بریده‌هایی از کتاب قرنطینه

گفتم: «من خدمتگزار نیستم. من یه انسان آزادم که مریض شده. ذره‌ذرهٔ قدرت درونی‌م صرف این می‌شه که حالم بهتر بشه، نه اینکه به کشوری خدمت کنم که مردم من رو هر سال عقب‌تر می‌رونه.»

شاید این ذات انسان است که آدم‌ها را به بهتر و بدتر تقسیم‌بندی می‌کنند.

بعد از این همه اتفاقی که برایم افتاده بود، الآن وقت شکست نبود.

هربار که نگاهم می‌کرد، خیلی چیزها را می‌فهمید که دوست نداشتم بداند.

اینکه نتونی به یه آدم نیازمند کمک کنی،‌ به همون اندازه بده که باعث شده باشی اون آدم، نیازمند بشه.

چون ما رو نمی‌شناسن و ما اون‌ها رو نمی‌شناسیم. متنفر بودن از چیزی که نمی‌شناسیش آسونه

درواقع، او یکی از معدود افرادی بود که ظاهراً می‌توانست من را همان‌طور که واقعاً هستم، بفهمد.

هیچ چیزی نمی‌تونه یه دوستیِ واقعی رو از بین ببره.

حس دیدن دوبارهٔ او، شبیه این بود که یک کپه لجن بخوری.

الآن خوش‌حال بودم که مجبور نیستم رأی بدهم. مثل انتخاب بین دوتا سَم بود؛ تنها تفاوتش شیوه‌ای بود که تو را می‌کشند.

خندیدم و گفتم: «دو دقیقه دور از دردسر بودن خیلی راحته، دقیقهٔ سومه که همیشه مشکل‌ساز می‌شه.»

متنفر بودن از چیزی که نمی‌شناسیش آسونه

بعضی‌وقت‌ها دوستی اینه که کاری رو بکنی که به نفع دوستت باشه، حتی اگه چیزی نباشه که خودش می‌خواد

ولی موفق نمی‌شی. هیچ چیزی نمی‌تونه یه دوستیِ واقعی رو از بین ببره

«استراحت به نظر فکر خوبیه. ویول، امروز واسه تو از یه کوه بالا رفتم. یه کوه هزار کیلومتری.» «حتی اگه مجبور بشم هزار بار دور جزیره بچرخم، یه راهی به خونه پیدا می‌کنم. حالا بخواب.»

هیچ چیزی نمی‌تونه یه دوستیِ واقعی رو از بین ببره.

هیچ‌کدام به اندازهٔ من استعداد تولید صداهایی از دنیای مردگان را نداشتند.

با لبخندی جوابش را دادم: «یک. دو.» وقتی دو را گفتم، صدای انفجار از زیر عرشه آمد و حفرهٔ بزرگی روی عرشه ایجاد کرد. تکه‌های چوب همه‌جا پراکنده شدند. نزدیک بود توی حفرهٔ پشت سرم بیفتم و دیدم بارتک هم افتاده است. یکی از دریانوردان خیلی نزدیک به محل انفجار ایستاده بود، ولی به نظر نمی‌آمد خیلی آسیب دیده باشد. فقط شانسش نجاتش داده بود، همهٔ ما این را می‌دانستیم. ویول از پایین فریاد زد: «ببخشید! فتیله رو زود روشن کردم.» بارتک پایین را نگاه کرد. «تیمت اینه؟ یه کرم دیوونهٔ دیگه مثل خودت؟» «دیوونه نیست، فقط بلد نیست بشمره.»

«ببخشید که ناامیدت کردیم.» ویول به من نگاه کرد و بعد به نگهبان نگاه کرد. «و منظورم از ‘ببخشید’ اینه که امیدواریم بییشتر از این ناامیدت کنیم.»

همان‌طور که نامه را تا می‌کردم، ویول بهم لبخندی زد و پرسید: «نظرت چیه آنی؟» من هم به او لبخند زدم. «فکر کنم باید کلونی رو یه‌بار دیگه ببینیم.»