بریده‌هایی از کتاب مادری که کم داشتم

عشق نه‌تنها از طریق لمس بلکه با لحن صدا،‌ حالت‌های صورت، پاسخگویی، کلمات و کیفیت مراقبت نیز منتقل می‌شود. کودک می‌تواند عشق زیاد (یا کم) را نسبت به خودش احساس کند

لمس‌شدن‌های مناسب کمک می‌کند خودمان را در بدن‌هایمان قرار دهیم. کودکی که لمس نمی‌شود ممکن است با بدن خودش بیگانه شود و احساس کند غیرواقعی است. (۲) احساس واقعی‌بودن به‌خاطر جاگرفتن در بدن است و لمس‌شدن تا حدودی این کار را انجام می‌دهد. همچنین کمبود لمس‌شدن یا لمس‌های آزاردهنده ممکن است موجب گسست و جدایی روانی از بدن شود.

ما برای رشد طبیعی باید با سرعت خودمان بزرگ شویم. در واقع رشد اجباری و تحت فشار غالباً تبدیل به رشدی کج‌ومعوج می‌شود. برای اینکه در نهایت با رشدکردن از دوران کودکی عبور کنیم، اول باید بچه‌بودنمان مورد توجه و تأیید قرار بگیرد.

برای آنکه کودک بتواند احساس آرامش کرده و دنیا را کاوش کند،‌ باید احساس امنیت کند. هرگز قرار نیست که بدون احساس امنیت آمادگی پاگذاشتن به دنیای بیرون را پیدا کنیم. اگر فرد مراقب از ما محافظت نکند، تنها راه محافظت از خودمان این خواهد بود که کوچک بمانیم و ساختار دفاعی دور شخصیتمان بسازیم.

اگر شما به‌قدر کافی مادری ندیده‌اید، کارتان دو برابر خواهد بود:‌ زخم‌های خودتان را التیام بخشید و مسیری متفاوت از مادرتان برای بودن در کنار فرزندتان بگشایید.

اگر کسی بگوید که "تو خیلی شبیه مادرت هستی" چه احساسی پیدا می‌کنید؟ آیا در تصوراتتان از اینکه فرزند مادرتان هستید احساس غرور می‌کنید؟ آیا خودتان را شبیه او تلقی می‌کنید؟

به‌علاوه طبیعت با ترشح هورمون‌ها (به‌خصوص هورمون اکسی‌توسین) به یاری مادر بیولوژیک می‌آید. ظاهراً این هورمون، که ارتباط همبستهٔ مستقیمی با رفتارهای الفت‌آمیز دارد، روحیه و خلقی در مادر ایجاد می‌کند که موجب انس‌گرفتن او با کودکش می‌شود. نوزادان موقع شیرخوردن در فاصلهٔ بسیار مناسبی از چشمان مادر قرار می‌گیرند و می‌توانند روی چشمان او تمرکز کنند. مسلماً پیش‌تر هم جنین درحال‌رشد در رحم مادر از طریق صدا، ضربان قلب و دیوارهٔ شکم مادر با او ارتباط برقرار می‌کرده و به حضور پرانرژی مادر پاسخ می‌داده است. متأسفانه این مزیت‌های بیولوژیک برای برخی از زنان آن‌قدر کافی نیست تا به آن‌ها کمک کند بر کمبود آمادگی‌شان برای پذیرش نقش مادری غلبه کنند.

مادرانگی مستلزم بخشش مداوم و بی‌وقفه است. به همین جهت کار ساده‌ای نیست که وقتی هنوز نیازهای خودت برآورده نشده، از خودت چیزی ببخشی.

مادرانگی مستلزم بخشش مداوم و بی‌وقفه است.

"این همه قدرت برای من قائل نشو. عوامل اثرگذار دیگری هم در زندگی کودک وجود دارند. اینکه بچه‌ها چه از آب درمی‌آیند همه تقصیر من نیست

مادر شما به‌منزلهٔ مربی مادر شما در چه زمینه‌هایی بیشتر به شما آموزش می‌داد؟ تنهابودن با همسالان یادگیری صحبت‌کردن و بیان تجربیاتتان درک‌کردن و دردست‌گرفتن احساساتتان آراستگی و رسیدگی به ظاهر یادگرفتن کار با وسیله‌ها، ابزارها و تکنولوژی احترام‌گذاشتن به دیگران ("آداب معاشرت") یادگیری مهارت‌های اجتماعی گوناگون آموزش دینی یا معنوی پروراندن مهارت‌های علمی

مثل اینکه بگوییم "با من که باشی می‌توانی خودت باشی". همهٔ ما نیاز به جایی داریم که بتوانیم کاملا خودمان باشیم،

مادرانگی مستلزم بخشش مداوم و بی‌وقفه است. به همین جهت کار ساده‌ای نیست که وقتی هنوز نیازهای خودت برآورده نشده، از خودت چیزی ببخشی.

(یادتان باشد که این پیام‌ها، بیش‌ازآنکه از طریق کلمات منتقل شود، به‌وسیلهٔ رفتار ابراز می‌شود)

مادرانگی مستلزم بخشش مداوم و بی‌وقفه است

این کتاب کمکتان می‌کند تا تصمیم بگیرید که چطور رابطهٔ خود را با مادرتان به‌عنوان یک بزرگ‌سال پیش ببرید و ابزارها و انتخاب‌های بیشتری در مقایسه با ابتدای کار در اختیارتان قرار می‌دهد

ده پیام اصلی که مادر خوب می‌دهد: خوشحالم که تو هستی. تو را می‌بینم. تو برای من آدم خاصی هستی. به تو احترام می‌گذارم. عاشقت هستم. نیازهای تو برایم مهم است. هر وقت کمک خواستی پیش من بیا. بودنم به‌خاطر توست و برایت وقت می‌گذارم. تو را در امان نگه می‌دارم. می‌توانی به من تکیه کنی. به وجود تو دلگرمم.

قبلا ݣݣاختلال دوقطبی را افسردگی شیدایی می‌خواندند.

عامل مهمݫݫݭݭݭݭݭݫِ دیگر میزان آزار یا بی‌اعتنایی عاطفی رواشده است.

بسیاری از بزرگ‌سالانی که دچار کمبود مادری هستند حس نمی‌کنند که مادر دوستشان داشته باشد، چون احساس نمی‌کنند که مادرشان واقعاً آن‌ها را بشناسد. آن‌ها حس می‌کنند که مادر از سر تکلیف دوستشان دارد (به‌طور سطحی). ولی اگر افراد به‌خاطر خود واقعی‌شان دیده نشوند، نمی‌توانند واقعاً احساس کنند که دیگران دوستشان داشته باشند (یا مورد علاقهٔ دیگران باشند). اگر قرار باشد مراجعه‌کننده‌ای حقیقتاً احساس کند که درمانگر دوستش دارد، باید بداند که توانایی‌هایش دیده می‌شود. درمانگر برای انجام تمام این کارها نیازمند مهارت است. او باید نشان دهد که حقیقتاً به مراجعه‌کننده اهمیت می‌دهد، درعین‌حال باید مرزبندی‌های بخصوصی را برای روشن و حرفه‌ای ماندن این رابطه نگه دارد و نیازهای خودش را قاطی نکند.