بریده‌هایی از کتاب دفاع از جیکوب

به‌عنوان فردی بالغ، روزی می‌رسد که دیگر فرزند والدینت نیستی؛ بلکه والد فرزندت هستی.

دوستان خوب مکمل یکدیگرند؛ نه شبیه یکدیگر.

عشق در سن ۵۱ سالگی آن شوروهیجان جوانی را ندارد؛ آرام‌تر است.

به سیستم اعتماد نداشتم؛ یا بهتر بگویم سیستم قضائی را مرجع خوبی برای پیداکردن حقیقت نمی‌دانستم.

بچه‌های دیگر هم خیلی مراقب حرف‌زدنشان بودند و وقتی دروغ می‌گفتند، این احتیاط بیشتر می‌شد. دودل بودند. حقیقتی که در درونشان پنهان می‌کردند باعث دستپاچگی‌شان می‌شد. این ترفند جواب نمی‌داد. اگر می‌توانستم حتماً یادشان می‌دادم کسانی که خدای دروغ‌گفتنند چطور بدون هیچ اضطرابی راست و دروغ را باهم مخلوط می‌کنند؛ مانند شعبده‌بازی که با ترفند کارت دلخواهش را در میان دیگر کارت‌ها جا می‌دهد، بدون اینکه تماشاچی متوجه شود. باور کنید من در زمینهٔ شناخت دروغ‌گوهای بزرگ آموزش دیده‌ام.

دوستان خوب مکمل یکدیگرند؛ نه شبیه یکدیگر.

در سرزمین موج‌ها افکار پریشان عمرشان کوتاه است و هیچ‌چیز نمی‌تواند شادی‌ات را بدزدد.

هیچ‌کس آدم ترش‌رو را دوست ندارد؛

زندگی در جریان است و اگر با خودمان روراست باشیم باید بگوییم زندگی طولانی است. ۳۰ یا ۳۵ هزار روز زندگی می‌کنیم؛ اما فقط چند دههٔ آن برایمان خیلی مهم است؛ روزهای بزرگی که اتفاقات مهمی برایمان رخ می‌دهد و مابقی روزها، اغلب آنها، شاید هزاران روز دیگر چندان به‌یادماندنی نیست، تکراری و حتی خسته‌کننده است. این روزها را سپری و فراموش می‌کنیم. وقتی به عقب نگاه می‌کنیم، دلمان نمی‌خواهد به این اعداد و ارقام فکر کنیم. یک‌مشت اتفاقات بزرگ را به خاطر می‌سپاریم و مابقی را به دور می‌اندازیم. ما زندگی بلند و بدون شکلمان را به‌صورتِ داستانی کوتاه درمیاوریم؛ درست مثل کاری که من می‌کنم. زندگی‌هایمان پر است از روزهای به‌دردنخور، معمولی و ازیادبردنی، و «پایان» هرگز به‌معنی تمام‌شدن نیست.

بی‌شک فرصت‌ها هم مثل توپ فوتبالند؛ در مسیر برخی قرار می‌گیرند و آنها هم خودشان را روی توپ می‌اندازند و با خودشان فکر می‌کنند این فرصت‌ها به‌دلیل استعدادهایشان ایجاد شده است.

ما والدین وقتی پای فرزندانمان در میان است، شجاعتی احمقانه از خود نشان می‌دهیم. سوگند می‌خوریم که می‌توانیم هر رنجی را به دوش بکشیم و هر مشکلی را پشت‌ِسر بگذاریم. هیچ آزمایشی تا این حد بزرگ نیست. همه‌چیز را برای فرزندمان می‌خواهیم. بااین‌حال هیچ‌کس ضدِضربه نیست؛ مخصوصاً پدر و مادرها. عشق به بچه‌ها ما را آسیب‌پذیر می‌کند.

اگر می‌توانستم حتماً یادشان می‌دادم کسانی که خدای دروغ‌گفتنند چطور بدون هیچ اضطرابی راست و دروغ را باهم مخلوط می‌کنند؛ مانند شعبده‌بازی که با ترفند کارت دلخواهش را در میان دیگر کارت‌ها جا می‌دهد، بدون اینکه تماشاچی متوجه شود.

کارآگاه در جریان تحقیق دربارهٔ جرایم خشونت‌آمیز، اغلب از مجرم نوعی تنفر در دل دارد؛ حتی قبل از اینکه بداند او کیست.

بهترین ویژگی دوستی بین مردها این است که ناراحت‌کننده‌ترین اتفاقات با توافقی دوجانبه نادیده گرفته می‌شود و ارتباطی صحیح و فرای تصور از سر گرفته می‌شود. آنها به زندگی مسالمت‌آمیز در کنار یکدیگر ادامه می‌دهند.

«باور من این است که اگر نوزادی را بدون توجه به اصالت، نژاد، استعدادها یا تمایلاتش تا جایی که سالم و سلامت باشد به من بسپارید، من به شما آن کسی را تحویل می‌دهم که مد نظرتان است. از او هنرمند، سرباز، دکتر، وکیل یا کشیش می‌سازم. حتی از او یک دزد هم می‌توانم بسازم. تصمیم با شماست. یک نوزاد پتانسیل تبدیل‌شدن به همهٔ اینها را دارد. تنها چیزی که لازم دارد تعلیم، زمان و محیط کنترل‌شده و مناسب است.» اصول رفتارگرایی (واتکین، ۱۹۱۳)

فردی را همچون سندان تربیت کنید. او همیشه منتظر ضربه‌خوردن است.