بریده‌هایی از کتاب شیفتگی‌ها

چه‌قدر شک انداختن در دل آدم‌ها راحت است.

دنیا پُر از آدم‌های تنبل و خوش‌بینیه که هیچ‌وقت چیزی به دست نمی‌آرن چون تن به کار نمی‌دن، اما مرتب غر می‌زنن و خسته‌ن و عصبانیت‌شون رو سر بقیه خالی می‌کنن.

بله، همهٔ ما نسخه‌های جعلی متوسطی هستیم از کسانی که کامل‌شان را هیچ‌وقت ندیده‌ایم. کسانی که هیچ‌وقت حتی نزدیک‌مان نشده‌اند و فقط از زندگی کسانی که امروز دوست‌شان داریم عبور کرده یا شاید توقف کرده‌اند. اما بعد از مدتی خسته شده و بی‌هیچ ردی ناپدید شده‌اند؛ طوری که کسی به گَردشان هم نرسید یا مُردند و بر جان آن‌ها که دوست‌شان داریم زخم کشنده‌ای زده‌اند که در نهایت خوب شده است. نمی‌توانیم تظاهر کنیم که اولین عشق یا محبوب هستیم. ما فقط در دسترس‌ایم. باقی‌مانده، ته‌مانده، بازمانده، پس‌مانده، کالای ته انبار، بزرگ‌ترین عشق‌ها هم بر همین پایه‌واساسِ پست و فرومایه بنا می‌شوند و بهترین خانواده‌ها شکل می‌گیرند و ما از دلِ آن‌ها برمی‌آییم، محصول شانس و هم‌بستری، پس زدن‌ها و بزدلی‌ها و شکست‌های دیگران.

«می‌دونی یکی از بدترین موقعیت‌هایی که آدم توش گیر می‌کنه چیه؟ این‌که نتونی از طرف عصبانی بشی یا تقصیر رو گردنش بندازی. نتونی ازش متنفر باشی.

در قلمروِ خاطره هیچ‌چیزی با چیز دیگری ناسازگاری ندارد.

در غالب اوقات فقط زمانی متوجه بودن کسی می‌شویم که او از بودن دست شُسته یا حضور نداشته باشد).

عجیب است که عادت‌های ما این‌قدر در مقابل تغییر مقاومت می‌کنند.

وقتی زمانی طولانی خواهان چیزی هستی، به‌سختی می‌توانی جلوِ خواسته‌ات را بگیری، یعنی نمی‌توانی بپذیری یا بفهمی که دیگر آن را نمی‌خواهی یا چیزی دیگر را ترجیح می‌دهی. انتظار به آن خواسته پَروبال می‌دهد و بارورش می‌کند. انتظار، برای موضوع مورد انتظار فزاینده است. چنان که وقتی طول می‌کشد، میل و خواسته را سخت کرده و آن را مثل سنگ می‌کند. برای همین در برابر تأیید این مسئله که سال‌ها در انتظار یک نشانه وقت‌مان را تلف کردیم مقاومت می‌کنیم. نشانه‌ای که آن‌قدر دیر می‌آید که دیگر ما را برنمی‌انگیزد. همان‌طور که برای جواب دادن به یک تماس تلفنی دیرهنگام که دیگر اهمیتش را از دست داده، خودمان را به زحمت نمی‌اندازیم.

وقتی زمانی طولانی خواهان چیزی هستی، به‌سختی می‌توانی جلوِ خواسته‌ات را بگیری، یعنی نمی‌توانی بپذیری یا بفهمی که دیگر آن را نمی‌خواهی یا چیزی دیگر را ترجیح می‌دهی. انتظار به آن خواسته پَروبال می‌دهد و بارورش می‌کند. انتظار، برای موضوع مورد انتظار فزاینده است. چنان که وقتی طول می‌کشد، میل و خواسته را سخت کرده و آن را مثل سنگ می‌کند. برای همین در برابر تأیید این مسئله که سال‌ها در انتظار یک نشانه وقت‌مان را تلف کردیم مقاومت می‌کنیم. نشانه‌ای که آن‌قدر دیر می‌آید که دیگر ما را برنمی‌انگیزد. همان‌طور که برای جواب دادن به یک تماس تلفنی دیرهنگام که دیگر اهمیتش را از دست داده، خودمان را به زحمت نمی‌اندازیم.