بریده‌هایی از کتاب تزار عشق و تکنو

مرگ آنها سالخورده‌مان کرده، گویی سال‌های عمرِ نکردهٔ آنها به عمرِ رفتهٔ ما اضافه شده و ما سرخوردگی‌های زندگی‌های کرده و نکرده را متحمل می‌شویم تا آنجا که حتی وقتی تنهاییم و در دستشویی ساکتمان دندان‌هایمان را مسواک می‌زنیم، وقتی بیدار در رختخواب خالیمان دراز می‌کشیم، حتی وقتی روی بچه‌هایمان را در رختخواب خوب پوشانده‌ایم، وقتی دوستانمان دندان‌هایشان را در دستشویی‌های ساکتشان مسواک می‌زنند و بیدار در رختخواب‌های خالیشان دراز می‌کشند، حتی وقتی در بسته است و کسی نمی‌تواند ما را ببیند یا صدایمان را بشنود، تنها نیستیم و همچنان با یک صدای جمعی فکر می‌کنیم.

فرزندان ما برای همیشه روابطمان را با والدینمان تغییر دادند. دلسوزی جای آن تحقیرِ خفیفی را گرفت که تا پیش از آن همواره نسبت به آنها احساس می‌کردیم

در نهایت، همهٔ ما سروکارمان با مردهایی افتاد که برای هر کس دیگری که زنشان می‌شد دلمان می‌سوخت

اما بدیهیات فقط زمانی بدیهی هستند که برای دیگران پیش بیایند

از ما که کسی توقع و انتظاری ندارد -هیچ‌کس تا به حال پیش‌بینی نکرده که ما سری توی سرها دربیاوریم- بنابراین درک نمی‌کنیم که شکست، آن هم زمانی که ظاهراً مقدر است کسی به موفقیت برسد، چه احساسی دارد.

جدول ضرب را از حفظ پس دادیم -که برای ما که استاد حفظ‌کردن و بازگوکردن بودیم کار سختی نبود

آیا تا حالا دیگر من را از عکس خانوادگی‌ام پاک کرده؟ آیا در پلیسه‌های لباس مادرم فرو رفته‌ام؟ من و واسکا حالا در بُعدی درست زیر سطح عکس وجود داریم، هر دو متعلق به دنیای ارواح هستیم.

باید به ایمانی که این‌قدر سهل و آسان به مؤمنینش خیانت می‌کند شک کنی.

اگر هم آن دنیایی باشد، باید از لذت و مجازاتی که هر روزه این زندگی زمینی را پر می‌کند کم‌رنگ‌تر باشد

«من تا حالا کسی رو ندیده‌ام که این‌قدر مشتاق پرکردن تفنگی باشه که خودش رو میکشه.

-درکی که پدرش هیچ‌وقت نداشت، درک این‌که نه نیروی جاذبه و نه هیچ چیز دیگری، بلکه لطف حکومت است که ما را روی زمین نگه می‌دارد.

مردم باید از رازهایشان محافظت کنند تا مبادا حکومتْ حقایق را پاک و آنها را از تاریخ و پیشینهٔ خودشان جدا کند.

انگار می‌توانستم تمامِ مدتِ پخشِ یک آهنگ را واقعاً بمیرم، در آن فراموشی شیرین فرو بروم و قلبم آرام بگیرد و آن کوبشِ بمِ پرقدرت، خونم را به‌گردش درآورد. خودم را تسلیم دیکتاتوری رقص کردم، تسلیم شورای عالی جماهیر آهنگ.

نهادهایی که به درستیِ آنها ایمان داریم گمراهمان می‌کنند، عزیزانمان ناامیدمان می‌کنند، و مرگ همیشه در کمین است.

افسوس! متأسفانه من جزو آخرین نقاش‌های اصلاح‌کنندهٔ تصاویر هستم که قبل از انقلاب در آکادمی امپریال هنر درس خوانده‌اند. این نسل جدید، هنرنشناس‌هایی مثل ماکسیم، در مدارسی درس خوانده‌اند که بچه‌ها خاکستر مخلوط‌شده با آب را با انگشت روی صورت دشمنان سیاسی می‌کشند. سانسور را قبل از نوشتن یاد می‌گیرند.

بی‌تردید پدر گالینا اظهارنظر معروف لنین را دربارهٔ سوناتِ شمارهٔ ۲۳ بتهوون شنیده بود: حیرت‌انگیز است، یک موسیقی اثیری. اما نمی‌توانم به آن گوش دهم چون من را به نوازش سرهای همنوعانی وامی‌دارد که می‌توانند چنین چیزهای زیبایی بسازند آن هم وقتی که در چنین جهنم منفوری زندگی می‌کنند. آن سرها را باید له کرد، بدون هیچ ترحمی باید آنها را له کرد.

گفت: «وحشتناک‌ترین صبحی بود که داشتم، اَلِکسی.» کسانی که غرق ناز و نعمت‌اند همیشه به آدم می‌گویند که زندگی چقدر سخت است.

گفت: «وحشتناک‌ترین صبحی بود که داشتم، اَلِکسی.» کسانی که غرق ناز و نعمت‌اند همیشه به آدم می‌گویند که زندگی چقدر سخت است.

برای حذف یک شخص تقریباً به تمام قدرت یک حکومت نیاز است، اما فقط اشتباه یک نفر -اگر همانی باشد که حالا نامش را خاطره می‌گذاریم- برای حفظ آن شخص کافی‌ست.

آنها که نمی‌توانند موفق شوند، تعلیم می‌دهند. آنها که نمی‌توانند تعلیم بدهند، موفقیت‌های دیگران را سانسور می‌کنند