بریده‌هایی از کتاب الهه‌ی عشق با بال‌های کاغذی

سوگند وفاداری ابرازشده در مراسم ازدواج خیلی زود به سوگند ریاکارانه‌ای بدل می‌شود.

هر انسان جدیدی که مرا به خود جذب می‌کند، به آینه‌ای می‌ماند برای نشان دادنِ تمایلات، نیازها و کمبودهای من.

«اگر از کنار دو نفر که همدیگر را می‌بوسند، عبور کنی، شانس کمی است که بوسه‌ای هم به تو برسد. اما اگر از کنار دو نفر که در حال دعوا هستند بگذری، حتماً مشتی هم نصیب تو می‌شود.»

آزادی که بمیرد، آرزو هم از دست می‌رود.

فراموش نکن: زندگی هنوز آخرین حرف‌هایش را به ما نزده است... اطمینان داشته باش و هرگز تسلیم نشو. گاهی، بی‌آنکه بدانیم در دو قدمی معجزه هستیم.

تا زمانی که خودمان را پیدا نکرده باشیم، دوست داشتن دیگری مشکل است.

خیلی عجیب است. از نوشتن ترس‌هایم با خودکار مشکی روی صفحهٔ سفید احساس لرزشی در پشتم می‌کنم، اما در همان حال، انگار تسکین می‌یابم. گویی آگاهی از وجود آن‌ها، قدرتشان را از بین می‌برد. مثل دشمنی که بالاخره از سایه بیرون آمده باشد. متوجه می‌شوم واپس زدن ترس‌هایم، باعث بازگشت‌شان با قدرتی بسیار بیشتر می‌شود. مثل بومرنگ. بهترین کار این است که آن‌ها را محاصره کنیم، تا بهتر بشناسیم‌شان، شاید این بهترین راه‌حل باشد.

از پنج روز پیش که اینجا اقامت داریم، از دوش خراب حمام و شوفاژ برقی معیوب آن کلافه شده‌ام، اما بردبارانه در مقابل علائم هشداردهندهٔ پیش از یک سرماخوردگی سخت مقاومت می‌کنم. در هر زمستان میکروب‌ها از پیش اعلام آمادگی می‌کنند و دست‌هایشان را از خوشحالی به‌هم می‌مالند. به گمانم مشتری خوبی هستم و آن‌ها مطمئن از یافتن طعمهٔ خوبی هستند. گوش و گلو و بینی‌ام، اقامت طولانی‌مدت با اجاره‌نامهٔ قابل تمدید را برایشان تضمین می‌کند. گلویم به صاحب خانهٔ رویایی می‌ماند که به‌هیچ عنوان حسابگر نیست. بینی، نای، آنژین... پذیرای همه است و امکانات رفاهی بسیاری را در اختیارشان می‌گذارد: تضمین رطوبت، دمای ایده‌آل، حفره‌ای لوکس... از آن‌ها گذشته، لوزه‌هایم هم بسیار بزرگ هستند و پذیرای هر تازه‌وارد زبان کوچک. ویروس‌ها می‌دادند کجا می‌توانند زمستان خوبی را بگذرانند.

حالا بیشتر از همیشه خطرات معادلهٔ ۱=۱+۱ را درک می‌کنم. اسطورهٔ تلفیق. ادغام در دیگری تا جایی که او قسمتی از خودتان شود. اما نقطهٔ ضعف دقیقاً همین جاست: در نبود دیگری یا وقتی ترکتان می‌کند، یا حتی بدتر، وقتی از دنیا می‌رود خطر بزرگ بی‌حدوحصری شکل می‌گیرد تا جایی که معادله کاملاً موازنه‌اش را از دست می‌دهد. نیمهٔ خود را با دیگری تکمیل کردن آیا برای همیشه وابسته شدن به او نیست؟ آیا تبدیل شدن به چوب زیر بغل لازم و حیاتی که به‌طور جبران‌ناپذیری شکننده و آسیب‌پذیر است، نیست؟ که تنها با نیمی از خود زندگی می‌کند و درنهایت به فردی علیل با پاهایی که توان حرکت ندارند تبدیل می‌شود؟ دیگری تا همیشه دیگری می‌ماند. هیچ‌کس ما را کامل نخواهد کرد. تکامل راهی است که باید به تنهایی طی شود.

هنگامی که آدم وحوا از بهشت رانده شدند، حوا با ناامیدی گمان کرد که زمستان تا همیشه ادامه خواهد یافت. اما در همین لحظه فرشته‌ای ظاهر می‌شود و تبدیل به دانهٔ برفی به شکل گل می‌شود، به‌نشانهٔ اینکه زمستان به‌زودی به‌سر آمده و جایش را به بهار خواهد داد. پس فراموش نکن: زندگی هنوز آخرین حرف‌هایش را به ما نزده است... اطمینان داشته باش و هرگز تسلیم نشو. گاهی، بی‌آنکه بدانیم در دو قدمی معجزه هستیم.

هیچ‌کس ما را کامل نخواهد کرد. تکامل راهی است که باید به تنهایی طی شود.

تا آن روزِ ولنتاین معروف.

حالا مثل یک متهم عشق هستم و تنها جرمم عشق به انسانی است که با بقیه فرق دارد.

اگر برای نشان دادن بهترینِ خودمان نکوشیم، زندگی معنایی نخواهد داشت.

عشقِ به دیگری هرگز نباید عشق به خود را از بین ببرد.

عشق منقلب می‌کند، تغییر می‌دهد، واژگون می‌کند، به هیجان می‌آورد و گاه حتی متلاشی می‌کند... اما بدترین حالت آن وقتی است که شعلهٔ کوچک آن، هنوز مجال گرم شدن نیافته، به خاموشی گراید و از بین برود.

عشق، شغلی تشریفاتی و بدون زحمت نیست، بلکه مسیری است پر پیچ‌وخم و پر فراز و فرود.

هنوز به‌خاطر دارم که چطور برای فرار از فضای خانه، ساعت‌ها روی تختم دراز می‌کشیدم، به موسیقی گوش می‌کردم و غرق در خیال می‌شدم. چه فیلم‌هایی که در سر من ساخته نشد! از داستان‌های عشقی گرفته تا داستان‌های خنده‌دار.

یعنی در قرن بیست‌ویک شرم و حیا دیگر مفهومی ندارد؟

آیا حق دارم رویای خودم را دنبال کنم؟ رویایی که با حساب کردن روی آن، زندگی سختی را در پیش رو خواهیم داشت.