بریده‌هایی از کتاب منحنی خلاقیت

مشخص است نبوغ خلاقانه بیشتر پدیده‌ای اجتماعی است تا بازتابی از اینکه یک فرد چقدر مبتکر، مترقی یا بانفوذ است.

هرقدر چیزی برایمان آشناتر باشد، بیشتر آن را دوست داریم.

خلاقیت زمانی شکوفا می‌شود که اقتصاد رشد کند.

لازم نیست نابغه باشیم تا درزمینهٔ خلاقیت پیشی بگیریم. فقط باید مثل نابغه‌ها آموزش ببینیم.

«هیچ ایدهٔ واقعاً تازه‌ای وجود نداره. اصالت و ابتکار درواقع فقط ترکیب هوشمندانهٔ چیزهایی‌ان که از قبل وجود دارن.»

آشنایی باعث نمی‌شود چیزها را بیشتر دوست داشته باشیم، بلکه باعث می‌شود کمتر از آن‌ها بترسیم. یکی از دلایلی که ما معمولاً از بودن در خانهٔ خود لذت می‌بریم همین است. افراد و اشیایی که آشنا هستند به ما احساس امنیت می‌دهند. ممکن است آن صندلیِ قدیمی را که از مادربزرگمان به ارث برده‌ایم زیاد دوست نداشته باشیم ـ‌برای نشستن زیاد راحت نیست و قطعاً به تشک‌دوزیِ تازه نیاز داردـ اما وجودش به ما آرامش می‌دهد.

برای به‌وجودآوردن چیزی تازه باید با آنچه از قبل وجود دارد آشنایی داشته باشید.

تعداد ساعات تمرین هدفمند «بهترین وسیله برای پیش‌بینیِ مهارتِ شطرنج بود»، نه تعداد بازی‌های انجام‌شده.

رسیدن به پتانسیلِ خلاقانه کار ترسوها نیست. نیازمند ساعت‌ها، روزها و حتی سال‌های بی‌شمار کارکردن است. اما دیگر افسانه نیست.

در ادامهٔ مصاحبه‌هایم با افراد، متوجه شدم «بیشترِ» افرادِ موفقی که با آن‌ها حرف زدم مشتاقِ این بودند که لحظاتی را به وجود بیاورند که بتوانند یاد بگیرند و آسیب‌پذیر باشند. چطور این لحظات را به وجود می‌آورند؟ متوجه شدم بهترین روش این است که افراد تازه‌ای را به قلمروی خود وارد کنیم.