بریده‌هایی از کتاب شیفتگی‌ها

چه‌قدر شک انداختن در دل آدم‌ها راحت است.

دنیا پُر از آدم‌های تنبل و خوش‌بینیه که هیچ‌وقت چیزی به دست نمی‌آرن چون تن به کار نمی‌دن، اما مرتب غر می‌زنن و خسته‌ن و عصبانیت‌شون رو سر بقیه خالی می‌کنن.

بدی مصیبت‌های سنگین، اون‌هایی که ما رو تکه‌پاره می‌کنن و به‌ظاهر غیرقابل‌تحملن اینه که آدم‌های مصیبت‌زده از ته دل آرزو می‌کنن دنیا همون موقع تموم بشه، غافل از این‌که دنیا هیچ اهمیتی به خواستهٔ اون‌ها نمی‌ده و راه خودش رو می‌ره و حتی آستین فرد مصیبت‌دیده رو ول نمی‌کنه. یعنی اجازه نمی‌ده مثل تماشاگر ناراضی تئاتر از سالن دنیا بیرون بره

بله، همهٔ ما نسخه‌های جعلی متوسطی هستیم از کسانی که کامل‌شان را هیچ‌وقت ندیده‌ایم. کسانی که هیچ‌وقت حتی نزدیک‌مان نشده‌اند و فقط از زندگی کسانی که امروز دوست‌شان داریم عبور کرده یا شاید توقف کرده‌اند. اما بعد از مدتی خسته شده و بی‌هیچ ردی ناپدید شده‌اند؛ طوری که کسی به گَردشان هم نرسید یا مُردند و بر جان آن‌ها که دوست‌شان داریم زخم کشنده‌ای زده‌اند که در نهایت خوب شده است. نمی‌توانیم تظاهر کنیم که اولین عشق یا محبوب هستیم. ما فقط در دسترس‌ایم. باقی‌مانده، ته‌مانده، بازمانده، پس‌مانده، کالای ته انبار، بزرگ‌ترین عشق‌ها هم بر همین پایه‌واساسِ پست و فرومایه بنا می‌شوند و بهترین خانواده‌ها شکل می‌گیرند و ما از دلِ آن‌ها برمی‌آییم، محصول شانس و هم‌بستری، پس زدن‌ها و بزدلی‌ها و شکست‌های دیگران.

«می‌دونی یکی از بدترین موقعیت‌هایی که آدم توش گیر می‌کنه چیه؟ این‌که نتونی از طرف عصبانی بشی یا تقصیر رو گردنش بندازی. نتونی ازش متنفر باشی.

در قلمروِ خاطره هیچ‌چیزی با چیز دیگری ناسازگاری ندارد.

در غالب اوقات فقط زمانی متوجه بودن کسی می‌شویم که او از بودن دست شُسته یا حضور نداشته باشد).

عجیب است که عادت‌های ما این‌قدر در مقابل تغییر مقاومت می‌کنند.

«داشتم دنبال واژهٔ “غبطه” می‌گشتم و می‌خواستم با تعریف انگلیسیش مقایسه کنم، این مدخل این‌طوری تموم می‌شه.»‌ و برایم با صدای بلند خواند. «“متأسفانه غالباً این سم در بطون دوستان نزدیک‌مان یا آن‌ها که گمان می‌کنیم دوست نزدیک‌مان هستند تولید می‌شود، معتمدین ما به‌مراتب خطرناک‌تر از دشمنان قسم‌خوردهٔ ما هستند.” البته این حرف خیلی قدیمیه چون ببین بعدش چی می‌گه “این حرفی است تکراری که خیلی‌ها آن را نوشته‌اند و از آن‌جا که نمی‌خواهم کار بیهوده انجام دهم، چیز جدیدی به آن اضافه نمی‌کنم.”»‌

اون‌قدری که خود این اتفاق برام مهمه دلیل وقوعش برام مهم نیست

به گمونم می‌خواست یه‌جوری بدبختی‌هاش رو گردن یکی بندازه. همه همین کار رو می‌کنن:‌ چه طبقهٔ کارگر، چه طبقهٔ متوسط و چه طبقهٔ مرفه، حتی اون‌هایی که جایگاه‌شون رو از لحاظ اجتماعی تغییر می‌دن. گاه اتفاقاتی می‌افته که نمی‌شه هیچ‌کس رو به خاطرش مقصر دونست. یا چیزی به اسم بدشانسی وجود داره یا گاهی آدم‌ها از مسیرشون خارج می‌شن، راه‌شون رو گم می‌کنن و برای خودشون بدبختی و ادبار به بار می‌آرن.

خنده‌اش گرفت. نتوانست جلوِ خنده‌اش را بگیرد. اگر از چیزی خوشش می‌آمد، آمده بود، حتی در اوج غم و اندوه.

می‌دونی یکی از بدترین موقعیت‌هایی که آدم توش گیر می‌کنه چیه؟ این‌که نتونی از طرف عصبانی بشی یا تقصیر رو گردنش بندازی. نتونی ازش متنفر باشی.

‫«ضمناً منظورم اینه که هیچ‌چیزی به طور کامل تموم نمی‌شه، مثلاً خواب. مُرده‌ها توی خواب زنده‌ن و گاهی زنده‌ها توی خواب می‌میرن.

به گمانم آدم‌هایی که اهل شایعه هستند و به بدترین‌ها فکر می‌کنند همیشه به طریقی چیزی را که دنبالش هستند می‌یابند. به‌خصوص اگر منفی باشد یا نکتهٔ سوزناکی داشته باشد. حتی اگر هیچ ربطی به‌شان نداشته باشد.

زمان گذشته و بین ما و آن فرد فاصله انداخته اما برای او در همان جا ثابت مانده است.

همیشه گفتنش برای او یا شنیدنش از او جذابیت و شیرینیِ بیش‌تری نسبت به دیگران داشت.

وقتی زمانی طولانی خواهان چیزی هستی، به‌سختی می‌توانی جلوِ خواسته‌ات را بگیری، یعنی نمی‌توانی بپذیری یا بفهمی که دیگر آن را نمی‌خواهی یا چیزی دیگر را ترجیح می‌دهی. انتظار به آن خواسته پَروبال می‌دهد و بارورش می‌کند. انتظار، برای موضوع مورد انتظار فزاینده است. چنان که وقتی طول می‌کشد، میل و خواسته را سخت کرده و آن را مثل سنگ می‌کند. برای همین در برابر تأیید این مسئله که سال‌ها در انتظار یک نشانه وقت‌مان را تلف کردیم مقاومت می‌کنیم. نشانه‌ای که آن‌قدر دیر می‌آید که دیگر ما را برنمی‌انگیزد. همان‌طور که برای جواب دادن به یک تماس تلفنی دیرهنگام که دیگر اهمیتش را از دست داده، خودمان را به زحمت نمی‌اندازیم.

وقتی زمانی طولانی خواهان چیزی هستی، به‌سختی می‌توانی جلوِ خواسته‌ات را بگیری، یعنی نمی‌توانی بپذیری یا بفهمی که دیگر آن را نمی‌خواهی یا چیزی دیگر را ترجیح می‌دهی. انتظار به آن خواسته پَروبال می‌دهد و بارورش می‌کند. انتظار، برای موضوع مورد انتظار فزاینده است. چنان که وقتی طول می‌کشد، میل و خواسته را سخت کرده و آن را مثل سنگ می‌کند. برای همین در برابر تأیید این مسئله که سال‌ها در انتظار یک نشانه وقت‌مان را تلف کردیم مقاومت می‌کنیم. نشانه‌ای که آن‌قدر دیر می‌آید که دیگر ما را برنمی‌انگیزد. همان‌طور که برای جواب دادن به یک تماس تلفنی دیرهنگام که دیگر اهمیتش را از دست داده، خودمان را به زحمت نمی‌اندازیم.