بریده‌هایی از کتاب خورشید حتماً می‌تابد

چگونه زندگی‌کردنمان اهمیت دارد. عشق را انتخاب می‌کنیم یا نفرت را؟ یاری می‌رسانیم یا آسیب؟

«باید بجنگی ری. هیچ‌وقت نباید از جنگیدن دست بکشی.»

زندگی تو مال خودت نیست که بخوای بگیریش. مال خداست

ظاهراً همیشه همه‌چیز به پول ختم می‌شد.

هیچ خندهٔ واقعی‌ای در بند اعدامی‌ها وجود نداشت

ظاهراً فقیربودن برایشان با گناهکاربودن برابر بود.

دلم عزت و احترام می‌خواست. دلم آزادی‌ام را می‌خواست.

خدا دوباره این پرونده را باز خواهد کرد، اگر هم نکرد، آن‌ها می‌توانند زندگی‌ام را بگیرند اما هیچ‌وقت و هرگز دستشان به روحم نخواهد رسید.

اما رِی، تو باید انتخاب کنی کی باشی. باید کسی رو که می‌خوای باشی انتخاب کنی.

اما می‌دانستم تنها راه جنگیدن با بی‌عدالتی جنگیدن از درون است

اما عدالت چیز خنده‌داری است و در آلاباما عدالت اصلاً کور نیست. او رنگ پوست، سطح تحصیلات و موجودی حساب بانکی‌ات را می‌بیند. من پول زیادی نداشتم اما آن‌قدر درس خوانده بودم که بدانم عدالت چگونه در این محاکمه اجرا می‌شد

تا جایی که پلیس، دادستان، قاضی و حتی وکیل مدافع خودم می‌دانستند، من اصلاً گناهکار به دنیا آمده بودم. فقیر، سیاه‌پوست و بدون پدر در خانواده‌ای با ده فرزند. در واقع همین که تا ۲۹ سالگی رسیده بودم و طناب داری دور گردنم نبود خودش فوق‌العاده بود!

توصیف اینکه قضاوت شدن دقیقاً چه احساسی دارد سخت است. نوعی شرمندگی در آن است. حتی زمانی که می‌دانی بی‌گناهی باز هم احساس می‌کنی چیزی کثیف و پلید وجودت را احاطه کرده است. به من احساس گناه می‌داد. احساس اینکه روحم را در معرض محاکمه گذاشته‌اند و پلیدی‌اش اثبات شده است.

نمی‌خواستم مادرم امیدش را از دست بدهد. هیچ‌چیز غم‌انگیزتر از آن نیست که آدم امیدش را از دست بدهد.

تا وقتی می‌توانستم آن‌ها را بخندانم، همه‌مان هنوز زنده بودیم.

در بند اعدامی‌ها خبری از جشن سال نو نبود و سال ۲۰۱۴ مثل یک دزد، نیمه‌شب بی‌سروصدا از راه رسید. واقعاً چه‌چیز را می‌توانستیم جشن بگیریم. یک سال دیگر زنده ماندن یا نزدیک‌ترشدن به مرگ؟ یعنی یک فرد آزاد سال نو را چگونه جشن می‌گرفت؟ نمی‌دانستم و یادم هم نمی‌آمد.

میزان تمدن یک جامعه را می‌توان از تعداد زندانیانش فهمید. فئودور داستایفسکی

در انجیل گفته شده است؛ «سپس حقیقت را خواهی دانست و حقیقت تو را آزاد خواهد کرد.»

«کسی نمی‌تواند از شما سواری بگیرد، مگر اینکه خودتان برای او خم شده باشید.»

همهٔ قاتلین بند اعدامی‌ها یاد گرفته‌اند که قاتل باشند -از پدر و مادرهایشان، از یک سیستم، از وحشی‌گری انسان بی‌رحم دیگری- اما هیچ‌کس قاتل به این دنیا نیامده است.