بریده‌هایی از کتاب دو استکان عرق چهل گیاه

حالا تو بخند خنده ابتدای فراموشی است!

ما غذا را با غصه‌های تمام جهان می‌خوریم و سیر می‌شویم

ما برای حفظ تصاویر مضحک اجدادمان دیوار را به رسمیت شناختیم!

ای کاش آسمان بودم حتا اگر تنها یک پرنده در من پر می‌زد

تقدیر نانوشته‌ترین وهم آفرینش است این را از تکه‌ای آهن آموختم خمپاره‌ای که هرگز عمل نکرد

دیگر برای همقد شدن با اهالی زمین خودم را هرس نخواهم کرد

ای کاش آسمان بودم حتا اگر تنها یک پرنده در من پر می‌زد

تا ابد خون سرفه می‌کند

این‌جا جای همه‌چیز باهم عوض شده است پنجره دیواری است که باز و بسته می‌شود

ین‌جا فرانسه نیست! عقب‌نشینی هم از قواعد بازی‌ست برگردیم ما هشتاد میلیون هم که باشیم قدر هشت سرباز چوبی که نیستیم