بریده‌هایی از کتاب شاید نیاز داری با یک نفر حرف بزنی

«یک فرقی بین درد و رنج کشیدن هست. تو قرار است درد را حس کنی – همه گاهی درد را حس می‌کنند – اما لازم نیست این‌قدر زیاد رنج بکشی. تو درد را انتخاب نمی‌کنی، اما رنج‌کشیدن را انتخاب می‌کنی.»

درست است – گاهی جهنم خود ما هستیم. گاهی ما مسبب مشکلات هستیم. و اگر بتوانیم از سر راه خودمان کنار برویم، چیزی خارق‌العاده رخ می‌دهد.

یک نفس عمیق بکش.

یکی از مهم‌ترین گام‌های درمان این است که به افراد کمک کنیم مسئولیت مخمصهٔ کنونی زندگی‌شان را بپذیرند، چون وقتی متوجه شوند که می‌توانند (و باید) زندگی خودشان را بسازند، آن‌وقت آزادند که تغییر ایجاد کنند. البته اغلب مردم این اعتقاد را دارند که عمدهٔ مشکلاتشان وابسته به موقعیت و شرایط است – عواملی که می‌توان گفت بیرونی‌اند. و اگر مشکلات را عوامل و افرادی غیر از خود ما، چیزهایی در آن بیرون، ایجاد کنند، چرا آدم‌ها زحمت تغییر را به خود بدهند؟

«تنها راهِ بیرون‌رفتن، عبور از میانِ راه است.»

روان‌درمانی واکنش‌هایی عجیب برمی‌انگیزد چون به نوعی شبیه به هرزه‌نگاری است. هردو نوعی از عریانی را دربرمی‌گیرند. هردو قدرت ایجاد حس هیجان را دارند. و هردو میلیون‌ها استفاده‌کننده دارند که بیشترشان این استفاده را محرمانه نگه می‌دارند.

مطمئناً همهٔ ما معیارهایی داریم که قرارداد را به هم می‌زنند. اما وقتی که بیماران مرتباً خود را درگیر این نوع تحلیل می‌کنند، گاهی می‌گویم «اگر ملکه بیضه داشت، شاه می‌شد.» اگر در زندگی خود با وسواس پیش بروید، اگر نفهمید که «کمال‌گرایی دشمن دست‌یافتن به چیزهای خوب است» ممکن است خود را از شادی محروم کنید. در ابتدا بیماران به‌خاطر بی‌پرده بودنم جا می‌خورند، اما در نهایت این بی‌تعارفی آنها را از ماه‌ها مشاوره نجات می‌دهد.

چه کسی جز خود ما مانعمان می‌شود؟

تغییر و فقدان، دو یار جدایی‌ناپذیرند

«یاد کاریکاتوری معروف افتادم. از یک زندانی است، میله‌ها را تکان می‌دهد، مستأصلانه می‌خواهد بیرون بیاید – اما سمت راست و چپش، باز است، بدون میله.»

اگر در زندگی خود با وسواس پیش بروید، اگر نفهمید که «کمال‌گرایی دشمن دست‌یافتن به چیزهای خوب است» ممکن است خود را از شادی محروم کنید.

ما در ارتباط داشتن با دیگران رشد می‌کنیم.

«انسان مدرن وقتی کارها را سریع انجام نمی‌دهد فکر می‌کند چیزی را – زمان را – از دست می‌دهد؛ اما نمی‌داند با زمانی که به دست می‌آورد چه کار کند جز کشتنش.»

اینترنت می‌تواند هم تسکین‌دهنده باشد و هم اعتیادآور، راهی است برای ساکت کردن درد (تسکین) و درعین‌حال هم‌زمان ایجاد آن (اعتیاد). وقتی که مخدر مجازی اثرش را از دست می‌دهد، حس بدتری پیدا می‌کنید، نه بهتر.

پشیمانی می‌تواند به یکی از این دو راه منجر شود: یا می‌تواند به گذشته زنجیرتان کند یا به‌عنوان موتور تغییر به خدمتتان درآید.

بسیاری از رابطه‌هایی که دیده‌ام فقط به این خاطر از درون نابود شده‌اند که یک نفر از رهاشدن می‌ترسد و هرکاری در توانش است می‌کند تا طرف مقابل را فراری دهد، برای او گفته‌ام. دارد کم‌کم درک می‌کند آن چیزی که خودتخریبی را این‌قدر پیچیده می‌کند این است که تلاش می‌کند یک مشکل را حل کند (تسکین اضطراب رهاشدگی) با ایجاد مشکلی دیگر (کاری کند که همسرش ترکش کند).

ناتوانی در نه گفتن عمدتاً به‌خاطر مهرطلبی است؛ مردم گمان می‌کنند که اگر نه بگویند، دیگران دوستشان نخواهند داشت. اما ناتوانی در بله گفتن، به درخواست صمیمی‌شدن، فرصت شغلی، برنامهٔ ترک الکل، بیشتر به فقدان اعتمادبه‌نفس برمی‌گردد. آیا خرابش می‌کنم؟ آیا به بدی تمام می‌شود؟ امن‌تر نیست همین جایی که هستم بمانم؟

به‌عنوان یک درمانگر در مورد درد زیاد می‌دانم، در مورد اینکه درد چطور با فقدان مرتبط است. اما چیزی را هم می‌دانم که عموم افراد کمتر از آن باخبرند: اینکه تغییر و فقدان، دو یار جدایی‌ناپذیرند. بدون فقدان نمی‌توانیم تغییر داشته باشیم، به این خاطر است که مردم اغلب می‌گویند خواهان تغییرند، اما دقیقاً همان‌طور باقی می‌مانند.

حتی در بهترین رابطهٔ ممکن، گاهی آزرده خواهی شد، و هرقدر هم که کسی را دوست داشته باشی، باز هم ممکن است گاهی او را آزرده کنی، نه به این خاطر که می‌خواهی بلکه چون انسانی. به ناچار همسرت، والدینت، بچه‌هایت، دوست صمیمی‌ات را آزرده خواهی کرد، و آنها هم تو را آزرده خواهند کرد – چون اگر تقاضای رابطه‌ای صمیمانه داشته باشی، آزرده شدن بخشی از قرارداد است

بسیاری از رفتارهای ویران‌گر ما ریشه در خلئی عاطفی دارند، پوچی‌ای که تشنهٔ چیزی است که پرش کند.