بریده‌هایی از کتاب تزار عشق و تکنو

آدم حتی اگر شخصیت شرورِ داستانِ کس دیگری باشد، همچنان قهرمان داستان خودش باقی می‌ماند.

آنها که نمی‌توانند موفق شوند، تعلیم می‌دهند. آنها که نمی‌توانند تعلیم بدهند، موفقیت‌های دیگران را سانسور می‌کنند.

مادر آرامش می‌بخشد، مادر تمیز می‌کند، مادر می‌بخشد وقتی هر آدم عاقل دیگری مضایقه می‌کند.

«کلام آخر از آن توست.» «نام تو کلام آخرین خواهد بود.»

آینده از لباس عزا هم سیاه‌تر به نظر می‌رسید.

هر چیزی که آن‌قدر بزرگ باشد که بتوانی عاشقش شوی بالاخره ناامیدت می‌کند، بعد به تو خیانت می‌کند، و عاقبت فراموشت می‌کند. اما چیزهایی که آن‌قدر کوچک هستند که در یک جعبه‌کفش جا شوند، همان که بودند می‌مانند.

اگر قاتل‌ها قبل از ارتکاب قتل، صورت قربانی‌ها، و قاضی‌ها قبل از دادن حکم، صورت محکومان را به تصویر بکشند، دیگر صورتی باقی نمی‌ماند که مأموران اعدام نقاشی کنند.

تبدیلِ من می‌خواهم به من کردم قاعدهٔ بزرگ‌شدن است.

«این پرزیدنت قدیروفه خیلی محبوبه. توی انتخابات قبلی صد و دو درصد رأی آورد.» «من هیچ‌وقت ریاضیاتم خوب نبوده.» «پس شاید بتونی ناظر انتخاباتیِ آینده‌داری بشی.»

فقط تلهٔ موش است که پنیر مجانی می‌دهد