بریده‌هایی از کتاب کراماتی از مهدی موعود (عج)

اگر کسی موفّق به خواندن تمام دعا نمی‌شود این فقره آخرش را حتماً بخواند: «وَانْظُرْ اِلَینا نَظْرَةً رَحیمَةً تَسْتَکمِلُ بِهَا الْکرامَةَ عِنْدَک» . علّتش این بود که یک نفر زمانی خدمت امام زمان علیه‌السلام رسیده بود و حضرت به او فرموده بودند: «این عبارت از دعای ندبه را حتماً بخوانید و ترک نکنید» و این طوری تأیید شده است

به من فرمود: «سید مرتضی! چرا مضطربی؟» گفتم: ای مولای من! به‌خاطر حاج شیخ محمّدتقی بافقی است که امشب به مسجد رفته و نمی‌دانم بر سر او چه آمده است؟ فرمود: «سید مرتضی! گمان می‌کنی که من از حاج شیخ دور هستم؟ وسایل استراحت او و یارانش را فراهم کرده‌ام.»

بیرون رفتم و سیدی را دیدم که به من فرمودند: «اینقدر گریه و زاری نکن، صبر کن، حاجتت را می‌دهیم!» گفتم: آخر جواب این و آن را چه بدهم؟ سید سه بار فرمودند: «حاجتت را می‌دهیم.» شب بعد به جمکران رفتیم؛ خیلی گریه کردم. نزدیکی‌های سحر خواب دیدم که امام زمان علیه‌السلام پارچه سبزی در دامن من گذاشت. عرض کردم: این پارچه چیست؟ فرمود: بازش کن! پارچه را باز کردم. بچّه‌ای زیبا داخل پارچه بود. بچّه را به صورتم چسباندم و مرتّب او را می‌بوسیدم. از خواب که بیدار شدم، فهمیدم که حضرت حتماً حاجتم را خواهد داد.

به شیعیان ما بگویید دعای ندبه را روزهای جمعه بخوانند

اگر درمان درد خویش می‌خواهی بیا این‌جا دوا اینجا، شفا ای جا، طبیب دردها این‌جا

پرسیدم: چی شده خانم؟ گفت: این بچه همان بچه‌ای است که وقتی اول شب خدمت‌تان آمدم بغلم بود و بعد پاهای کودک را نشان داد. کاملاً خوب شده بود و آثاری از ضعف یا فلج در پسرک نبود. زن سفارش کرد که شما را به خدا کسی نفهمد. گفتم: خانم! این اتفاقات برای ما غیر منتظره نیست. تقریباً همیشه از این جور معجزه‌ها را می‌بینیم. گفت: هفته دیگر اِن‌شاءاللّه‌ با پدرش می‌آییم و گوسفندی هم می‌آوریم. هفته بعد که آمدند گوسفندی را ذبح کردند و خیلی تشکر نمودند. بچّه را که دیدم او را بغل کردم و بوسیدم. اگر درمان درد خویش می‌خواهی بیا این‌جا دوا اینجا، شفا ای جا، طبیب دردها این‌جا

یار نزدیک‌تر از من به من است وین عجب دان که من از وی دورم

عاشق که شد که یار به حالش نظر نکرد ای خواجه درد نیست وگرنه طبیب هست

در سالی از سال‌ها از دهی برمی‌گشت، بین راه که می‌آمد دعای ندبه را از حفظ می‌خواند و راه می‌پیمود. مرحوم مجلسی رحمهم‌الله مقید بود که فقره‌ای از دعا را حتماً بخواند و اگر کسی موفّق به خواندن تمام دعا نمی‌شود این فقره آخرش را حتماً بخواند: «وَانْظُرْ اِلَینا نَظْرَةً رَحیمَةً تَسْتَکمِلُ بِهَا الْکرامَةَ عِنْدَک» . علّتش این بود که یک نفر زمانی خدمت امام زمان علیه‌السلام رسیده بود و حضرت به او فرموده بودند: «این عبارت از دعای ندبه را حتماً بخوانید و ترک نکنید» و این طوری تأیید شده است.

چنانچه شیعه به جای هر چراغ در نیمه شعبان ورق کاغذی برای روشن‌گری ذهن دیگران نوشته بود هم‌اکنون شهرت امام زمان علیه‌السلام از حضرت مسیح بیشتر بود.