بریده‌هایی از کتاب تزار عشق و تکنو

یک بار دیگر از اول شروع کنیم. از اول. فقط این یک فرصت را به من بدهید. خواهش می‌کنم.

آرام می‌گفتم: «آخرین اندیشهٔ بشری از آن تو خواهد بود.» می‌گفت: «آن اندیشه تو خواهی بود.» «کلام آخر از آن توست.» «نام تو کلام آخرین خواهد بود.»

این واقعه سوراخ کلیدی بود که از آن برای اولین بار گوشه‌ای از جنون زندگی را دیدم: نهادهایی که به درستیِ آنها ایمان داریم گمراهمان می‌کنند، عزیزانمان ناامیدمان می‌کنند، و مرگ همیشه در کمین است.

مرگ آنها سالخورده‌مان کرده، گویی سال‌های عمرِ نکردهٔ آنها به عمرِ رفتهٔ ما اضافه شده و ما سرخوردگی‌های زندگی‌های کرده و نکرده را متحمل می‌شویم

به نظرم تمام زندگی ما خواب و رؤیاست -همان‌قدر برای ما واقعی است که برای دیگران بی‌معناست.

البته بیشترین سانسور را ناشران مطبوعات انجام می‌دهند. اندکی بریدن و ویرایش و تنظیم حاشیه می‌تواند عناصر نامطلوب زیادی را حذف کند. البته این کار هم مشکلات و محدودیت‌های خودش را دارد. مثلاً گونه‌های پُرچاله‌چولهٔ استالین. برای ترمیم آنها باید سرش را کامل قطع می‌کردی، جرمی که سر خودت را هم خیلی زود بر باد می‌داد.

نوجوان‌ها در آرزوی آزادی هستند و بزرگ‌ترها در آرزوی امنیت

به شیوه‌های مختلفی می‌اندیشیدیم که جسم می‌تواند به روحش خیانت کند، و از خود می‌پرسیدیم که آیا بزرگ‌شدن هم در نوع خود آسیب محسوب می‌شود. چه تب‌آلود و پرشتاب بارها و بارها عاشق و فارغ می‌شدیم. مدام به آدم‌هایی بدل می‌شدیم که بعدها مایهٔ تأسف و پشیمانی‌مان می‌شد.

چرا بچه‌ها محکومند که حتی وقتی در نگاه خودشان آن‌قدر زشت هستند، در نگاه پدر و مادر همچنان زیبا باشند؟

، حتماً فارِست گامپ رو دیدی.» «فیلمش در مورد طبیعته؟ » «نه، نه. مال سینمای کلاسیکه. در مورد اینه که چطور تمام دستاوردهای پنجاه سال اخیر جامعهٔ امریکا واقعاً فقط حاصل خرشانسی یه مردک روانی بوده.» «یه فیلم تبلیغاتی ساخت شوروی بود؟»