بریده‌هایی از کتاب شاید نیاز داری با یک نفر حرف بزنی

والدین اکثر آدم‌ها کاملاً بیشترین تلاش خود را کرده‌اند، چه این «بیشترین تلاش» الف منفی یا دال مثبت بوده باشد. به ندرت والدینی وجود دارند که در عمق وجودشان، هرچند محدود، نمی‌خواسته‌اند کودکشان زندگی خوبی داشته باشد.

ممکن نیست که عمیقاً فردی را بشناسی و نسبت به او احساس دوستی نکنی. باید دشمنان جهانی را توی یک اتاق جمع کنیم تا سرگذشت‌ها و تجربیات اصلی‌شان، ترس‌ها و مبارزه‌هایشان را با هم در میان بگذارند تا ناگهان دشمنان قسم‌خوردهٔ بین‌المللی با هم کنار بیایند.

«به من قول می‌دهی که اگر کاری احمقانه کردم به من بگویی؟ منظورم این است که حالا که قرار است زودتر از چیزی که فکرش را می‌کردم بمیرم، لازم نیست خیلی... معقول باشم، درست است؟ بنابراین اگر زیاده‌روی کردم و چیزها کمی غیرعادی شد، بهم می‌گویی؟»

آدم‌ها اغلب روایت‌های اشتباه می‌سازند تا کاری کنند خودشان در لحظه احساس بهتری پیدا کنند، حتی با اینکه باعث می‌شود در طول زمان احساس بدتری داشته باشند

ممکن نیست که عمیقاً فردی را بشناسی و نسبت به او احساس دوستی نکنی

در درمان، یاد می‌گیریم که توجهی دقیق به صداهای توی سرمان داشته باشیم تا بتوانیم راهی بهتر برای ارتباط با خودمان یاد بگیریم.

خطر کن. شاید گذشته‌مان ما را تعریف نکند بلکه به ما بیاموزاند.

البته داستانی که بیمار با خود به درمان می‌آورد ممکن است داستانی نباشد که با آن زندگی می‌کند. ممکن است چیزی که در ابتدا ضمنی تعریف شده، حالا به تفصیل نوشته شود یا ممکن است چیزی که کنار گذاشته شده، تبدیل شود به نکتهٔ اصلی پیرنگ داستان. ممکن است بعضی شخصیت‌های اصلی، بی‌اهمیت شوند و بعضی شخصیت‌های فرعی هم جایگاه ستارهٔ فیلم را کسب کنند. نقش خود بیمار هم ممکن است عوض شود - از بازیگر جزء به شخصیت اصلی، از قربانی به قهرمان

«طبیعت زندگی، تغییر است و طبیعت آدم‌ها، مقاومت در برابر تغییر.»

هنگامی که قوانین با قصدی خردمندانه منعطف می‌شوند، تعریف درمان مؤثر را بازتر می‌کند.

همیشه علاقه‌ای اصیل به بیمارانم احساس می‌کنم، جایگاه‌های شکننده‌شان، شجاعتشان، روحشان.

رابطهٔ مثبت درمانگر-درمان‌جو بخشی اساسی از درمان است، نه فقط وسیله‌ای برای رسیدن به هدف: مفهومی نوآورانه در اواسط قرن بیستم که او معرفی‌اش کرد. اما توجه مثبت نامشروط لزوماً به این معنا نیست که درمانگر از درمان‌جو خوشش بیاید. به این معناست که درمانگر، به گرمی برخورد می‌کند و قضاوت‌گر نیست و مهم‌تر از همه صادقانه به توانایی رشدی باور دارد که در محیطی پذیرا و مشوق پرورش داده شود. این تفکر، بستری است برای ارزش نهادن و احترام گذاشتن به «حق تصمیم‌گیری» فرد حتی اگر انتخاب‌های او با انتخاب‌های شما در تقابل باشند.

ما ممکن است بخشش دیگران را بخواهیم، اما این از ارضای نفس ناشی می‌شود؛ ما بخشش دیگران را برای اجتناب از کار سخت‌ترِ بخشیدن خودمان می‌خواهیم.

او به گوش دادن به بقیه عادت داشت اما دنیای عاطفی‌اش را برای خودش نگه می‌دارد.

به این فکر می‌کنم که در این دنیا هیچ چیز شبیه به خندیدن با پدرم نیست.

هر رابطه‌ای یک رقص است. پسره گام‌های رقصش را برمی‌دارد (نزدیک می‌شود/ عقب می‌رود) و شارلوت گام‌های خودش را (نزدیک می‌شود / آسیب می‌بیند) – رقصشان این شکلی است. اما زمانی که شارلوت قدم‌هایش را عوض کند، یکی از این دو اتفاق می‌افتد – پسره مجبور می‌شود قدم‌هایش را عوض کند تا پایش نلغزد و نیفتد یا تنها زمین رقص را ترک می‌کند و پای یکی دیگر را پیدا می‌کند که لگدش کند (یا با او برقصد).

مرگ، تنهایی، آزادی و پوچی، چهار نگرانی غایی هستند. مرگ، البته، ترسی غریزی است که اغلب سرکوب می‌کنیم اما وقتی پیرتر می‌شویم غالباً افزایش می‌یابد. فقط از مردن به معنای لفظی کلمه نیست که می‌ترسیم بلکه در مفهوم نیستی، ازدست‌دادن هویتمان، ازدست‌دادن خود جوان‌تر و سرزنده‌ترمان می‌ترسیم.

«اجتناب کردن راه ساده‌ای برای تحمل‌کردن است بدون اینکه مجبور باشی تحمل کنی.»

«انسان مدرن وقتی کارها را سریع انجام نمی‌دهد فکر می‌کند چیزی را – زمان را – از دست می‌دهد؛ اما نمی‌داند با زمانی که به دست می‌آورد چه کار کند جز کشتنش

چقدر بین انتقاد و شکایت تفاوت هست، اینکه اولی حاوی قضاوت است اما دومی دربردارندهٔ یک درخواست. اما یک شکایت می‌تواند تحسینی بیان‌نشده هم باشد.