بریده‌هایی از کتاب کارناوال شوم

ما نمی‌توانیم همهٔ اتفاق‌هایی را که قرار است در آینده بیفتند، کنترل کنیم و به جای ترسیدن و پنهان شدن از وقایعی که زندگی بر سر راهمان می‌آورد، باید با مشکلاتمان مواجه شویم و از آن‌ها بگذریم. و این ما را قوی می‌کند و آدم قوی از پس هر چیزی برمی‌آید...

فکر می‌کند اگر از عینک یا لنز استفاده کند تیپ خوبش خراب می‌شود. نظر بقیه را نمی‌دانم اما اگر نظر من را بپرسید، میمون‌های سیرک هم از مونتی خوش‌تیپ‌ترند.

دیگر به چشم‌های خودم هم اعتماد ندارم، مرده‌ها که بمانند.

می‌پرسم: «از من چی می‌خوای؟» «تو گوش نمی‌کنی. هیچ‌کس گوش نمی‌کنه.»

خوشحالم که رابطه‌مان عوض شده. فکر می‌کنم هیچ کدام‌مان نمی‌دانستیم واقعاً چه‌قدر به هم نیاز داریم و دانستن چنین چیزی خیلی آرامش‌بخش است

می‌دونین، وقتی اتفاق بدی برای آدم می‌افته بقیه نمی‌دونن چه‌طور باهاش مواجه بشن و برای همین هم انکارت می‌کنن.

ما نمی‌توانیم همهٔ اتفاق‌هایی را که قرار است در آینده بیفتند، کنترل کنیم و به جای ترسیدن و پنهان شدن از وقایعی که زندگی بر سر راهمان می‌آورد، باید با مشکلاتمان مواجه شویم و از آن‌ها بگذریم. و این ما را قوی می‌کند و آدم قوی از پس هر چیزی برمی‌آید...

ما نمی‌توانیم همهٔ اتفاق‌هایی را که قرار است در آینده بیفتند، کنترل کنیم و به جای ترسیدن و پنهان شدن از وقایعی که زندگی بر سر راهمان می‌آورد، باید با مشکلاتمان مواجه شویم و از آن‌ها بگذریم. و این ما را قوی می‌کند و آدم قوی از پس هر چیزی برمی‌آید... حتی اکتوپلاسم چندش‌آور اشباح.

ما نمی‌توانیم همهٔ اتفاق‌هایی را که قرار است در آینده بیفتند، کنترل کنیم و به جای ترسیدن و پنهان شدن از وقایعی که زندگی بر سر راهمان می‌آورد، باید با مشکلاتمان مواجه شویم و از آن‌ها بگذریم.

ما نمی‌توانیم همهٔ اتفاق‌هایی را که قرار است در آینده بیفتند، کنترل کنیم و به جای ترسیدن و پنهان شدن از وقایعی که زندگی بر سر راهمان می‌آورد، باید با مشکلاتمان مواجه شویم و از آن‌ها بگذریم. و این ما را قوی می‌کند و آدم قوی از پس هر چیزی برمی‌آید... حتی اکتوپلاسم چندش‌آور اشباح. پایان...

ما نمی‌توانیم همهٔ اتفاق‌هایی را که قرار است در آینده بیفتند، کنترل کنیم و به جای ترسیدن و پنهان شدن از وقایعی که زندگی بر سر راهمان می‌آورد، باید با مشکلاتمان مواجه شویم و از آن‌ها بگذریم. و این ما را قوی می‌کند و آدم قوی از پس هر چیزی برمی‌آید...

ما نمی‌توانیم همهٔ اتفاق‌هایی را که قرار است در آینده بیفتند، کنترل کنیم و به جای ترسیدن و پنهان شدن از وقایعی که زندگی بر سر راهمان می‌آورد، باید با مشکلاتمان مواجه شویم و از آن‌ها بگذریم. و این ما را قوی می‌کند و آدم قوی از پس هر چیزی برمی‌آید... حتی اکتوپلاسم چندش‌آور اشباح.

ما نمی‌توانیم همهٔ اتفاق‌هایی را که قرار است در آینده بیفتند، کنترل کنیم و به جای ترسیدن و پنهان شدن از وقایعی که زندگی بر سر راهمان می‌آورد، باید با مشکلاتمان مواجه شویم و از آن‌ها بگذریم. و این ما را قوی می‌کند و آدم قوی از پس هر چیزی برمی‌آید...

ما نمی‌توانیم همهٔ اتفاق‌هایی را که قرار است در آینده بیفتند، کنترل کنیم و به جای ترسیدن و پنهان شدن از وقایعی که زندگی بر سر راهمان می‌آورد، باید با مشکلاتمان مواجه شویم و از آن‌ها بگذریم. و این ما را قوی می‌کند و آدم قوی از پس هر چیزی برمی‌آید...

جالب این‌جاست که من دیگر نمی‌ترسم. تجربه‌هایم آن‌قدر زیاد شده‌اند که دیگر از ترسیدن خسته شده‌ام.

قرار است تا کی این چیزهای کوچک کنترل من را در دست داشته باشند؟

ما نمی‌توانیم همهٔ اتفاق‌هایی را که قرار است در آینده بیفتند، کنترل کنیم و به جای ترسیدن و پنهان شدن از وقایعی که زندگی بر سر راهمان می‌آورد، باید با مشکلاتمان مواجه شویم و از آن‌ها بگذریم. و این ما را قوی می‌کند و آدم قوی از پس هر چیزی برمی‌آید...

ما نمی‌توانیم همهٔ اتفاق‌هایی را که قرار است در آینده بیفتند، کنترل کنیم و به جای ترسیدن و پنهان شدن از وقایعی که زندگی بر سر راهمان می‌آورد، باید با مشکلاتمان مواجه شویم و از آن‌ها بگذریم. و این ما را قوی می‌کند و آدم قوی از پس هر چیزی برمی‌آید...

ریچل با وَنش وارد پارکینگ رستوران می‌شود و برایمان بوق می‌زند. باران دیوانه‌وار می‌بارد. مونتی چترش را باز می‌کند و با تمام توان به طرف ون می‌دویم. شما نباید این‌جا باشین...صدایی سر جایم میخکوبم می‌کند. صدا از پشت سرم آمده، می‌چرخم و همان پسربچه‌ای را که در موزه دیده بودم، جلوی ورودی رستوران می‌بینم. ده فوت آن‌طرف‌تر ایستاده و انگار خیلی سردش است. می‌پرسم: «از من چی می‌خوای؟» «تو گوش نمی‌کنی. هیچ‌کس گوش نمی‌کنه.» سرش را با تأسف تکان می‌دهد و ناپدید می‌شود. «داری با کی حرف می‌زنی؟» برمی‌گردم و مونتی را می‌بینم که کنار درِ بازِ ون ایستاده. «خیس آب شدی پسر. بیا بریم!» با این‌که می‌دانم پسربچه رفته، دوباره پشت سرم را نگاه می‌کنم. منظورش از تو گوش نمی‌کنی چی بود؟ من که هیچ‌وقت فرصت نکردم با او حرف بزنم.

حالا که حرف از مونتی شد، او همین الان کنار من ایستاده و با لبخندی به پهنای صورت و شستی بالاآمده به نشانهٔ موفقیت، جلوی کتابخانهٔ عمومی پاتینگر دارد سلفی می‌گیرد. به او می‌گویم: «این کارت اصلاً حرفه‌ای نیست.» مونتی لبخندی بهم می‌زند. «واسه گرامه داداش!» «دیگه هیچ‌وقت اون دوتا کلمه رو نگو!» از حرفش خنده‌ام گرفته. مونتی بعضی وقت‌ها خیلی مسخره می‌شود.