بریده‌هایی از کتاب سراشیب شرق

هرکس همان کلمات است که با خود می‌گوید

دانستم که بر خود افزودن آفت است و از خود کاستن رویش.

هیچ‌کس در خود تمام نمی‌شود، هرکس همگی است در همگانی دیگر

ما نیستیم، و من سرِ آن ندارم که باشم.

زندگی زاده می‌شود از هر روز و مرگ زاده می‌شود از هر زندگی.

ما زاده شدیم و تنها بهای زندگی زخمی بود، زخمی که سر باز نمی‌کند، اما می‌سوزد، اختری سوزان، خرده‌زخمی که هرگز از میان نخواهد رفت لکه خونی که تا ابد خواهد ماند، و دری که از آن به درونِ ظلمت می‌شویم. آدمی نیز جاری می‌شود، آدمی نیز فرو می‌ریزد، خیالی که ناگهان ناپدید خواهد شد.

اشیا از نام‌های‌شان تهی شدند و من در میان عنصرهای بی‌شمار از گوشه‌های تن‌ام جاری شدم.

ما به کشتنِ زمان محکوم ایم: پس خواهیم مرد، لحظه لحظه.

اگر انسان غبار است، آنان که از خاک می‌گذرند انسان اند.

در برادری با درختان آموختم که با خود در آشتی شوم، نه با خود: با آن‌چه مرا بر می‌کشد، نگاه‌ام می‌دارد، و می‌گذارد که فرو افتم.

دیگری برای خودش صورتکی ساخت. در پشت‌اش چه بارها زیست و جان داد و باز زاده شد. صورت‌اش حالا چین‌وچروک همان صورتک را دارد. چین‌وچروک‌اش بی صورت.