌ای است که آدمی، جان تحقیر شده و سرگشته‌ی خویش را در آن می‌نگرد.