بریده‌هایی از کتاب این کتاب را ممنوع کنید

کتاب‌های خوب نباید مخفی بمانند. تا جایی که ممکن است آدم‌های بیشتری باید این کتاب‌ها را بخوانند، هر چند بار بیشتر، بهتر.

در کتاب‌های عالی، همهٔ اتفاق‌ها فقط برای شخصیت اصلی نمی‌افتد. کتاب‌هایی عالی هستند که شخصیت اصلی در آن‌ها کاری می‌کند؛ مثلاً به موزهٔ مرکزی هنر فرار می‌کند. به همین دلیل است که من نمی‌توانم شخصیت اصلی کتاب باشم. من هیچ‌وقت کاری نمی‌کنم.

چه‌طوری می‌شود برای کسی توضیح داد که چیزی برایت مهم است وقتی آن چیز برای او اصلاً اهمیتی ندارد؟ چه‌طوری می‌شود با کلمات توضیح داد که کتاب در وجودت نفوذ کرده و قسمتی از تو شده و بدون آن احساس پوچی می‌کنی؟

آدم‌هایی که دربارهٔ فکرهای توی کله‌شان حرف می‌زدند، توی دردسر می‌افتادند.

«هیچ‌کس حق نداره به کسی بگه چی بخونه و چی نخونه. به‌جز پدر و مادرش.» نمی‌توانستم در این باره کاری کنم. خودم این را گفته بودم و باید تأکید کنم: این دقیقاً همان چیزی بود که به خاطرش جنگیده بودم.

«زنان موقر به‌ندرت تاریخ رو می‌سازند، این رو به عنوان اولین باری که به خاطر چیزی درست، کار بدی می‌کنی به یاد داشته باش.»

مهمه کتابخونه‌ها جایی باشن که همه‌جور کتابی توشون پیدا بشه. کتاب‌های خوب، بد، خنده‌دار و جدی. همه باید توی خوندن کتاب آزادی داشته باشن و بتونن هر کتابی رو هر وقت که بخوان، بخونن. مجبور نیستید به همه بگید که چرا از کتابی خوشتون می‌آد یا چرا فکر می‌کنید کتابِ باارزشیه. امیدوارم یه روزی فرصت این رو پیدا کنید که کتاب من رو بخونید.»

چه‌طور تا حالا کتاب‌ها را به چشم گنج ندیده بودم؟ من عاشق کتاب بودم. نمی‌توانستم زندگی‌ام را بدون آن‌ها تصور کنم. حتی کتاب‌هایی که به خواندنشان علاقه‌ای نداشتم هم مثل طلا بودند. مهم نبود توی آن‌ها چه چیزی نوشته. همان‌طور که مادربزرگم می‌گفت، آت‌وآشغالِ من شاید برای کس دیگری حکم گنج را داشته باشد. این حرف دربارهٔ کتاب هم صدق می‌کرد.

تمام این کتاب‌ها گنجینه بودند؛ یک‌دفعه این فکر به ذهنم رسید که اسماگِ اژدها هستم و روی یک عالمه طلا و جواهر نشسته‌ام و هر کاری می‌کنم تا این هابیت و کوتوله‌ها آن‌ها را از من پس نگیرند. چه‌طور تا حالا کتاب‌ها را به چشم گنج ندیده بودم؟ من عاشق کتاب بودم. نمی‌توانستم زندگی‌ام را بدون آن‌ها تصور کنم. حتی کتاب‌هایی که به خواندنشان علاقه‌ای نداشتم هم مثل طلا بودند.

وقتی مرتکب اشتباه می‌شوی و اتفاق بدی می‌افتد، پدر و مادرها نمی‌توانند راحت از موضوع بگذرند. همیشه باید خودشان هم تنبیهی اضافه کنند تا یادت بماند آن‌ها هستند که مسئولیت تو را بر عهده دارند.