بریده‌هایی از کتاب کارناوال شوم

قرار است تا کی این چیزهای کوچک کنترل من را در دست داشته باشند؟

لبخندی به او می‌زنم تا فکر کند همه‌چیز مرتب است؛ با این‌که نیست، حداقل نه کاملاً.

«قدرت من برام کافیه!» این را می‌گویم و صلیبم را بر دیوار سنگی می‌کوبم. «کلارویس!... به نام پدر، پسر و روح‌القدس... تو رو از این‌جا طرد می‌کنم!»

حالا که حرف از مونتی شد، او همین الان کنار من ایستاده و با لبخندی به پهنای صورت و شستی بالاآمده به نشانهٔ موفقیت، جلوی کتابخانهٔ عمومی پاتینگر دارد سلفی می‌گیرد. به او می‌گویم: «این کارت اصلاً حرفه‌ای نیست.» مونتی لبخندی بهم می‌زند. «واسه گرامه داداش!» «دیگه هیچ‌وقت اون دوتا کلمه رو نگو!» از حرفش خنده‌ام گرفته. مونتی بعضی وقت‌ها خیلی مسخره می‌شود.