بریده‌هایی از کتاب تزار عشق و تکنو

آدم حتی اگر شخصیت شرورِ داستانِ کس دیگری باشد، همچنان قهرمان داستان خودش باقی می‌ماند.

آنها که نمی‌توانند موفق شوند، تعلیم می‌دهند. آنها که نمی‌توانند تعلیم بدهند، موفقیت‌های دیگران را سانسور می‌کنند.

آینده از لباس عزا هم سیاه‌تر به نظر می‌رسید.

مادر آرامش می‌بخشد، مادر تمیز می‌کند، مادر می‌بخشد وقتی هر آدم عاقل دیگری مضایقه می‌کند.

هر چیزی که آن‌قدر بزرگ باشد که بتوانی عاشقش شوی بالاخره ناامیدت می‌کند، بعد به تو خیانت می‌کند، و عاقبت فراموشت می‌کند. اما چیزهایی که آن‌قدر کوچک هستند که در یک جعبه‌کفش جا شوند، همان که بودند می‌مانند.

«کلام آخر از آن توست.» «نام تو کلام آخرین خواهد بود.»

تبدیلِ من می‌خواهم به من کردم قاعدهٔ بزرگ‌شدن است.

نوجوان‌ها در آرزوی آزادی هستند و بزرگ‌ترها در آرزوی امنیت

به شیوه‌های مختلفی می‌اندیشیدیم که جسم می‌تواند به روحش خیانت کند، و از خود می‌پرسیدیم که آیا بزرگ‌شدن هم در نوع خود آسیب محسوب می‌شود. چه تب‌آلود و پرشتاب بارها و بارها عاشق و فارغ می‌شدیم. مدام به آدم‌هایی بدل می‌شدیم که بعدها مایهٔ تأسف و پشیمانی‌مان می‌شد.

اگر قاتل‌ها قبل از ارتکاب قتل، صورت قربانی‌ها، و قاضی‌ها قبل از دادن حکم، صورت محکومان را به تصویر بکشند، دیگر صورتی باقی نمی‌ماند که مأموران اعدام نقاشی کنند.

«این پرزیدنت قدیروفه خیلی محبوبه. توی انتخابات قبلی صد و دو درصد رأی آورد.» «من هیچ‌وقت ریاضیاتم خوب نبوده.» «پس شاید بتونی ناظر انتخاباتیِ آینده‌داری بشی.»

فقط تلهٔ موش است که پنیر مجانی می‌دهد

یک بار دیگر از اول شروع کنیم. از اول. فقط این یک فرصت را به من بدهید. خواهش می‌کنم.

آرام می‌گفتم: «آخرین اندیشهٔ بشری از آن تو خواهد بود.» می‌گفت: «آن اندیشه تو خواهی بود.» «کلام آخر از آن توست.» «نام تو کلام آخرین خواهد بود.»

این واقعه سوراخ کلیدی بود که از آن برای اولین بار گوشه‌ای از جنون زندگی را دیدم: نهادهایی که به درستیِ آنها ایمان داریم گمراهمان می‌کنند، عزیزانمان ناامیدمان می‌کنند، و مرگ همیشه در کمین است.

مرگ آنها سالخورده‌مان کرده، گویی سال‌های عمرِ نکردهٔ آنها به عمرِ رفتهٔ ما اضافه شده و ما سرخوردگی‌های زندگی‌های کرده و نکرده را متحمل می‌شویم

به نظرم تمام زندگی ما خواب و رؤیاست -همان‌قدر برای ما واقعی است که برای دیگران بی‌معناست.

البته بیشترین سانسور را ناشران مطبوعات انجام می‌دهند. اندکی بریدن و ویرایش و تنظیم حاشیه می‌تواند عناصر نامطلوب زیادی را حذف کند. البته این کار هم مشکلات و محدودیت‌های خودش را دارد. مثلاً گونه‌های پُرچاله‌چولهٔ استالین. برای ترمیم آنها باید سرش را کامل قطع می‌کردی، جرمی که سر خودت را هم خیلی زود بر باد می‌داد.

براشون باورکردن این‌که ممکنه چیزی رو از دست بدن راحت‌تر از اینه که قبول کنن چیزی رو که میخوان به‌دست آوردهن.

مگر این همان چیزی نبود که هر پدر و مادری آرزویش را دارد؟ این که به فرزندت اعتماد به نفس و حمایت کافی برای استفاده از فرصت‌ها را بدهی تا در جایی که تو شکست خورده‌ای موفق شود؟