بریده‌هایی از کتاب شاید نیاز داری با یک نفر حرف بزنی

پرسه‌زدن در اینترنت (فعالیتی که همکارم آن را «مؤثرترین مسکّن کوتاه‌مدت بی‌نیاز به نسخه» می‌نامد

«قبل از اینکه تشخیص بدهی آدم‌ها افسرده‌اند، مطمئن شو که عوضی‌ها دور و برشان را نگرفته‌اند»

احساسات بیشتر شبیه سامانه‌های آب و هوایی‌اند: با وزشی می‌آیند و می‌روند. تنها چون این دقیقه یا این ساعت یا این روز، احساس غم می‌کنی به این معنا نیست که همین احساس را ده دقیقه بعد، یا این بعدازظهر یا هفتهٔ بعد هم داشته باشی. هرچیزی که احساس می‌کنی - اضطراب، شعف، دلتنگی - می‌آید و دوباره می‌رود.

ما در ارتباط داشتن با دیگران رشد می‌کنیم

«آینده امید است. اما اگر از قبل بدانی چه اتفاقی می‌افتد پس امید چه می‌شود؟ آن وقت برای چه چیزی زندگی می‌کنی؟ برای چه چیزی بجنگی؟»

آزادی مستلزم مسئولیت‌پذیری است و در اغلب ما بخشی هست که مسئولیت‌پذیری را ترسناک می‌داند.

تقریباً بیست نفر آمده بودند تا به زنی تبریک بگویند که یک سال قبل دوستی در دنیا نداشت.

«درون هرکس چیزی دوست‌داشتنی هست»

«هرقدر بیشتر شکننده‌بودنت را بپذیری، کمتر احساس ترس خواهی کرد.»

آنچه شب را درون ما می‌سازد، شاید که ستارگانی برجای نهد. ویکتور هوگو

زندگی، نرخ مرگ‌ومیر ۱۰۰ درصدی دارد. تک‌تکمان خواهیم مرد و بیشترمان هیچ نمی‌دانیم چطور یا کی این اتفاق می‌افتد. در حقیقت هر ثانیه که می‌گذرد، همگی‌مان در روند نزدیک‌تر شدن به مرگ نهایی‌مان هستیم. به قول معروف، هیچ‌کدام ما زنده از اینجا بیرون نخواهد رفت.

عصبانیت، احساس مورد مراجعهٔ اکثر مردم است چون جهت‌دهی شده به بیرون است – باعصبانیت دیگران را سرزنش کردن حسی شیرین و حق‌به‌جانب دارد. اما اغلب این تنها نوک کوه یخ است و اگر زیر لایهٔ سطحی را نگاه کنید، احساسات غوطه‌ور را می‌بینید که یا از آنها آگاه نبوده‌اید یا نمی‌خواسته‌اید نشان دهید: ترس، ناامیدی، حسد، تنهایی، ناامنی. و اگر بتوانید این احساسات عمیق‌تر را آن‌قدر طولانی تحمل کنید تا درکشان کنید و به چیزی که بهتان می‌گویند گوش دهید، نه‌تنها خشمتان را به شیوه‌هایی خلاقانه‌تر کنترل خواهید کرد بلکه همیشه این‌قدر عصبانی نخواهید شد. البته خشم کار دیگری هم می‌کند – افراد را دور می‌کند و مانع می‌شود به حد کافی نزدیک شوند تا شما را ببینند.

سلسله‌مراتبی برای رنج وجود ندارد. درد و رنج نباید رتبه‌گذاری شود چون دردکشیدن، مسابقه نیست.

«و بعد مارگو عصبانی می‌شود – باورت می‌شود؟ اما به من نمی‌گوید که عصبانی است. فقط طوری رفتار می‌کند که انگار عصبانی است و انتظار دارد من از او بپرسم که مشکل چیست. اما می‌دانم که اگر بپرسم سه بارِ اول خواهد گفت «هیچی» و بعد شاید دفعهٔ چهارم یا پنجم بگوید «خودت می‌دانی مشکل چیست» و من هم خواهم گفت «نه نمی‌دانم وگرنه نمی‌پرسیدم!» لبخند می‌زند. لبخندی وسیع. سعی می‌کنم با این لبخند کار کنم – با هرچیزی که این تک‌گویی او را به گفت‌وگو بدل کند و با او ارتباط برقرار کند.

«مردم هرکاری می‌کنند، مهم نیست چقدر پوچ و بی‌معنی باشد، تا از مواجه شدن با روح خود اجتناب کنند.» اما این را هم گفته است: «هرکه به درون بنگرد، بیدار می‌شود.»

چیزی که الان اهمیت دارد فقط یک قدم است، بعد از آن قدم بعدی. این تنها چیزی است که به بیمارانی می‌گویم که وسط افسردگی فلج‌کننده گیر کرده‌اند، نوعی افسردگی که باعث می‌شود فکر کنند، حمام آنجاست. تقریباً پنج قدم آن‌طرف‌تر. می‌بینمش اما نمی‌توانم بهش برسم. یک قدم، آن‌گاه بعدی، یک‌دفعه به همهٔ آن پنج قدم نگاه نکن. فقط یک قدم بردار و وقتی که آن یک قدم را برداشتی، یک قدم دیگر بردار. در آخر می‌توانی به دوش برسی. و می‌توانی به فردا برسی و به سال آینده. یک قدم. شاید نتوانند تصور کنند که افسردگی‌شان به این زودی‌ها برطرف شود، اما نیازی نیست که این کار را بکنند. انجام دادن یک کار تشویقتان می‌کند که کار دیگری را انجام دهید، دور باطل را با چرخه‌ای سالم و مؤثر عوض کنید. بیشتر تغییرات بزرگ از صدها قدم کوچک و تقریباً نامحسوسی که در طول مسیر برمی‌داریم، حاصل می‌شوند.

«یک فرقی بین درد و رنج کشیدن هست. تو قرار است درد را حس کنی – همه گاهی درد را حس می‌کنند – اما لازم نیست این‌قدر زیاد رنج بکشی. تو درد را انتخاب نمی‌کنی، اما رنج‌کشیدن را انتخاب می‌کنی.» در ادامه توضیح می‌دهد که تمام این تکرارهای وسواس‌گونهٔ من و درجازدن‌هایم، تمام این نشخوارهای بی‌پایان و حدس و گمان‌ها دربارهٔ زندگی نامزد، اضافه کردن به درد است و باعث رنج کشیدن من می‌شود. این را مطرح می‌کند که من آن‌قدر محکم به رنج بردن چسبیده‌ام که حتماً چیزی از آن به‌دست می‌آورم. حتماً برایم در خدمت هدفی است. این‌طور است؟

استاد ناظرمان سرش را تکان داد. با لحنی خشک و بی‌روح گفت: «سرعت نور از مد افتاده است. امروز دیگر همه با سرعتِ خواستن حرکت می‌کنند.»

فقط به من نگاه می‌کند، چشم‌های سبزش پرسش‌گرند. ژاکت، شلوار پارچه‌ای خاکی رنگ و کفش راحتی پوشیده است، انگار مستقیم از «قالب‌گیری مرکزی درمانگرها» بیرون آمده است.

تصمیمی هست که مدام باید گرفته شود: طفره‌رفتن از درد یا تحمل آن و بنابراین اصلاحش.