بریده‌هایی از کتاب شاید نیاز داری با یک نفر حرف بزنی

«مؤثرترین مسکّن کوتاه‌مدت بی‌نیاز به نسخه»

می‌توان زوجی را تصور کرد که داروی رفلکس معده‌شان را از هم مخفی کنند؟

گاهی جهنم خود ما هستیم. گاهی ما مسبب مشکلات هستیم. و اگر بتوانیم از سر راه خودمان کنار برویم، چیزی خارق‌العاده رخ می‌دهد.

خلاقیت به مثابه توانایی درک جوهر یک چیز و جوهر چیزی کاملاً متفاوت و درهم کوبیدن آنها برای خلق چیزی کاملاً جدید، تعریف شده است

وقتی به این نتیجه رسید که زندگی‌ای که برایش مانده برای نگه‌داشتن زندگی کافی نیست، بدنش به‌طور طبیعی از خواستش پیروی کرد و در عرض چند روز از دنیا رفت.

مطمئن بودم که در طول زمان از جان خوشم خواهد آمد. مطمئن بودم پشت نمایش دلسردکننده‌اش، چیزی دوست‌داشتنی – و حتی زیبا – ظهور خواهد کرد.

هر اندازه که دنیا را برای یافتن زیبایی زیر پا بگذاریم، بازهم باید آن را با خودمان ببریم، وگرنه پیدایش نمی‌کنیم. رالف والدو امرسون

«همه چیز را می‌توان از انسان گرفت، جز یک چیز: آخرین آزادی‌های انسانی – اینکه انسان نگرشش را در هر مجموعه شرایطی انتخاب می‌کند.»

چیزی که آدم‌ها دوست ندارند در موردش فکر کنند این است که می‌توانی همه چیز را درست انجام بدهی – در زندگی و در پروتکل درمان – و همچنان بدشانسی بیاوری. و وقتی که این اتفاق می‌افتد تنها کنترلی که داری این است که چطور با این بدشانسی کنار بیایی – به روش خودت، نه روشی که دیگران می‌گویند باید در پیش بگیری.

در فرافکنی، بیمار باورهایش را به فردی دیگر نسبت می‌دهد؛ در همانندسازی فرافکن، آنها را به درون فرد دیگر می‌فرستد. برای مثال، ممکن است مردی از دست رئیسش سر کار عصبانی باشد بعد بیاید خانه و به همسرش بگوید «انگار عصبانی هستی.» او فرافکنی می‌کند، چون همسر عصبانی نیست. از طرف دیگر در همانندسازی فرافکن، مرد ممکن است از رئیسش عصبانی باشد، برگردد خانه و اساساً خشمش را به درون همسرش تزریق کند. در حقیقت همسرش را عصبانی می‌کند. همانندسازی فرافکن مثل انداختن سیب‌زمینی داغ به طرف فرد دیگر است. مرد دیگر خشمش را احساس نمی‌کند چون حالا خشمش درون همسرش زندگی می‌کند.

«معنای آرامش این نیست که جایی باشی بی‌سروصدا، بدون مشکل یا سختی. معنایش این است که وسط تمام اینها در دل آرام باشی.»

اگر زمان حال را صرف درست‌کردن گذشته یا کنترل آینده کنیم در جای خود گیر می‌افتیم در پشیمانی ابدی

«نیازی نیست احساساتت با چیزی که فکر می‌کنی باید باشند، همخوانی داشته باشند. آنها فارغ از تو وجود دارند، بنابراین تو هم می‌توانی به آنها خوشامد بگویی، چون سرنخ‌های مهمی در خود دارند.» چندبار چیزی مشابه این را به بیماران خودم گفته‌ام؟ اما اینجا احساس می‌کنم اولین‌بار است که آن را می‌شنوم. احساساتت را قضاوت نکن؛ به آنها توجه کن. از آنها به‌عنوان نقشهٔ راهنمایت استفاده کن. از حقیقت نترس.

روند درمان به شدت وابسته به خصایص فردی است، به‌خاطر اینکه هیچ راه قالبی برای کمک به افراد در عمیق‌ترین سطح ترس‌های هستی‌شناسانه (اگزیستانسیال) – یا چیزی که یالوم «نگرانی‌های غایی» نامید - وجود ندارد. مرگ، تنهایی، آزادی و پوچی، چهار نگرانی غایی هستند. مرگ، البته، ترسی غریزی است که اغلب سرکوب می‌کنیم اما وقتی پیرتر می‌شویم غالباً افزایش می‌یابد. فقط از مردن به معنای لفظی کلمه نیست که می‌ترسیم بلکه در مفهوم نیستی، ازدست‌دادن هویتمان، ازدست‌دادن خود جوان‌تر و سرزنده‌ترمان می‌ترسیم. چطور در مقابل این ترس از خودمان دفاع می‌کنیم؟ گاهی از بزرگ‌شدن سر باز می‌زنیم. گاهی خودتخریبی می‌کنیم. و گاهی با سرعت هرچه تمام‌تر مرگ قریب‌الوقوع‌مان را انکار می‌کنیم. اما همان‌طور که یالوم در روان‌درمانی اگزیستانسیال نوشته است، آگاهی ما به مرگ کمکمان می‌کند کامل‌تر زندگی کنیم – و با اضطراب کمتر، نه بیشتر.

گر این شغل آن طرف پل نبود، فرصتی بی‌نقص می‌شد (پس توی شغل بی‌آینده‌ام باقی می‌مانم و همچنان بهتان می‌گویم چقدر به شغل دوستانم غبطه می‌خورم).

«مردم هرکاری می‌کنند، مهم نیست چقدر پوچ و بی‌معنی باشد، تا از مواجه شدن با روح خود اجتناب کنند.»

به یاد گفتهٔ اینشتین می‌افتم: «هیچ مشکلی را نمی‌توان در همان سطح از آگاهی که ایجاد شده، حل کرد.»

«هرقدر بیشتر شکننده‌بودنت را بپذیری، کمتر احساس ترس خواهی کرد.»

نمی‌توانی به رنجت با کوچک شمردنش خاتمه دهی. به رنجت با پذیرفتنش و فهمیدن اینکه با آن چه کنی، خاتمه می‌دهی.

سلسله‌مراتبی برای رنج وجود ندارد. درد و رنج نباید رتبه‌گذاری شود چون دردکشیدن، مسابقه نیست. همسران اغلب این مسئله را فراموش می‌کنند، ادعا می‌کنند سهمشان از درد بیشتر است: من تمام روز بچه‌ها را نگه می‌داشتم. کار من خسته‌کننده‌تر از کار توست. من از تو تنهاترم. درد و رنجِ کی می‌برد، یا می‌بازد؟ اما درد، درد است.