بریده‌هایی از کتاب کتاب سپید

و او پیوسته فراموش می‌کرد، که بدنش (بدن همهٔ ما) خانه‌ای شنی است. اینکه خرد شده بود و همچنان در حال خرد شدن است. لجوجانه از میان انگشتان می‌لغزد.

گاه‌به‌گاه بدنم را همچون زندان حس می‌کنم؛ جزیره‌ای استوار و متحرک که با احتیاط در میان جمعیت پیش می‌رود. اتاقکی مهروموم‌شده که تمام خاطرات زندگی‌ای را که گذرانده‌ام، و زبان مادری‌ام را که از آن خاطرات جدایی‌ناپذیر است با خود حمل می‌کند. هرچه این انزوا لجوج‌تر، هرچه این تکه‌های نامنتظره واضح‌تر، وزنشان تحمل‌ناپذیرتر.