بریده‌هایی از کتاب آنته کریستا

پدر و مادرم به نحوی رفتار می‌کردند که انگار ما فقط وظیفه داریم و بقیه هم فقط حق دارند؛ حتا در مورد عذرخواهی کردن.

آنان که تصور می‌کنند مطالعه به‌منزلهٔ گریز از دیگران است، سخت در اشتباه‌اند؛ خواندن، حضور داشتن در جهان واقعیت در منسجم‌ترین شکل آن است.

اگه تو زندگی رنج می‌کشی، به این دلیله که همیشه زندگی رو پس می‌زنی. وقتی که واقعیت زندگی رو بپذیری، دیگه رنج نمی‌بری.»

تیری که از قلب او بیرون می‌آید و به سمت خود او بازمی‌گردد. کوچک‌ترین بُرد جهان

«من از کسانی هستم که دیگران را دوست دارند، نه از کسانی که از دیگران متنفرند.»

اون همیشه حرفی برای گفتن داره. ولی تو برای هیچ‌کس، حرفی برای گفتن نداری، حتا برای خودت. تو پوچی. شاید کریستا کمی کارهای عجیب انجام بده، ولی لااقل وجود داره و این خیلی بهتر از اینه که شبیه تو باشه.

من شانزده‌ساله بودم و هیچ‌چیزی نداشتم. نه سرمایه‌ای، نه آرامشِ روحی‌ای، نه دوستی، نه عشقی و نه ایده‌ای. حتا مطمئن نبودم روح دارم. خودم بودم و همین کمد لباس و کتاب‌هایم.