بریده‌هایی از کتاب اخبار

همان‌طور که در همه انقلاب‌های جهان نیز دیده می‌شود، حکومتی از هم می‌پاشد که مراکز خبررسانی‌آن به دست مخالفان بیفتد و حاکمان وقت نیز تلاش می کنند تا آخرین دقایق عمر خود، مراکز اطلاع‌رسانی را در ید قدرت خود بگیرند.

«نیمی از مردم جهان و یا به‌قولی، نصف عالم بشریت به‌طور روزانه یا دستکم یکبار در روز به وسیلهٔ اخبار افسون می‌شوند و با سحر و جادوی خبر به‌خواب می‌روند.»

چیزی که برای ما به عنوان مخاطبین جای تأسف دارد آن است که در میان نهادها و آژانس‌های خبری، عمومآ تعصبی در این زمینه وجود دارد و دائمآ القاء می‌شود که معتبرترین و مهم‌ترین جنبهٔ خبررسانی، ارائهٔ بی‌طرفانه و خنثای «حقایق» است. مثلا، شعار شبکهٔ خبری سی‌ان‌ان که شبانه‌روز و در لابلای هر برنامه‌ای اعلام می‌کند و تلاش می‌کند در روح و ذهن ما حک کند این است: «فراهم آوردن حقایق برای شما».

به چه دلیل و چرا ما، یعنی مخاطبین، اخبار را چک و مرور می‌کنیم؟ چرا ما به اخبار عادت داریم و یا بهتر است گفته شود به خبر معتاد هستیم؟ به‌طور قطع و با اطمینان می‌توان گفت که، نگرانی و ترس و وحشت از آینده‌ای نامعلوم، ارتباط زیادی به این موضوع دارد و بنیاد اصلی اعتیاد ماست.

همه دیوانهٔ شهرت نیستند و با تمام وجود آن را نمی‌خواهند. علاقه به شهرت از یکسو به این بستگی دارد، که دوران کودکی فرد چطور بوده و از سوی دیگر به اینکه او در چه جامعه‌ای زندگی می‌کند. در سال‌های اولیهٔ زندگی، شخصیت سلبرتی معروف و اسطوره‌ای، تقریبآ به شکل غیرقابل اجتنابی، حتمآ طرد شده و تنها مانده است؛ بدون این امر، تمایل شدید به شهرت به وجود نمی‌آید. به‌طور قطع و یقین، یکی از والدین به او علاقه نداشته، یا از نظر عاطفی در کنار او نبوده، به خواهر و برادر او بیشتر توجه می‌کرده یا یکی از آنها پیش از بلوغ او فوت شده.

وقتی که جلب توجه و مهربانی، از هر چیز دیگری در زندگی بیشتر اهمیت دارد، وقتی که کودکان از بدو تولد تا ده سالگی، کاملا بی‌دفاع و ضعیف هستند، وقتی که به جز وجود خود، هیچ ابزار و وسیلهٔ پیچیده‌ای برای جلب عشق و علاقه ندارند، همان افراد نابالغی که در آینده معروف خواهند شد، نتوانسته‌اند والدین خود را که به آنها خیلی‌نیاز دارند، قانع کنند که افراد مهم و باارزشی هستند، و دچار تحقیری شده‌اند که آنقدر فاجعه‌بار است که می‌تواند خط سیر این افراد را در کل زندگی‌شان تحت تأثیر قرار بدهد. اینکه فردی قبلا چقدر مجبور بوده احساس کند که نامرئی است و به او بی‌توجهی می‌شود، مشخص می‌کند که او در آینده نیاز دارد که چقدر خاص و در همه جا حاضر باشد.