بریده‌هایی از کتاب شاید نیاز داری با یک نفر حرف بزنی

در دانشکدهٔ پزشکی، ما دانشجویان به بیماری «دانشجوهای پزشکی» مبتلا می‌شدیم. این پدیده‌ای واقعی و ثبت‌شده است که در آن دانشجویان پزشکی باور می‌کنند به همان بیماری‌ای که مطالعه می‌کنند، مبتلا هستند.

افراد اغلب از خودکشی حرف می‌زنند نه به این خاطر که می‌خواهند بمیرند، بلکه چون می‌خواهند به رنجشان پایان دهند. اگر تنها بتوانند راهی برای این کار پیدا کنند، خیلی هم دوست دارند که زنده باشند.

معنای آرامش این نیست که جایی باشی بی‌سروصدا، بدون مشکل یا سختی. معنایش این است که وسط تمام اینها در دل آرام باشی

رشدکردن بدون اینکه اول آسیب‌پذیر شوید ناممکن است،

صداقت، دارویی قوی‌تر از همدردی است که ممکن است تسلی‌دهنده باشد اما اغلب سرپوش می‌گذارد و پنهان می‌کند.

فرندز دربارهٔ جامعه است، اما جامعه‌ای غیرواقعی. ای‌آر دربارهٔ مرگ و زندگی است اما از نوع خیالی‌اش

«قبل از اینکه حرفی بزنی از خودت بپرس این قضیه در کسی که با او حرف می‌زنم چه احساسی برخواهد انگیخت؟»

نمی‌دانستم که اگر تنها چیزی که تمام روز نگهت می‌دارد این باشد که بدانی به «تلویزیون روشن‌کردنِ بعد از شامت» می‌رسی، افسرده هستی.

(از پیش آگاه باشید: درمان همیشه شما را وارد محدودهٔ ناشناخته می‌کند، حتی اگر بخواهید که وضع موجود را حفظ کنید.)

یکی از مهم‌ترین گام‌های درمان این است که به افراد کمک کنیم مسئولیت مخمصهٔ کنونی زندگی‌شان را بپذیرند،

«درون هرکس چیزی دوست‌داشتنی هست» و من در نهایت تعجب فهمیدم که حق با اوست. ممکن نیست که عمیقاً فردی را بشناسی و نسبت به او احساس دوستی نکنی.

«همه چیز را می‌توان از انسان گرفت، جز یک چیز: آخرین آزادی‌های انسانی – اینکه انسان نگرشش را در هر مجموعه شرایطی انتخاب می‌کند.»

در همان اتاقی با شور و حال می‌رقصیم که به‌خاطر ناامیدی از هم پاشیده بودم.

من هم مثل بیشتر مردم، کمتر حس کردن را با بهترشدن اشتباه گرفته بودم. بااین‌حال احساساتم هنوز وجود دارند.

لمس شدن برای سلامت بودن در طول زندگی اهمیت دارد. لمس شدن می‌تواند فشار خون و سطح استرس را پایین بیاورد، خلق‌وخو و سیستم ایمنی را بهبود بخشد. نوزادان می‌توانند به‌خاطر نبود تماس جسمی بمیرند و بزرگسالان هم همین‌طور (بزرگسالانی که به‌طور معمول لمس می‌شوند بیشتر عمر می‌کنند). برای این شرایط حتی یک اصطلاح وجود دارد: گرسنگی پوست.

چرا شغلی را انتخاب می‌کنیم که از ما می‌خواهد افراد ناشاد، تحت فشار، ناهنجار یا ناآگاه را ببینیم و کنارشان، یکی بعد از دیگری، تنها در یک اتاق بنشینیم؟ جواب این است: چون درمانگرها می‌دانند که در آغاز، هر بیمار فقط یک عکس فوری است، که در یک لحظهٔ خاص ثبت شده. شبیه عکسی است که از زاویه‌ای نامناسب، ازتان گرفته شده و حالتی عبوس به چهره‌تان داده است. ممکن است عکسی هم باشد که در آن می‌درخشید، هدیه‌ای را باز می‌کنید یا وسط خنده‌هایتان با عاشقی هستید. هر دو شمایید در آن کسر از زمان و هیچ‌کدام شما نیستید در تمامیتتان.

– گاهی جهنم خود ما هستیم. گاهی ما مسبب مشکلات هستیم. و اگر بتوانیم از سر راه خودمان کنار برویم، چیزی خارق‌العاده رخ می‌دهد.

جوابِ سؤالِ نپرسیده همیشه نه است.

شرط می‌بندم بتوانید پنج آدم واقعاً مشکل‌دار را همین حالا بی آنکه نیازی به فکرکردنِ زیاد داشته باشید نام ببرید – از بعضی از آنها هوشیارانه اجتناب می‌کنید، از بقیه هم اگر نام خانوادگی‌تان مشترک نبود، هوشیارانه اجتناب می‌کردید

چیزی دلپذیرتر از رهایی از رنج نیست، درعین‌حال هیچ‌چیز ترسناک‌تر از محروم‌شدن از پناهگاه نیست. -جیمز بالدوین