بریده‌هایی از کتاب خودآموز دیکتاتورها

تو باید مهارت حرکت کردن بین دو خط ظریف را داشته باشی، به این معنا که باید هم «پدری مهربان و سخاوتمند» برای پیروانت باشی و هم «مشتی آهنین» علیه دشمنانت.

همه کاخ‌ها و اقامتگاه‌های رهبر قبلی را مصادره کن! همه نهادهای رژیم سابق را منحل کن! سران حکومت سابق را دستگیر و تیرباران کن! و «شورای موقت ملی» را به ریاست خودت تشکیل بده و اگر دیکتاتور مهربان و خوش‌قلبی هستی اعلام کن که به زودی انتخابات برگزار خواهد شد.

هر حکومت دیکتاتوری درست‌وحسابی‌ای باید بخش دولتی بزرگی داشته باشد. دولت‌سالاری خصوصیت بارز نظام‌های اقتدارگراست. دولت هر چقدر مستحکم‌تر و بزرگ‌تر شود به نفع توست، البته به شرطی که اعضای آن همیشه به تو وفادار و پاسخگو باشند.

اگر اعضای خانواده‌ات پول‌دوست و حریصند باید آن‌ها را کنترل کنی زیرا مردم و مخالفانت دوست دارند حرص و طمع آن‌ها را به حساب تو بگذارند. به همسر و بچه‌هایت بگو مخالف پولدار شدن آن‌ها نیستی، به شرطی که حفظ ظاهر کنند و به وجهه تو به عنوان یک رهبر پاکدست و بی‌اعتنا به مادیات آسیب نزنند.

در تلویزیون کشورت با زشت‌ترین کلمات مخالفان خودت را فحش‌باران کن. این‌طوری قدرت و اعتمادبه‌نفس زیادت را به رخ ملت می‌کشی. هر سخنرانی عمومی، فرصتی برای لجن‌مال کردن دشمنانت است.

قبل از این‌که سرِ کارت برگردی، دو وظیفه نهایی داری که باید انجام دهی: وظیفه اولت این است که نباید به درخواست مخالفان برای بازشماری آرا توجه کنی. از ویکتور اوربان یاد بگیر که بلافاصله پس از اعلام نتایج نهایی انتخابات دستور داد برگه‌های رأی را نابود کنند. ۶۲۲ هیچ بازشماری‌ای امکان‌پذیر نیست. وظیفه دومت این است که به محض اعلام پیروزی‌ات باید جلوی هر گونه تظاهرات نیروهای اپوزیسیون را بگیری. باید به نیروهای امنیتی و انتظامی‌ات دستور بدهی هر گونه تظاهراتِ اعتراضی‌ای را به شدت سرکوب کنند.

در یک نظام دیکتاتوری فایده داشتن دشمن خارجی آن‌قدر زیاد است که حتی اگر چنین دشمنی وجود نداشته باشد، باز باید آن را ساخت. همیشه به مردم کشورت یادآوری کن نیروهایی در حال برنامه‌ریزی برای بی‌ثبات کردن کشور و ایجاد ناامنی‌اند و تنها نیرویی که می‌تواند جلوی این دشمنان بداندیش را بگیرد، تویی. ترساندن مردم از این دشمنانِ نامشخص اغلب منجر به ابراز همدلی ملت با تو و رژیمت می‌شود.

در دوران امپراتوران روم خرس‌های درنده و گرسنه را به جان قربانیان می‌انداختند تا مردم سرگرم شوند اما حالا دیگر نیازی به خرس‌های درنده و مسابقات خونین گلادیاتوری نیست زیرا ما در عصر تلویزیون و اینترنت زندگی می‌کنیم. تو محتوای اینترنت و تلویزیون را کنترل کن اما به مردم اجازه بده تا دلشان می‌خواهد برنامه‌های تفریحی مبتذل، نمایش‌های مزخرف، مسابقات تلویزیونی بی‌محتوا، مسابقات ورزشی و فیلم‌های سینمایی دانلودشده تماشا کنند. بگذار همه به برنامه‌های سرگرم‌کننده دسترسی داشته باشند. بله، شاید این اجازه تو منجر به نقض قوانین کپی‌رایت و دانلودهای غیرمجاز بشود اما مهم نیست؛ چه کسی اهمیت می‌دهد؟ تو این کارها را بکن و بعد کناری بایست و با شگفتی تمام، تماشا کن چگونه مردم کشورت به سرعت برق و باد رام و آرام می‌شوند و دیگر در باره سیاست نق نمی‌زنند. بگذار تا می‌توانند تازه‌ترین فیلم‌های هالیوودی را دانلود و تماشا کنند. بگذار تا می‌توانند در سایت‌های شایعه‌پرداز در باره سلبریتی‌ها چرخ بزنند. فقط حواست باشد که امکان دسترسی به سایت‌ها و کانال‌های سیاسی نداشته باشند.

انتخابات در روزگار ما، بهترین سازوکار برای مشروعیت بخشی به حکومت است. انتخابات نه فقط بازتاب‌دهنده رأی و نظر مردم است بلکه توی دیکتاتور هم اگر در انتخابات پیروز شدی می‌توانی با یک ژست بسیار دموکرات‌منشانه و فروتنانه بگویی که تسلیم اراده ملت کبیرت هستی و مجبوری این وظیفه تاریخی را در برهه حساس کنونی بپذیری.

تکیه‌کلام همیشگی‌ات باید این باشد: کشور در برهه حساسی است، دشمنان خارجی نقشه‌های پلیدی برای نابودی ملت در سر دارند.

در روز تظاهرات، باید همه خدمات رفاهی برای شرکت‌کنندگان فراهم باشد: وسایل حمل‌ونقل اتوبوس، مترو و غیره، غذای سبک، توزیع نیازهای ضروری مردم با قیمت پایین یا رایگان و اگر امکانش بود پرداخت مبلغی اندک به عنوان «هدیه». فقط مواظب باش این خدمات «جانبی» با ظرافت و بی‌سروصدا عرضه شود

همواره کاری کن که فرماندهان یگان‌های ارتشی‌ات در هر استان کشور، از اهالی آن استان و از قوم و تبار آن‌ها نباشند.

اگر به اندازه کافی ذهن‌شویی و تبلیغ کرده باشی، ملت باورشان می‌شود که بدون تو مملکت نابود خواهد شد و آن‌ها به خاک سیاه خواهند نشست. اگر چنین ذهنیتی غالب شود، مطمئن باش تا زمانی که زنده‌ای، حاکم قَدَرقدرت کشورت هستی و هیچ کس جرئت نخواهد کرد به ساقط کردن تو حتی فکر کند.

اگر مجبور به تعقیب و کشتار معترضان در خیابان‌های شهرهایت شدی، ادعا کن آنان مشتی تروریست، خرابکار و جنایتکارند که سربازان و سپاهیان حامی نظم و قانون را کشته و اموال و مغازه‌های مردم را غارت کرده‌اند. ۴۲۹ بعدآ همه‌شان را بکش تا هیچ‌کس نتواند خلاف داستان تو حرفی بزند.

وضع ایدئال این است که نیروهای اپوزیسیون در کشورت فقط به اندازه‌ای در صحنه سیاسی کشور حضور داشته باشند که بتوانی از وجودشان به عنوان دلیلی برای اثبات دیکتاتور نبودنت استفاده کنی. دولت‌های غربی و روشنفکران داخلی معمولا تو را دیکتاتوری سرکوبگر و رژیمت را رژیمی استبدادی می‌نامند. تو برای مقابله با این نوع انتقادها باید یک نیروی اپوزیسیون قانونی در کشورت داشته باشی. به عبارت دیگر، نیروی اپوزیسیون قانونی می‌تواند ظاهری دموکراتیک به رژیم دیکتاتوری‌ات بدهد.

شکسپیر نوشت «آن‌که تاج بر سر دارد، بی‌قرار سر بر بالین گذارد» و ما کی هستیم که بخواهیم خلافش را بگوییم؟ بله، دیکتاتور بودن اصلا کار آسانی نیست.

اگر بتوانی انتخابات را به یک نبرد قطبی‌شده بین خودت و یک نامزد «دیوانه خطرناک» تبدیل کنی که عالی‌تر از عالی می‌شود. ولادیمیر پوتین در انتخابات‌های ریاست‌جمهوری بارها از این تاکتیک استفاده کرده و سودهای بسیار برده است.

بزرگ‌ترین نقطه ضعف دموکراسی‌ها وجود توده‌های بی‌شمارِ آدم‌های احمق است.

زندگی کردن در این مملکتی که تو برایشان درست کرده‌ای خیلی سخت است و همه به فکر فرار از کشور هستند!

یکی از فیلم‌ها تعدادی پلیس را نشان می‌داد که به مردمی که به یک بیمارستان پناه برده بودند، با ماشین آب‌پاش و گاز اشک‌آور حمله‌ور شده‌اند. پخش این فیلم‌ها باعث عصبانیت بیش‌تر مردم و وخیم‌تر شدن وضع رژیم شد. تو باید توجه کنی که ما الان در عصر دوربین‌های دیجیتال و تلفن‌های هوشمند هستیم و هر شهروندی بالقوه یک خبرنگارِ مجهز به امکانات ضبط و پخش صوت و تصویر است. خشونتی که سربازان و پلیس‌هایت در خیابان علیه معترضان اِعمال می‌کنند، باید سنجیده و قابل دفاع باشد. این خشونت باید طوری باشد که حتی اگر تصویر آن گرفته و پخش شد، قابل دفاع و موجه باشد در فصل نُه همین کتاب شرح داده‌ایم که چگونه می‌توان دسترسی مردم به اینترنت را محدود کرد.