بریده‌هایی از کتاب بهترین خودت باش

جایی که من مناسب آن و در آن مورد قبول باشم، وجود ندارد مگر آن که خودم آن را بسازم. جیمز بالدوین

زندگی آنقدر کوتاه است که ارزش ندارد بخواهید نگاهتان را از مقصد مدنظرتان بردارید و یا منحرف بشوید با هرچیزی که ممکنه بر سر راه شما قرار بگیرد و شما را از مسیر که برای آن ساخته شدید، باز دارد.

عشق اول تازه چند ماه پس از بیرون رفتن دوباره به حالت‌های قدیمی خود برگشت و من بالاخره از دژی که او از دبیرستان به دورم ساخته بود، به آرومی داشتم خارج می‌شدم. بعد پنج سال و نیم باهم بودن، من کاملا آماده این بودم که از این که همیشه با آن فرد بمان خودم را خلاص کنم؛ زمان آن بود که از این رابطه خارج شوم و راه خودم را در جهتی دیگر شروع کنم.

آن شب در کتابخانه، کنار گذاشتن دروغ‌ها و دیدن جنبه‌های مخفی زندگی یکدیگر، باعث شد هر دویمان احساس رهایی بکنیم.

قرار بود رابطه ما بهتر از اینها باشد.

من همیشه دروغگوی بدی بودم و این دورویی که داشتم، اذیتم می‌کرد. ولی با گذشت زمان، بهتر توانستم که دوگانگی این دو شخصیت متفاوت را مدیریت کنم: در دانشکده، من یک دانشجو شاد با نمرات عالی بودم، یک آدم شاد، فعال و کاریزماتیک از لحاظ اجتماعی که مشتاقانه به دنبال پیدا کردن مسیرم در یک محیط جدید بودم. ولی وقتی با عشق اول بودم، نقش یک زن محکم که همیشه همراه شریکش می‌ماند را بازی میکردم. نقش زنی که وفاداری اش مرا از آن شخصیتم در دانشکده و از زنی که می‌خواستم باشم، دورتر و دورتر می‌کرد.

مهم نبود که کجا بودم یا چه کاری می‌کردم، مطمئن می‌شدم که حتما سر ساعت ۸ هر شب در اتاقم به تماس‌های او پاسخ دهم. در گروه‌های مطالعاتی شرکت نمیکردم، به مهمانی‌های خانگی نمی رفتم، شام در کافه تریا با دوستانم را قبول نمی کردم. همه و همه فقط بخاطر اینکه نمی خواستم احساس کند که ترک شده و تنهاست. آن تماس‌های شبانه تنها راه برقراری ارتباط بین مان بود.

من هیچوقت در زندگی ام مورد ضرب و شتم واقع نشده بودم. هیچوقت شاهد خشونت در خانه مان نبودم. با این حال من توان این را نداشتم که این رابطه را رها کنم حتی زمانی که می‌ترسیدم از آن مقصدی که داریم به سمتش میریم. اینقدر شرمنده بودم که نمی توانستم به خانه زنگ بزنم. معمولا به مادرم همه چیز را می‌گویم، مگر اینکه برای چیزی که خواهد گفت آماده نباشم. بنابراین، این اتفاق را تعریف نکردم.

گریه می‌کردم و متعجب بودم از این که چطور به اینجا رسیدم؟ فکر می‌کردم شرایط بهتر خواهد شد.

در خوشبینانه ترین حالت هم، برای او مثل یک گزینه بی دردسر و راحت بودم.

واضح بود که ما هر دو در حال دور شدن از آن زوجی بودیم که همیشه رویای تبدیل به آن را داشتیم.

در آن زمان، ما سه سال بود که با هم بودیم و بنظر غیرممکن می‌رسید که او را در شرایطی که به ظاهر بدترین وضعیت اوست، رها کنم. بنابراین درعوض، در بدترین وضعیتش همراهش ماندم.

من همه جوره پای او بودم. پایبند به قول و قرار بینمان بودم. حتی وقتی که دیگر برایم جالب نبود.  همه به این دلیل که نمی دانستم چگونه این رابطه را رها کنم.

اگر دوست پسرتان برای کسی جز مادرش اجازه داد شما صندلی عقب بشینید، بدانید که او، آن کسی نیست که بدنبالش هستید.

ترسیده بودم و لی وقتی ترس آشنا باشه، باعث میشود که ادامه بدهید. درنتیجه هم میترسید و هم می‌خواهید که همراهی کنید.

آسمان پناهگاه من شد. مکانیسم مقابله ای من شد. نشانه خصوصی من از امیدی بود که هرگاه مطمئن بودم در حال غرق شدنم، مرا به بالا می‌کشید.

در نوجوانی اولین اشتباه اساسی در رابطه را انجام دادم، همان اشتباهی که خیلی از دخترها می‌کنند. فکر کردم: «هرچند این رابطه درد آور و آزاردهنده هست ولی او تغییر خواهد کرد»

بنابراین هرچه مشکلات رابطه ام بیشتر می‌شد، بیشتر تلاش میکردم که تا بهبودش بدهم. بجای اینکه از آنها دوری کنم، بدنبال راه حل براشون باشم. برای رابطه ام جنگیدم و در همه حال پای آن ماندم. چون مگه این همان کاری نیست که برای عشق انجام می‌دهید؟ یک دختر نوجوان سردرگم که نصیحت مادرش را بدتعبیر کرده را بردارید و با یک دوره مدارم از ویدئوهای رپ شهوت انگیز که در آن زنان را پست میکنند و از پسران بد تجلیل می‌کنند، مخلوط کنید و بعد آن را به مقداری کلیشه‌های رویایی در باره اینکه عشق بر همه چیز غلبه خواهد کرد، آغشته کنید و ببینید که چی درست میشه. یک دستور عمل کاملا مضر و آسیب رسان برای اینکه چطور زنان خودشان را برای پویایی روابط مزخرف و غیرمنصفانه تباه کنند.

حتی مادرم می‌گفت: باید سخت تلاش کنی تا بتوانی عشق را بدست بیاوری. بعلاوه، او تصمیم گرفت، باوجود تمام اشتباهات دردآور پدرم، با او بماند. هر روز در خانه مان می‌دیدم که چطور وفاداری و بخشش می‌تواند کارآمد باشد، حتی در روابط به هم ریخته و مشکل دار. این‌ها اولین درسهای سازنده من درباره عشق بود.

هر کدام از ما با ضربه روحی ای که میبینیم، متفاوت برخورد می‌کنیم. پدرم برای درمان خود به الکل روی آورد.