بریده‌هایی از کتاب بایگانی ادبی پلیس مخفی

این ترتیب بابل از مدت‌ها قبل، منتظر بود که مأموران بیایند و دستگیرش کنند. اما وقتی دستگیرش کردند معلوم شد هنوز آمادگی لازم را ندارد. بابل پس از چند روز، ناگهان خطاب به بازجویش گفت: «جرمی که من در قبال کشور شوروی مرتکب شده‌ام به راستی فاحش است و تکذیب کردن این موضوع را دیگر منطقی نمی‌دانم... من حاضرم اعتراف کاملی بکنم.»

نویسندگان شوروی کلیویف را به سمت دروازه‌های لوبیانکا سوق و او را تحویل مأموران دادند. البته آن‌ها از تأیید و تشویق رژیم برخوردار بودند اما کارزاری که آن‌ها برای آزار و حمله به کلیویف راه انداختند، توأم با تعصب و خباثتی بی‌سابقه بود. ابتدا شاعر را از میان خود طرد و از اتحادیهٔ نویسندگان اخراج کردند و سپس او را در مطبوعات، هدف حملات تند خود قرار دادند.

نخست باید آدم‌های مستقل را حذف و سپس آدم‌هایی را که درون سیستم رام و دست‌آموز شده بودند، جایگزینشان می‌کردند.

هر چقدر هم به یک گرگ غذا بدهی، باز همیشه در آرزوی بازگشت به جنگل است!

فقط معدودی از نویسندگان خلاق روس به انقلاب بلشویکی خوشامد گفتند و از آن استقبال کردند. شمار قابل‌توجهی از آن‌ها به خارج رفتند. اکثریت آن‌ها با این امید که اوضاع بهتر خواهد شد، در کشور ماندند. آن‌هایی که به خارج مهاجرت کردند، از نظر بقای فیزیکی و شانسِ دنبال کردنِ کار و حرفهٔ تخصصی‌شان، انتخاب خردمندانه‌تری کرده بودند.

یک روز جنازه‌ها برخواهند خاست و حرف خواهند زد.

«شاعران همیشه برحق هستند، تاریخ طرف آن‌هاست.»

عظمت باید بهای هدیهٔ خود را با خون بپردازد...

تاریخمان را از ما ربوده بودند و آنچه از تاریخمان می‌دانستیم به طرز مسخره‌ای دچار تحریف و دستکاری شده بود. ملتی که از گذشتهٔ خود بی‌اطلاع است هرگز نمی‌تواند هیچ آینده‌ای داشته باشد. ما باید ابتدا خودمان را از شرّ این نسیان تاریخی‌ای که به آن مبتلا شده بودیم نجات می‌دادیم.

نویسندگان همیشه جایگاه ویژه‌ای در روسیه داشته‌اند. نویسندهٔ روس به دلیل فقدان نهادهای دموکراتیک، هرگز فقط یک هنرمند نبوده بلکه سخنگوی حقیقت و وجدان عمومی نیز بوده است. آلکساندر هرتسن ادبیات روسی را «دولت دوم» و مرجع قدرت واقعی در جامعه نامید.