بریده‌هایی از کتاب تاریخ فلسفه‌ی راتلج؛ جلد دوم

به این ترتیب فلسفهٔ نوافلاطونی برای مدت ۴۰۰ سال فلسفه‌ای فعال بود. در آخرین دوره‌ای که فلسفه‌های غیرمسیحی در قرون اولیهٔ مسیحی تفوق داشتند، فلسفهٔ نوافلاطونی مکتبی از فلسفهٔ باستان بود که ابتدا مورد مخالفت قرار گرفت و سپس به‌زودی اندیشه و الاهیات مسیحی را متأثر کرد. دوره‌های بعدی فلسفهٔ نوافلاطونی توسط مفسران نوافلاطونی ارسطویی مشخص می‌شوند که خارج از حوزهٔ زمانی مورد توجه این کتاب قرار می‌گیرند. اما حتا دوره‌ای که از فلوطین در قرن سوم میلادی تا پروکلوسی در قرن پنجم میلادی طول می‌کشد لیست پروپیمانی از فیلسوفان نوافلاطونی را پیش روی‌مان می‌گذارد.

با این حال فلسفهٔ نوافلاطونی حتا بعد از این تعطیلی هم تا سال ۶۲۴ یعنی فتح اسکندریه به دست مسلمانان، در اسکندریه دوام آورد. فلوطین در رم درس می‌داد اما در نهایت فلسفهٔ نوافلاطونی در سراسر امپراتوری خصوصاً در شرق آن رواج یافت و مراکز آن در دوره‌های متفاوت در رم، سوریه و پرگاموم بود، و در آتن و اسکندریه سنت‌هایی بادوام داشت

از قرن سوم تا قرن ششم میلادی یعنی زمانی که امپراتور ژوستینین مکاتب فلسفی غیرمسیحی را در اسکندریه تعطیل کرد، فلسفهٔ نوافلاطونی فلسفهٔ غالب در جهان یونانی ـ رومی بود