کتاب سراشیب شرق

هرکس همان کلمات است که با خود می‌گوید

دانستم که بر خود افزودن آفت است و از خود کاستن رویش.

هیچ‌کس در خود تمام نمی‌شود، هرکس همگی است در همگانی دیگر

ما نیستیم، و من سرِ آن ندارم که باشم.

زندگی زاده می‌شود از هر روز و مرگ زاده می‌شود از هر زندگی.

اشیا از نام‌های‌شان تهی شدند و من در میان عنصرهای بی‌شمار از گوشه‌های تن‌ام جاری شدم.

ما به کشتنِ زمان محکوم ایم: پس خواهیم مرد، لحظه لحظه.

ما زاده شدیم و تنها بهای زندگی زخمی بود، زخمی که سر باز نمی‌کند، اما می‌سوزد، اختری سوزان، خرده‌زخمی که هرگز از میان نخواهد رفت لکه خونی که تا ابد خواهد ماند، و دری که از آن به درونِ ظلمت می‌شویم. آدمی نیز جاری می‌شود، آدمی نیز فرو می‌ریزد، خیالی که ناگهان ناپدید خواهد شد.

اگر انسان غبار است، آنان که از خاک می‌گذرند انسان اند.