بریده‌هایی از کتاب مشق اخلاق؛ دفتر پنجم

می‌فرماید: انسان گناهکار و کسی‌که به انجام واجبات شرعی اهمیّت نمی‌دهد، در دنیا زندگی تنگ و سختی دارد و در آخرت هم کور است.

قرآن‌کریم می‌فرماید: (وَ لَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُری آمَنُوا وَ اتَّقَوْا لَفَتَحْنا عَلَیهِمْ بَرَکاتٍ مِنَ السَّماءِ وَ الْأَرْضِ وَ لکنْ کذَّبُوا فَأَخَذْناهُمْ بِما کانُوا یکسِبُونَ) (۱) یعنی اگر مردم جدّاً مؤمن و متّقی باشند، صددرصد در رفاه و آسایش قرار می‌گیرند و برکات، از آسمان و زمین برای آنها نازل می‌شود و یک زندگی مبارک، عاری از غم، غصّه، فقر، تبعیض، ظلم و اختلاف برای آنان پدید می‌آید. در مقابل، اگر مردم ایمان و تقوا نداشته باشند، از آسمان و زمین بلا بر آنها می‌بارد و زندگی نحسی، توأم با دلهره، ناامنی، نگرانی و سختی، خواهند داشت.

رفتار و گفتار پسندیده یا ناپسند آدمی، در سرنوشت او تأثیرگذار است

رفتار و گفتار پسندیده یا ناپسند آدمی، در سرنوشت او تأثیرگذار است. این تأثیر در تعالیم دینی، «تجسّم عمل» و در عرف مردم، «مکافات عمل» نامیده می‌شود

زندگی به سه قسم تقسیم می‌شود: زندگی ضروری، زندگی رفاهی و زندگی تجملّی. البته لازم نیست مسلمانان مانند حضرت زهرا (س) به زندگی ضروری اکتفا کنند، بلکه همه می‌توانند زندگی رفاهی داشته باشند؛ امّا آنچه در آموزه‌های دینی به‌شدّت مذمّت می‌شود، زندگی تجملّی است که باید از آن پرهیز شود.

بزرگ‌ترین مصیبت برای انسان این است که از مناجات با خدای خویش لذّت نبرد.

تهذیب نفس بسیار اهمیّت دارد و اگر روی آن کار نشود، حتّی اگر یک صفت رذیله بر دل حکم‌فرما باشد، آنگاه نمی‌گذارد انسان به سعادت برسد و او را شقاوتمند می‌کند.

اگر پاک‌دل باشیم، اگر بتوانیم درخت رذالت را از دل بکنیم، همین مقدار بس است و بالاتر بتوانیم درخت فضیلت به جای آن غرس کنیم و بارور کنیم و از میوهٔ آن هم خود و هم دیگران استفاده کنیم، آنگاه، این دل خدائی است.

آن کسانی که به مقام خشوع و به مقام بندگی خداوند رسیده‌اند، به خوبی درک می‌کنند که لحظه‌ای رابطهٔ عاطفی با خداوند، به دنیا و آنچه در دنیاست، ارزندگی دارد.