بریده‌هایی از کتاب ایدئولوژی زیبایی‌شناسی

آدام اسمیت اظهار می‌دارد که تنها تخیل قادر است پیوندی زیبایی‌شناختی میان افراد ایجاد کند و ما را، فراسوی بن‌بست خودخواهانهٔ حواس، به همبستگی متقابل با یکدیگر بکشاند: «[حواس ما] هیچ‌گاه نتوانسته‌اند، و نمی‌توانند، ما را به فراتر از شخص خودمان سوق دهند، و تنها با اتکا به تخیل است که می‌توانیم به تصوری از احساس (دیگران) شکل بخشیم.» (۱۱) تخیل ضعیف‌تر از حواس اما قوی‌تر از عقل است

«دل تنها قانون‌های خویش را می‌پذیرد؛ زمانی که می‌خواهیم آن را به بند کشیم، آن را از دست می‌دهیم؛ و تنها زمانی می‌توانیم آن را در بند داشته باشیم که رهایش بگذاریم.»

اگر قرار است ایدئولوژی کارامد باشد، لازم است کیفیتی لذت‌بخش، شهودی، و خودتأییدکننده داشته باشد: در یک کلام، زیبایی‌شناسانه باشد

عرف‌ها بهتر از قوانین عمل می‌کنند، «چرا که، هم برای حاکمان و هم برای حاکمیت‌شوندگان، به نوعی طبیعت بدل می‌شوند.»

نیچه می‌گوید که هر زمان کسی درمورد انسان‌ها «بد اما نه با بدخواهی» سخن بگوید، و آن‌ها را شکمی با دو نیاز و سری با یک نیاز تعریف کند، آن‌گاه «دوستدارِ دانش باید با دقت و پشتکار به او گوش بسپارد». (۴)

«پرورده‌ترین امیال ذاتیِ ساده‌ترینِ آن‌ها هستند، و اگر چنین نباشند، برخطایند.»

شوخ‌طبعی جهانی تهدیدگر را به فرصتی برای کسب لذت تبدیل می‌کند؛ و از این نظر بیش از هر چیز شبیه به امر والای کلاسیک است، که به گونه‌ای مشابه به ما امکان می‌دهد تا از حس آسیب‌ناپذیری در برابر دهشت‌های پیرامونمان کسب لذت کنیم.

اگر قدرتِ نیچه‌ای بدن را پُرباد می‌کند، میل فرویدی باد آن را خالی می‌کند

بدون کسی که بر او فرمان برانیم سروری‌ای وجود نخواهد داشت

اگر زبان، به معنای وسیع کلمه، آن چیزی باشد که در وهلهٔ اول میل را می‌گشاید، میل نیز همان چیزی است که می‌تواند زبان را به لکنت و خاموشی بکشاند.