بریده‌هایی از کتاب دوئل دو صندلی خالی

۳۱: انتظار انتظار پاییز را می‌کشد برگ چنار تا فرو ریزد بر خاکی که تو در آن خوابیده‌ای

نکند از قلم بیندازد سرنوشت آن چند لحظه‌ای را که قرار است در آغوشت بگیرم و ببوسمت

مثل محکومان به اعدام چشمانم را می‌بندم تا رفتن از کنارت را نبینم

اگر اسکندر سربازانش را از تاریخ بیرون بیاورد و خون‌های ریخته به رگ‌های صاحبان‌شان برگردند من هم دست‌وپای گم‌شده‌ام را پیدا می‌کنم برای بغل کردنت