بریده‌هایی از کتاب شاید نیاز داری با یک نفر حرف بزنی

هر قدر هم که در ظاهر عجیب و غریب باشد؟ درمانگرها به بیمارانشان می‌گویند: حسادت‌هایت را دنبال کن. نشانت می‌دهد که چه می‌خواهی.

«طبیعت زندگی، تغییر است و طبیعت آدم‌ها، مقاومت در برابر تغییر

«مردم هرکاری می‌کنند، مهم نیست چقدر پوچ و بی‌معنی باشد، تا از مواجه شدن با روح خود اجتناب کنند.»

مردم اغلب می‌گویند خواهان تغییرند، اما دقیقاً همان‌طور باقی می‌مانند.

من هم مثل بیشتر مردم، کمتر حس کردن را با بهترشدن اشتباه گرفته بودم.

هیچ‌وقت خیانت نکرده‌ام و هیچ‌وقت نخواهم کرد.

«یک فرقی بین درد و رنج کشیدن هست. تو قرار است درد را حس کنی – همه گاهی درد را حس می‌کنند – اما لازم نیست این‌قدر زیاد رنج بکشی. تو درد را انتخاب نمی‌کنی، اما رنج‌کشیدن را انتخاب می‌کنی.

«درون هرکس چیزی دوست‌داشتنی هست»

یادم آمد که قلب در هفتادسالگی همان‌قدر شکننده است که در هفده‌سالگی. آسیب‌پذیری، آرزومندی، شور و شوق، همه‌شان در نهایت خودند. عاشق‌شدن هیچ‌وقت پیر نمی‌شود. مهم نیست چقدر خسته و دلزده‌ای، چقدر عشق باعث رنجت شده، عشقی تازه، کاری جز این نمی‌کند که باعث شود احساس امید و زنده‌بودن کنی، درست مثل اولین‌بار. شاید این‌بار ریشه‌دارتر: تجربهٔ بیشتری داری، خردمندتری، می‌دانی که زمان کم‌تری داری. اما وقتی که صدای عاشقت را می‌شنوی یا می‌بینی که آن شماره تلفن روی صفحهٔ گوشی‌ات ظاهر می‌شود، قلبت هنوز هم از جا می‌جهد. عشقِ دیرهنگام در زندگی این مزیت را دارد که به شکل خاصی خطاپوش، بخشنده، حساس، و ضروری است.

همگی «ابله» هستند. می‌خواهد بداند چرا دنیا پر از این همه ابله شده است؟

چیزی دلپذیرتر از رهایی از رنج نیست، درعین‌حال هیچ‌چیز ترسناک‌تر از محروم‌شدن از پناهگاه نیست.

چیزی دلپذیرتر از رهایی از رنج نیست، درعین‌حال هیچ‌چیز ترسناک‌تر از محروم‌شدن از پناهگاه نیست. -جیمز بالدوین

«هیچ مشکلی را نمی‌توان در همان سطح از آگاهی که ایجاد شده، حل کرد.»

بین انتقاد و شکایت تفاوت هست، اینکه اولی حاوی قضاوت است اما دومی دربردارندهٔ یک درخواست.

صداقت، دارویی قوی‌تر از همدردی است که ممکن است تسلی‌دهنده باشد اما اغلب سرپوش می‌گذارد و پنهان می‌کند. گرتل ارلیش

اگر در زندگی خود با وسواس پیش بروید، اگر نفهمید که «کمال‌گرایی دشمن دست‌یافتن به چیزهای خوب است» ممکن است خود را از شادی محروم کنید.

یکی از مهم‌ترین گام‌های درمان این است که به افراد کمک کنیم مسئولیت مخمصهٔ کنونی زندگی‌شان را بپذیرند، چون وقتی متوجه شوند که می‌توانند (و باید) زندگی خودشان را بسازند، آن‌وقت آزادند که تغییر ایجاد کنند. البته اغلب مردم این اعتقاد را دارند که عمدهٔ مشکلاتشان وابسته به موقعیت و شرایط است – عواملی که می‌توان گفت بیرونی‌اند. و اگر مشکلات را عوامل و افرادی غیر از خود ما، چیزهایی در آن بیرون، ایجاد کنند، چرا آدم‌ها زحمت تغییر را به خود بدهند؟ حتی اگر تصمیم بگیرند کارها را به شیوه‌ای متفاوت انجام دهند، مگر بقیهٔ دنیا بدون تغییر باقی نمی‌ماند؟ این بحثی منطقی است. اما دنیا این‌طوری کار نمی‌کند.

تجربهٔ آرزوی بودن با تو و برآورده نشدن این خواسته این‌قدر دردناک است که ممکن است قادر به تحملش نباشد، چون خیلی دوستت دارد.»

و به مرد چهل‌ساله‌ای گوش می‌کنم که روبه‌رویم نشسته و برایم از تمام آدم‌های زندگی‌اش می‌گوید که همگی «ابله» هستند. می‌خواهد بداند چرا دنیا پر از این همه ابله شده است؟ اینها از شکم مادر ابله بوده‌اند؟ بعداً ابله می‌شوند؟ با اعجاب می‌گوید شاید مربوط به مواد شیمیایی مصنوعی باشد که به غذاهای امروزی اضافه می‌شود. می‌گوید «به‌خاطر همین سعی می‌کنم غذاهای ارگانیک بخورم تا تبدیل به ابلهی مثل بقیه نشوم.»

درد چطور با فقدان مرتبط است. اما چیزی را هم می‌دانم که عموم افراد کمتر از آن باخبرند: اینکه تغییر و فقدان، دو یار جدایی‌ناپذیرند. بدون فقدان نمی‌توانیم تغییر داشته باشیم، به این خاطر است که مردم اغلب می‌گویند خواهان تغییرند، اما دقیقاً همان‌طور باقی می‌مانند.