بریده‌هایی از کتاب خودآموز دیکتاتورها

به جای یک انتخابات سراسری، گاهی ارتش می‌تواند انتقال قدرت از پدر به پسر را تسهیل کند.

در ادامه همین فصل می‌گوییم که چگونه می‌توانی با یک انتخابات تقلبی کوچولو حکومتت را شروع کنی. فقط این نکته را در نظر داشته باش که مشروعیت چیز مهمی است. اگر حکومتت فاقد مشروعیت باشد آن وقت باید کلی هزینه بپردازی و کلی جمجمه خرد و خمیر کنی تا بتوانی مملکت را اداره کنی. ما به تو یاد می‌دهیم که چگونه می‌توانی رژیم دیکتاتوری‌ات را حکومتی دارای «مشروعیت» جلوه دهی.

در کشورهای پادشاهی، آسان‌ترین راه برای به قدرت رسیدن این است که تو پسر بزرگ پادشاه باشی. در این صورت همه آدم‌ها، چه داخل کشور چه خارج کشور، پادشاهی را حق مسلم تو می‌دانند.

ترجیح می‌دهم در کشورم نفر اول باشم تا دوم. ژولیوس سزار، ۶۱ قبل از میلاد

شک نداریم تو هم به زودی می‌توانی فصلِ خاص خودت را به کتاب خودآموز دیکتاتورها اضافه کنی: اصلا زیبایی نظام‌های دیکتاتوری همین تفاوت‌های ظریف و پرشماری است که با هم دارند. هر دیکتاتوری شخصیتی خاص خود دارد که آن را به نظام حکومتی‌اش منتقل می‌کند. بنابراین، به تعداد دیکتاتورهای جهان نظام‌های دیکتاتوری گوناگونی وجود دارد.

کتاب خودآموز دیکتاتورها در قالب مجموعه‌ای از دستورالعمل‌ها، به کالبدشکافی نظام‌های دیکتاتوری می‌پردازد و چگونگی کارکرد این نوع نظام‌های حکومتی را برملا می‌کند. کتاب، همچون سلفش شهریار، به چگونگی پدید آمدن نظام‌های دیکتاتوری و کارکرد این نظام‌ها می‌پردازد. خودآموز دیکتاتورها مثل شهریار از فلسفه‌پردازی و نظریه‌پردازی در باره نظام دیکتاتوری خودداری می‌کند و با زبانی ساده و همه‌فهم برایمان شرح می‌دهد که دیکتاتورها چگونه قدرت خود را به دست می‌آورند و چگونه آن را حفظ می‌کنند. شاید در ظاهر، ارائه راهکارهای شریرانه به دیکتاتور عملی شریرانه و زشت به شمار رود اما نباید فراموش کرد که ماکیاوللی هم در ابتدا، به خاطر نگارش شهریار مظهر شرارت و رذالت شمرده می‌شد. اما گذر زمان ارزش‌های کتاب را بر همگان آشکار کرد تا آن‌جا که صد سال پس از نگارش شهریار، فرانسیس بیکن در باره آن نوشت: «ما بیش‌تر مدیون ماکیاوللی و افراد دیگری هستیم که در باره آنچه مردم می‌کنند مطلب نوشتند؛ نه در باره آنچه باید بکنند.»

موبوتو سرانجام لومومبا را دستگیر کرد و تحویل دشمن قسم‌خورده‌اش موسی چومبه داد. چومبه که استان جنوبی کاتانگا را در کنترل خود گرفته بود و از منافع بلژیکی‌های استعمارگر حمایت می‌کرد، لومومبای وطن‌پرست را پس از شکنجه و قطعه‌قطعه کردن در اسید حل کرد

همه شبکه‌های قدرت نهایتآ باید به تو وصل باشند و نظام توزیعی‌ات، یعنی همه ساختارها و نهادهایی که قادر به توزیع ثروت و رفاه هستند، باید در ارتباط نزدیک با تو باشند. همه دستاوردهای اقتصادی، برنامه‌های توسعه‌ای و پروژه‌های عمرانی و ساختمانی‌ات و حتی همه پروژه‌هایی که افتتاح می‌کنی، باید بلافاصله به عنوان ثمره کارها و زحمات شخصِ تو شناخته شود. از هر فرصتی استفاده کن تا همه این نوع کارهایت را کارهایی صرفآ خیرخواهانه و نوع‌دوستانه جلوه دهی اما باید کاری کنی تا همه بدانند کسی که ملاقه‌به‌دست بالای قابلمه آش ایستاده و دارد بذل و بخشش می‌کند، چه کسی است. حالا تعدادی از مزیت‌های نظام حامی‌پروری را ذکر می‌کنیم

تو نباید هرگز اجازه تشکیل «سازمان‌های مردم‌نهاد» ان‌جی‌اُ و دیگر نهادهای جامعه مدنی را بدهی. یادت باشد این تشکل‌ها ۲۴۸، گرچه عناوین بی‌خطری مثل «انجمن طرفداران محیط زیست» و «حامیان حقوق حیوانات» را دارند، اما عملا شالوده‌های کارِ جمعی و گروهی را به اعضای خود یاد می‌دهند و بعید نیست که آن‌ها در آینده از این مهارت‌های خود برای ساقط کردن تو استفاده کنند.

رمز برقراری یک حکومت پوپولیستی، خیلی ساده است. باید توده‌های مردم کشورت را با توزیع مستقیم هدایای کم‌اهمیت بین آن‌ها، وامدار «محبت‌های» خودت کنی. خلاصه باید به اصطلاح نمک‌گیرشان کنی و سرشان منت بگذاری. برای شروع باید مستقیمآ به سراغ فقرا و محرومان بروی و با جلب رضایتشان، آن‌ها را به پایگاه اصلی حامیان سیاسی‌ات تبدیل کنی

پوپولیسم رویکردی سیاسی است که می‌کوشد به مردم معمولی، که احساس می‌کنند نگرانی‌ها و معضلات آن‌ها از سوی ثروتمندان یا نخبگان سیاسی سنتی نادیده گرفته شده، متوسل شود. یک دیکتاتور پوپولیست صرفآ درصدد جلب حمایت احساسی توده‌هاست. کارهای اصولی و زیربنایی در دستور کار چنین دیکتاتورهایی نیست

هیچ رهبر عاقلی به جنگ رسانه‌ها نمی‌رود بلکه سعی می‌کند آن‌ها را تسخیر و از وجودشان برای پیشبرد اهدافش استفاده کند.

دولت روسیه «دموکراسی بومی» را این‌گونه تعریف کرده است: «حق مردم برای انتخاب کردن بر اساس سنت‌ها و قوانینِ خودشان.»

حقیقت این است که انسان‌ها از آزادی خسته شده‌اند. بنیتو موسولینی

برای حفظ بعضی چیزها باید از بعضی چیزهای دیگر چشم پوشید.

در دورانی که در آن ارزش‌های دموکراتیک جهان‌شمول شده، دیکتاتوری‌های قرن بیست‌ویکم زیر ظاهری دموکراتیک پنهان می‌شوند. این ظاهرسازی باعث شده «سازمان کشورهای آمریکایی» و کشورهای عضوش نتوانند واکنشی علیه نظام‌های دیکتاتوری نشان دهند.

یاد بگیر چگونه برای خودت تبلیغ کنی. زیرا تا زمانی که مردم کشورت پی نبرده باشند تو چه آدم بزرگی هستی، نباید از آن‌ها توقع داشته باشی کورکورانه از تو پیروی کنند

اگر بتوانی از طریق انتخابات به قدرت برسی فواید و امتیازات فراوانی برایت دارد. درست است که کار پرزحمت و پرچالشی است اما واقعآ به زحمتش می‌ارزد. انتخابات در روزگار ما، بهترین سازوکار برای مشروعیت بخشی به حکومت است. انتخابات نه فقط بازتاب‌دهنده رأی و نظر مردم است بلکه توی دیکتاتور هم اگر در انتخابات پیروز شدی می‌توانی با یک ژست بسیار دموکرات‌منشانه و فروتنانه بگویی که تسلیم اراده ملت کبیرت هستی و مجبوری این وظیفه تاریخی را در برهه حساس کنونی بپذیری.

نیروی اپوزیسیون در کشورت زمانی بهترین خدمت را به تو ارائه می‌کند که به دلیل منازعات داخلی دچار تفرقه باشد. اگر تنها رشته‌ای که جناح‌های اپوزیسیون را به هم پیوند می‌دهد، نفرت مشترکشان از توست، کارِ تو به مراتب آسان‌تر است. از سازمان اطلاعاتی و امنیتی رژیمت بخواه دقیقآ اختلاف‌نظرهای سیاسی، یا موانع اتحاد جناح‌های اپوزیسیون را بررسی کند. سپس با استفاده از این اطلاعات سعی کن به اختلاف‌نظرهای داخلی آن‌ها دامن بزنی و شکاف‌های میان آن‌ها را عمیق‌تر کنی.

بهترین شیوه کنترل انتخابات کنترل کسانی است که قصد شرکت در آن را دارند. اگر بتوانی نامزد رقیب را به هر دلیلی فاقد صلاحیتِ لازم برای شرکت در انتخابات اعلام کنی، پس موفق شده‌ای این تهدید سیاسی را خنثا کنی.